Lokerse Feesten - Dag 7 - Nooit meer fried egg!

Grote Kaai, 1 augustus 2025 - 10 augustus 2025

Tien uur voor de aanvang van de zevende dag van de Lokerse Feesten werd het laatste ticket verkocht. Een bomvolle Grote Kaai kwam vooral om zich nostalgisch te laven aan twee emblematische platen van dEUS en Air uit de jaren negentig, maar ook de jonge dames Sylvie Kreusch en – vooral – Zaho De Sagazan lieten het publiek uit hun handen eten.

Over de taalgrens en in Frankrijk is Zaho De Sagazan intussen een grote naam die volgende maand tien (10!) avonden in een uitverkocht Olympia in Parijs aantreedt, in Lokeren begon ze voor velen als volstrekt onbekende aan de set. De vijfentwintigjarige Française knokte song na song om elk zieltje in het publiek voor zich te winnen en warempel, aan het eind van haar set voelde het alsof we haar al heel ons leven kenden. Faut le faire!

Om de veroveringstocht kracht bij te zetten had ze een paar woordjes Nederlands geleerd. Ver geraakte ze er niet mee, maar charmant was het wel en het brak het ijs voor de talrijke babbels met het publiek. Ze vertelde dat het haar eerste keer in ons land was (hoewel ze vorig jaar ook al in Brussel optrad) en nodigde ons bij Ô Travers uit om de heupen en benen los te schudden (“Het is tijd om te dansen”, klonk het fonetisch ingestudeerd). Waren wij overigens de enigen die in die zomerse deun echo’s hoorden van Ryan Paris' Dolce Vita? Meer diepgang kwam er toen ze zei dat het na het dansen tijd was om te wenen. Na een lange intro over haar huilerige jeugd volgde met La Symphonie Des Eclairs een song over gevoelig zijn. Ze begaf zich langsheen de voorste rijen en maakte er een soort groepstherapie van. Zaho was intussen iedereens vriendin of zus geworden.

Over Ne Te Regarde Pas wist ze te vertellen dat het over de overbodigheid van schoonheidsidealen en keurslijven gaat. Een vaak gepredikte boodschap door poppemiekes allerhande, maar bij Zaho De Sagazan geloofde je dat ze het meende. De lang uitgesponnen song ging naadloos over in het wellustige, pompende Hab Sex (ja, ze kan ook een mondje elementair Duits) en Dansez, een soort Dalida-goes-platte-disco-in-de-eenentwintigste-eeuw. Met dat trio had ze de tijd ongeveer volgespeeld, maar ze perste er met de vierkoppige band nog een cover van David Bowies Modern Love uit. Van Bowie blijf je beter af, maar zelfs hiermee kwam een eigenzinnige De Sagazan aardig weg. Het voelde even alsof we de hoofdact van de avond al achter de rug hadden, maar toen ze om acht uur in volle daglicht in de coulissen verdween, beseften we dat dit gewoon een wervelende opener en ontdekking was geweest.

Een paar weken geleden deed Zaho De Sagazan nog een openlijke oproep aan president Macron om iets te doen aan de situatie in Gaza. Hij antwoordde haar ook prompt. In Lokeren kwam de kwestie niet ter sprake, maar even later liet Sylvie Kreusch wel een watermeloen (een Palestijns symbool met dezelfde kleuren als de vlag) passeren in de visuals bij Walk Walk. Een introductie heeft Kreusch allang niet meer nodig en in het intussen vertrouwde witte stoute-Sneeuwwitje-plunje gaf ze achterin het podium op twee hoge cymbalen het startschot voor een show die geen seconde zou stilstaan.

Air en dEUS kwamen met een legendarische plaat onder de arm naar de Lokerse Feesten, maar Sylvie Kreusch serveerde evenzeer een "all killers and no fillers" setlist. Die bevatte aan de kop en de staart een stevige greep uit het recente album ‘Comic Trip’, maar we konden ook de wooo oooo’s meezingen tijdens het interim-singeltje Cloud 9. Geruggesteund door zes muzikanten (en tientallen grote zilveren ballonnen) schreed Kreusch als een vamp over elke vierkante centimeter van het podium. Ze zoog ons zodanig mee in de show dat het amper opviel dat ze af en toe naast een hoge zanglijn greep. De hitmachine kwam pas tot stilstand met het ingetogen, verhalende Daddy’s Selling Wine In A Burning House maar met Sweet Love (Coconut) en Comic Trip schudde ze nog twee slotsalvo’s uit de witte mouw. We vermoedden dat de stappenteller van Sylvie Kreusch evenveel stappen registreerde als alle andere artiesten die in Lokeren op het podium stonden samen. Een wervelwindje dus, dat ook met mijlen voorsprong de prijs voor coolst geklede vrouw van de avond wegkaapte (in de categorie "best geklede man" ging de trofee later op de avond naar dEUS-drummer Stéphane Misseghers. Meer dan een Fugazi-T-shirt is niet nodig om ons te overtuigen).

