Lokerse Feesten - Dag 4 - Spelen met (de voeten van) het publiek
Grote Kaai, 1 augustus 2025 - 10 augustus 2025
De legendarische punkavond zit erop! Het mekka voor de liefhebbers van het eerste uur van dit woeste genre, waarop zowat alle actieve bands uit de eerste punkgeneratie uit de jaren zeventig (!) bij elkaar kwamen. Zo’n I-was-there-moment was het dus wel. En als u het grote geheim nog niet weet waarom Lokerse Feesten zo’n knallers van muziekthema-avonden kan programmeren: in het tiendaags feest zitten veel weekdagen en andere Europese muziekfestivals concentreren zich vooral op het weekend.
De grote rode draad naast een stevige dosis punk (voor sommigen authentiek, voor anderen een pure gimmick, als je pakweg van frontman verandert), was voor ons toch vooral de volksmennerij. En die konden we goedkeurend smaken. Te beginnen nog voor we het terrein op kwamen naast een caravannetje, waar Lokerse Feesten On Air uitgezonden werd en Crackups alvast met stevige power garagerock door het aankomend publiek maaide. Maar waar we nog net zagen hoe zanger-gitarist Thomas Valkiers vol verbazing en vertrouwen de gitaar uitleende aan iemand uit het publiek, die daar puur improviserend een furieuze bluessolo uit tevoorschijn toverde. Punk? Damn right!
Opener The Undertones hadden de rode draad misschien nog het minst te pakken. Toegegeven, met een vlotte, brave en universeel onveranderde setlist, waarin garagepunkrockclassics (Boys Will Be Boys) en uptempo rockers (Here Comes The Summer) elkaar strak, netjes en nog steeds energiek afwisselden. Onwaarschijnlijk trouwens hoe de sterke vibratostem van zanger Michael Bradley er nog steeds als een klok staat. En ook opvallend hoe de band - zonder Feargal Sharkey, die paste voor de reünie in 1999 - nog steeds vijf van de oorspronkelijke leden telt. En hoe topsingles Get Over You en Teenage Kicks nog steeds knallers van meezingers zijn.
The Damned ging na een sterke opener (Love Song) even aan het wankelen in een psychedelisch, rommelig The History Of The World (Part 1) en Is It A Dream, maar dat werd gelukkig in de tweede helft van het optreden keihard rechtgezet dankzij de waanzinnig scherpe bluesrockgitaarsolo’s van Captain Sensible (eat your heart out, Keith Richards!) en dus verpletterden oldskool classics als Neat Neat Neat en New Rose het publiek met gemak. Oh ja, de volksmennerij? Frontman Dave Vanian, wandelde tot halfweg de PA doorheen het volk om iedereen met Ignite te laten meezingen en bleef een eind weg op het terrein stilstaan bij een tiener om samen verder te zingen. Kwestie van meteen te laten merken dat hij, ondanks de bleke huidskleur, gitzwarte kledij en handschoenen, zonwerende bril en scherpe hoektanden, toch geen afstammeling van Dracula is. Of toch wel?
Over naar Iggy Pop. Achtenzeventig lentes pril, verrimpeld als een rozijn (en dat mocht iedereen vanaf de tweede song aanschouwen), krom van de reuma waardoor hij de podiumtrap af strompelde om tijdens hét punkanthem I Wanna Be Your Dog de fans te begroeten. Maar wat een stem, charisma en sarcasme blijft die levende punkgod toch hebben. Versterkt met zeven knallers van muzikanten (met twee blazers!) die alle Stooges-klassiekers van extra vuur voorzagen – hoewel, waar bleven 1969 en No Fun? Maar songs als TV Eye of Search And Destroy blijven toch waanzinnige riffmonsters en meebrullers. Zonder alles gratis weg te geven dan, want populair Lokeren mocht wel mee “lalalaaa”-en met The Passenger, maar moest toch ook zwaarder werk als My Death of de ode aan Bowie Some Weird Sin wegkauwen en zag met recentere songs als Modern Day Ripoff (2023) en Punkrocker (2006) een knaller van een show eindigen met minder bekend spul. Spelen met de voeten van het publiek? Hey, it’s Iggy.
En dan kwam onverwacht nog het leukste moment van publieke opfokkerij. Op het tweede podium met een tweepersoonsbandje genaamd Soft Play. Razendsnel met enkel drums, gitaar en alternerende zang/scandeer/rap vol Engels vuil en vuilbekkerij. Wild, woest, pure punk met vuisten en hanenkammen in de lucht. Vooral ook toen brulboei Isaac Holman in het publiek stapte en alle mannen naar de uithoek van de zaal dreef om op te roepen voor een “girls only” moshpit tot groot jolijt van het mannelijke publiek. Om dan gedurende geen dertig seconden op de floortom te meppen en luid “girl fight” te roepen. Tot tweemaal toe. Nog meer jolijt onder het mannelijk publiek.
Het laatste en mogelijk meest besproken stukje punk-publiek-gestomp kwam natuurlijk van de opnieuw herenigde Sex Pistols. Het is te zeggen: toch de minst opzichtige “pistolen” Paul Cook (drums), Steve Jones (gitaar) en Glen Matlock (bas), die in bejaarde outfit nog steeds eenvoudig vierkwarts rock-’n-rollsongs strak wisten te brengen. Maar zoals u ook weet zonder John Lydon, die drie decennia geleden de reünieshow op Axion Beach Rock de verdoemenis in hielp door on stage tijdens de show met de microfoon de security tot bloedens toe aan te vallen. Maar nu dus met frontman Frank Carter, die zowel qua energie, vuil accent als (tattoo) looks de punkvibe van de Sex Pistols wist te evenaren en verrijken. Je bent ervoor of niet, maar het was wel fijn om alle classics van ‘Never Mind The Bollocks’ nog eens vol pit en energie mee te kunnen kwelen. En het publiek? Dat kreeg een fantastische “warming up” doordat Carter eerst tijdens Pretty Vacant in de linkerhelft midden tussen de mensen bleef zingen en opriep om rond hem een circle pit te vormen en vervolgens tijdens Bodies de rechterhelft. En dan bedoelen we echt wel midden in het publiek! Ofte toch een klein beetje “Anarchy” en lefgozerij.
Oh ja, naast een stevige dosis volksmennerij en verwennerij noteerden we ook Iggy-mennerij en verwennerij. Dit onder meer door Michael Bradley (The Undertones): “Iggy stole my dance moves”, Dave Vaunian (The Damned): “Iggy Pop is more king pop to me” en natuurlijk door podiummonster Iggy zelf, die met “I’m a punkrocker / Yes I am” naar eigen zeggen een ode aan superman bracht. Aan zichzelf dus.
