London Grammar - Hipsterlevel onder controle

Botanique, 3 november 2013

Enige verrassing in de Witloofbar - toch de hipsterkelder van de Botanique: het hipstergehalte lag verbazend laag. Wij hadden het althans erger verwacht met zowel Fyfe als London Grammar op de affiche.

De drieëntwintigjarige Londenaar Paul Dixon timmerde een jaar of twee aan de weg als David’s Lyre, maar als Fyfe lukt het hem beter om aandacht te trekken. Nadat hij door zijn platenlabel aan de kant werd gezet trok hij met de singles Solace  en St. Tropez de aandacht van Benvolio Music Ltd en die brachten in april zijn ep uit.

De jongeman ziet er uit als de ideale schoonzoon en maakt muziek die tegen geen enkele scheen zal stoppen. Met toefjes elektronica en (akoestische) gitaar creëert hij een lounge-achtig sfeertje waarin het weliswaar aardig toeven was, maar ook niet meer dan dat. Enkel Conversations  klonk, met de bassen aan het begin, iets dreigender, .

Hannah Reid van London Grammar zag er dan weer uit als onze favoriete schoondochter en ze klonk zelfs nog beter. Met een stem, die heel hoog gaat, maar ook heel diep kan, wist ze ons een klein uur echt in de ban te houden. Dat bleek bijvoorbeeld uit de intro van Hey Now, zowel het openingsnummer van ‘If You Wait’ als van hun set in de Botanique, 

Mocht er een zeeman in de zaal geweest zijn, hij had gezworen dat er een sirene zong die zich aan hem vastklampte toen ze zong: “I am still holding onto your waistband / Turn away and kick out the red sand / Summer is gone and now I'm bleeding”, klonk het terwijl haar twee kompanen sfeervolle klanken uit een keyboard, gitaar en percussie toverden.

In nauwelijks tien maanden tijd wist dit trio duizenden harten te veroveren en het zal dan ook met spijt in het hart geweest zijn dat de Botanique hun debuut op inlandse bodem in de Witloofbar plande. De Rotonde en de Orangerie waren bezet, maar London Grammar had die wellicht kunnen vullen met fans van The xx, Austra, Daughter en Bat For Lashes of van Moloko en Goldfrapp. Al die mensen hadden zich kunnen laven aan London Grammar.

Hannah voelde zich naar eigen zeggen een beetje “croaky”, maar daar was weinig van te merken. Integendeel, het viel op hoezeer de liveversies van de songs op de plaatversies leken. Het enige waar we ons wat aan ergerden was het vervelende cymbaaltikken op Stay Awake en de djembe was er in Flickers ook wat bijgesleurd.

Het ergste was echter dat de band er al na amper tien songs de brui aan gaf. Een kleine helft van de songs op hun debuutplaat werd dus niet gespeeld. Wel volgde er nog één toegift: Wicked Games van Chris Isaak (waarin Dot Major er even flink naast zat met de basdrum).

Maar dat vergeven we hen allemaal graag met name vanwege toppers als Wasting My Young Years, Strong, Nightcall  en Metal & Dust.  Die vier songs horen gewoon bij het smaakvolste wat dit jaar werd uitgebracht.

Het is slechts een kwestie van tijd voor London Grammar zal terugkeren en grotere zalen zal vullen, hetgeen dan weer een serieuze uitdaging zal vormen gezien de intieme sound. Maar dat dit bandje potentie heeft staat meer dan vast.