Iets statischer ging het er aan toe bij Air. We zijn van de Fransen geen waanzinnige performances gewoon en ook op de Lokerse Feesten kabbelde de muziek gezapig en zonder weerhaakjes over het publiek. Het oor werd gestreeld met songs uit debuutalbum ‘Moon Safari’, maar vooral de ogen genoten van een visueel verbluffende aankleding van het podium. Het trio stond in een niet-zo-tiny house (of een grote schoendoos) te musiceren, een decor dat erg puik werd aangewend voor de lichtshow (hoe leuk was dat spelletje Pong tijdens Kelly Watch The Stars?). Zelfs omringd door vijftienduizend festivalgangers, voelde het als een huiskamersfeertje.

De band zou ‘Moon Safari’ (uit 1998) integraal brengen, maar na een viertal songs begon de plaat te haperen en sprong ie via Remember meteen naar slotsong Le Voyage De Penelope. Een beetje jammer, want hoewel de hitjes Sexy Boy, All I Need en Kelly Watch The Stars mochten passeren, hadden we heel graag ook het hemelse You Make It Easy over Lokeren willen voelen neerdalen. Na het half uurtje ‘Moon Safari’ chillde Air verder met drie songs uit ‘Talkie Walkie’, waaronder het obligate Cherry Blossom Girl maar ook Run, een song waarbij iedereen zijn eigen tv-serie kon verzinnen. Dat de muziek van de Fransen erg filmisch is, bleek ook in 1999 toen ze gevraagd werden de soundtrack te verzorgen bij de instant-cultfilm ‘The Virgin Suicides’. Highschool Lover (min of meer een instrumentale variatie op Playground Love) mocht ons naar die heerlijke tijd terugflitsen. Ook Don’t Be Light begon in een spooky, filmisch sfeertje maar ontpopte zich tot een uptempo apoteose(tje). Het warme dekentje dat Air een uur lang over ons heen probeerde te leggen, was een beetje overbodig op deze zwoele zomeravond, maar het was sowieso zalig staren naar de lichtshow die zich in het balkvormig universum voltrok.

Na de korte flashback richting ‘Moon Safari’, konden we onze imaginaire DeLorean instellen op het jaar des heren 1994. Eerder op de avond had het T-shirt van iemand, die voor ons stond, ons er al aan herinnerd hoe lang dEUS eigenlijk al in ons muzikale leven rondhangt. “Bettie Serveert – 30 jaar ‘Palomine’”, stond op de rugzijde van dat T-shirt te lezen. Welnu, toen dat aanstekelijke Nederlandse indiebandje ‘Palomine’ in de Gentse Democrazy kwam voorstellen in maart 1993, werd de avond afgetrapt door een groepje onbekende snaken uit Antwerpen. dEUS heetten ze en ze brachten tegendraadse eigen songs en een paar covers van Leonard Cohen en TC Matic. Een jaar later kwam ‘Worst Case Scenario’ en was dEUS overal – ja, ook op MTV. Nog eens eenendertig jaar (en ongeveer evenveel personeelswissels) later, vond Tom Barman dat het tijd was om dat debuut nog eens van onder het stof te halen en integraal te spelen. dEUS hoeft bijlange niet te teren op die succesplaat want de drie volgende decennia bleef de band straffe platen afleveren met telkens minstens één wereldnummer erop (Nothing Really Ends! The Architect! Constant Now! Quatre Mains!). De reeks optredens rond ‘Worst Case Scenario’ had meer iets van een cadeautje aan de fans. En aan henzelf, want oerleden Barman en Klaas Janzoons leken ervan te genieten om die prille songs nog eens te botvieren.

