London Grammar - Minder frisheid, meer verveling
Botanique, Brussel, 3 maart 2014
Op 4 november 2013 speelde London Grammar in de Witloof Bar van de Botanique voor een paar dozijn mensen. Nu, amper vijf maanden later, zat de Orangerie tjokvol. Hoe populair ze ook zijn: voor de fans van toen kon dit alleen maar een teleurstelling zijn.
In het voorprogramma speelde Bipolar Sunshine, een groep rond Adio Marchant die toch meer de zonneschijn dan het bipolaire leek te omarmen. Getooid in een feloranje bloemetjeshemd bracht Marchant een set vol – wel ja – vrolijkheid.
Dan mocht die set nog goed in elkaar zitten, ons deed het allemaal weinig. We hoorden een beetje TV On The Radio en een beetje The Streets, maar dan vrolijker, en hun Rivers deed ons iets te sterk denken aan Can’t Stop This Feeling I’ve Got, een grotendeels genegeerd kleinood van Razorlight van enkele jaren geleden. Het was allemaal nogal vrijblijvend met te weinig eigenheid en variatie helaas.
London Grammar is in korte tijd populair geworden. Hun Strong werd opgepikt door alle radiostations en is met een piek op de vierde plaats van de Ultratop een hit geworden in de strikte zin van het woord. We vreesden dan ook dat een niet onaanzienlijk gedeelte van het publiek enkel door en voor dit nummer was afgezakt. Maar niets bleek minder waar. Het aanwezige publiek bleek ‘If You Wait’ verdomd goed te kennen en knuffelde Hannah Reid, Don Major en Dan Rothman bijna - figuurlijk dan - plat.
Het was geen slecht optreden dat London Grammar gaf. Alleen deed het ons niet zoveel. Wij hadden, meer dan in de Witloof Bar, het gevoel dat de show wat afgehaspeld werd, koel en afstandelijk. Natuurlijk deed Hey Now met verlengde intro zijn werk. Natuurlijk was Interlude met Hannah achter de piano nog steeds een pareltje. En ja, de beats dreunden in Shyer, Strong heeft nog niks aan kracht ingeboet, Wasting My Young Years kan ook nog een hit worden en de verlengde outro van Flickers was knap.
En toch. We hadden het al eens eerder en beter gezien een maand of vijf geleden. Het was exclusiever toen. De band leek ook minder platgespeeld terwijl we nu al eens het gevoel hadden dat ze zich stonden te vervelen. Een gevolg van het feit dat jonge bands weinig in setlist kunnen variëren.
Het intensieve toeren liet zich ook voelen in de stem van Reid, want de op zich al niet overdreven lange setlist werd ingekort en dus werden cover Nightcall en het prachtige If You Wait niet gespeeld. Als enige bisnummer bleef dan nog Metal & Dust over, eigenlijk één van de enige keren dat wij echt het gevoel hadden dat er iets van chemie hing boven het podium, dat er werkelijk iets gebeurde.
Pluspunt was dan weer dat het trio weet hoe ze een beklemmende sfeer moeten creëren. De podiumverlichting was minimaal zodat London Grammar bijna uitsluitend in de duisternis stond te spelen, wat dan weer de aandacht naar de zang en de beats toetrok. Daar waar ze hoorde.
London Grammar was niet slecht, verre van, maar er was ook weinig meerwaarde ten opzichte van het nog een keertje afspelen van hun debuutplaat. In de Witloof Bar was het allemaal dat beetje frisser en meer oprecht. Op tijd herbronnen is de boodschap voor Hannah en de haren.