Loney dear - Hartverwarmende Zweden

Botanique, Brussel, 25 april 2009

In een goed gevulde Rotonde pikten we nog net een handvol nummers van de Belgische Noria mee. Een beloftevol muzikant, zo bleek al snel. Slechts gewapend met gitaar en stem bracht de jongeling een begeesterde set. Jeff Buckley en José Gonzalez waren nooit veraf. Een bijzonder mooie start van de avond. Bij een volgende passage van de man zouden we wel graag iets meer te zien krijgen dan een muziekstaander en wat tekstblaadjes.

Maar uiteraard waren we richting Brussel getrokken voor Emil Svanängen en zijn Loney Dear. Met z’n vijven betraden ze het podium en groetten schuchter een zaal vol enthousiaste fans. Vanaf de eerste noten kregen we waarvoor we gekomen waren: pure folkpop met de nodige diepgang.

De Zweden kwamen hun vijfde album aan het Belgische publiek voorstellen. Nummers als Violent en Airport Surroundings passeerden dan ook al snel de revue. Ze klonken een stuk diepgaander en donkerder dan een doorsnee Loney Dearnummer. Maar in de ijzersterke nummers zat nog steeds de lieflijkheid en vrolijkheid die Loney Dear kenmerkt.

Hoewel Emil duidelijk de frontman was, was het belang van de rest van de band op het podium niet te onderschatten. De bijzonder pretentieloze Svanängen - een ex-renner zowaar - nam tussen zijn nummers ook de tijd om zijn fans toe te spreken en nodigde het publiek uit om ook zijn steentje bij te dragen.  Een vertederende ervaring, zoveel is zeker.

Maar er was meer. Het sublieme Everything Turns To You bijvoorbeeld dat even later op uitstekende wijze ten gehore gebracht werd. Geen zieltje dat daarbij stil kon blijven staan. Het slaapliedje Dear John was dan weer een moment van ontroering. Waar de zaal zich volledig kon laten gaan op de uptempo nummers, zo stil waren ze bij de ingetogen liedjes. En het titelnummer van de laatste plaat zorgde gegarandeerd voor kippenvel. Een magisch moment.

Met een aantal oudere songs als I Am John en  The City, The Airport werd afscheid genomen. Helaas moest er zelfs aan deze avond een einde komen. “I can’t play forever.” zoals Emil het simpelweg uitlegde. Als het aan ons lag, zaten we er nu echter nog steeds. Met een heel klein hartje en een hemelsbrede glimlach.