dEUS speelde, zoals aangekondigd, alle songs uit ‘Worst Case Scenario’, zij het in een door elkaar gehaspelde volgorde. Toegegeven, aftrappen met Suds & Soda was een beetje awkward geweest, toch? Jigsaw You prijkte bovenaan de setlist en al meteen kriebelde een gevoel van nostalgie én trots – dit is een fucking Belgische band! – over ons heen. Even later volgde dat heerlijk lijzige introotje van Via, en hopla, we werden collectief dertig jaar jonger. Janszoons tolde met de viool – misschien wel het geheim wapen van dEUS? – als een draaiende derwisj. Een mooi tegengewicht voor deze perfecte rocksong kwam er met W.C.S. (First draft), zo’n typisch kronkelende dEUS-song die dit debuut zo spannend en zo ongehoord maakte. Eindelijk werd ook de laatste microfoonstandaard op het podium bemand: halfweg het nummer vervoegde Stef Kamil Carlens de vijf bandleden. De tandem Barman-Carlens terug op eenzelfde podium om oer-dEUS songs te brengen, het was de reunie die ons deze zomer meer bewoog dan die van de Gallaghers aan de overkant van het kanaal. “If you wanna come down for some hanging around”, waren de eerste woorden die Carlens mompelde. Toeval of niet, zijn tijdelijke terugkeer naar een dEUS-podium leek echt op een beetje rondhangen met de oude vriendjes. Toen daarna Morticia Chair volgde, drong door dat de band ‘Worst Case Scenario’ eigenlijk niet kan brengen zonder Stef Kamil Carlens. Ook deze song illustreerde de ongeslepen werkwijze van de plaat, laverend tussen afgewerkte klassebakken en demo-achtige Spielereien en experimentjes.

Zo’n terugblik naar een volledige plaat leidt ook vaak tot het herontdekken van vergeten maar bloedmooie pareltjes. Dat was in Lokeren maar net zo, toen Barman en Carlens zich op twee barkrukken nestelden voor Secret Hell en Right As Rain. Of toen even later Let’s Get Lost eindelijk uit de schaduw van Via en co. mocht komen. Hoe veelzijdig die vroege hersenspinsels van dEUS waren, bleek ook toen we anno 2025 met Shake Your Hip / Great American Nude godbetert op een discofunk-feestje verzeild raakten.

Je kan Hotellounge bezwaarlijk een hapklare brok noemen, maar toch is het één van de ultieme dEUS-klassiekers. Op de Lokerse Feesten letten we amper op de lampadaires uit de kringloopwinkel die in de nok van het podium voor sfeerlicht moesten zorgen (tja, na de visuele hoogstandjes van Air was het op voorhand een verloren strijd), maar lieten we vooral de muziek in elke vezel en elk haarvat van ons lijf binnendringen. Hotellounge was zo’n kippenvelmoment. Eventjes, want daar kondigde een snerpende viool het onvermijdelijke Suds & Soda aan. Intussen was het al drie kwartier vrijdag, een mooi brugje voor Carlens om eindeloos ‘Friday’ te schreeuwen. Sinds die vermaledijde episode van 'Beavis&Butthead' waarin het olijke duo zich afvroeg waarom die Belgisch kerel de hele tijd ‘fried egg’ schreeuwt, hoorden we nooit meer iets anders. Maar na deze therapeutische passage in Lokeren beloven we plechtig nooit of te nimmer nog ‘fried egg’ te zullen scanderen!

Tom Barman merkte op dat we nog één liedje uit de plaat tegoed hadden. Dive Bomb Jingle was een vrolijke, speelse niemendal die ongewild de grootsheid van het album lardeerde. Wat een heerlijk weerzien met ‘Worst Case Scenario’ was dit geweest!? Als toegift kregen we uit ‘In A Bar, Under The Sea’ nog een ziedend Roses en Fell Off The Floor, Man … twee songs die je moet spelen, als Stef Kamil Carlens nog eens “comes down for some hanging around”.

dEUS doet de trip down memory lane met Stef Kamil Carlens (en kersverse gitarist Simen Følstad Nilsen) nog eens over in Namen op 22 augustus en als slokakkoord van de grote vakantie op 31 augustus in Kortrijk. Sylvie Kreusch kun je deze festivalzomer nog meepikken op Marktrock in Leuven of Crammerock in Stekene (en op 2 november in het Koninklijk Circus), Zaho De Sagazan speelt op 22 augustus op hetzelfde Naamse festival als dEUS.