Lokerse Feesten 2023 - Dag 9 - Duet aan de Durme

Grote Kaai, 4 augustus 2023 - 13 augustus 2023

De programmatoren van de Lokerse Feesten slagen er meestentijds in de avonden rond een thema op te bouwen. Soms lijkt dat thema “Groepen Die Toevallig Op Tournee Zijn En Nog Een Avond In Het Schema Vrij Hebben”, maar op de voorlaatste avond van deze jaargang was het heel duidelijk “Mensen (m/v) Die Sinds De Jaren Negentig Als Vrouw Met Straffe Stem Bestempeld Werden.” Plus - naar jaarlijkse gewoonte - Arsenal. De hymne, die de Gentse band schreef voor de Lokerse Feesten, hebben we nog niet gehoord. Dus fietsten we onder het zingen van de klassieke ode “Lokereu Lokereu Lokereu  Hoe Ha” en het scabreuze Volkslied van het Heiende naar de Grote Kaai.

 

Dat we nog een stukje Anouk moesten meepikken namen we voor lief. We hebben nooit zo gehouden van de stem en de uitspraak van deze noboddiesjjjwaajf. Dus het zou dan ook niet fair zijn de prestatie al te kritisch te fileren. Het terrein stond tegen half negen al afgeladen vol zodat de ballad Lost In This World wegens een vrij slappe mix halfweg het terrein al in gepraat verzoop. Er was nog wel meer op het geluid aan te merken: bij R U Kiddin’ Me vielen bijvoorbeeld zowel de gedreven en verbazend goeie zang op als de zeer slappe slaggitaar die elke snee miste. Natuurlijk ontbraken Nobody’s Wife en Girl niet, maar Anouks uithalen hebben vaak meer weg van het geluid van een hysterische echtelijke ruzie dan van doorvoeld gezang.

Aan geroep moesten we ons niet verwachten bij K’s Choice. Ondanks de zeer sobere backline klonk de band zeer vol. En waar de stem van Sam Bettens tijdens Echo Mountain soms nog een beetje wegzonk, stond die tegen derde song Perfect Scar exact waar die moest staan: front en center. We weten niet of de slotzin “Don’t let the bastards grind you down”, rechtstreeks verwijst naar Acrobat van U2, maar het haalde herinneringen boven aan de eerste keer dat we Skunk Anansie live zagen: in het voorprogramma van U2 tijdens de 'Popmart'-tournee. Het jaar daarvoor had Skin Not An Addict al live samen gespeeld met K’s Choice op Pinkpop. Nu, veel meer jaren later dan we durven tellen, werd dat voor een terecht razend enthousiast publiek nog eens overgedaan. De licht afwijkende zanglijn werkte wonderwel – in tegenstelling tot de nogal generische drums. Vergeet ook die studioversie van het duet met die steriele elektronica en verkrachte zangmelodie. Snor de live filmpjes op en benijd ons!

Wat valt er verder nog te zeggen over K’s Choice? Dat er op de stemmen geen sleet lijkt te komen. En neen, sinds Sarah Sam is, zijn die stembanden ook niet verlengd of vol haar gegroeid. Dat we een mooie selectie kregen uit het oeuvre met de Placebo-achtige softrock van Time Is A Parasite, visioenen van Amerikaanse dust bowl-einders met Phantom Cowboy en een mooi-als-altijd Believe als hoogtepunten. Dat we gerust eens kunnen genieten van een concert met softe rock die niet per se een Grote Boodschap hoeft te hebben of een rechtstreekse lijn naar de ziel.

Skin fulmineerde tussen de nummers door wel over hoe sommige mensen die zich Christenen noemen menen zich te vuur en te zwaard te moeten verzetten tegen alles wat met LGBTenheeldehutsekluts en abortus te maken heeft. In de gemoedelijke sfeer van een provinciaal festival lijkt dat vooral preken voor de parochie, maar het kan niet genoeg gezegd worden natuurlijk. We zouden er geld voor over hebben om een band op een religieus of politiek fundamentalistisch festival een dergelijk standpunt te laten verkondigen en dan te zien hoever men zijn naaste wil beminnen zoals zichzelf. Maar natuurlijk leest u dit webzine niet voor een politiek essay, maar om te horen hoe het klonk en er uit zag. Wel: Skin in een glitterpak met olifantenpijpen, Ace in het gewoonlijke gestreepte T-shirt met camouflagevest, Cass in een soort broekrok en met een hoge hoed op de dreadlocks en het enige tweeledig genaamde bandlid Mark Richardson achter een drumkit. Er lijkt dus niks veranderd op dertig jaar tijd, behalve dan dat Richardson wederhelft Erika Footman – in lange zwarte mantel – naast zich heeft op keyboards en stem.

Het klonk als vanouds: gedreven zang met stevige gitaren op een rusteloos ritme. Skin liep een paar keer tot bij en een keer tot in het publiek, waarbij ze op handen gedragen werd. Ze was niet de eerste artiest die dit deed op de Lokerse Feesten. En een diepgaande discussie over de terugkeer van het crowdsurfen dringt zich toch wel op, al zullen de meesten, die het zich nog kunnen herinneren, wellicht een ontradende knik krijgen van de chiropractor. Zelfs wie enkel Hedonism en Weak kende – beiden uiteraard overweldigend energiek gebracht – zal zich de rest van het concert niet verveeld hebben. Wij noteerden setafsluiter Charlie Big Potato als sterkst gezongen nummer van de set. Er werden dus terecht bisnummers geëist met een lichtjes onterecht Happy Birthday To You van het publiek: Skin had zelf op haar verjaardag gealludeerd en daarbij een weekje gelogen.

Skin leek er een beetje door van haar melk - alvorens u de langeteensletsen aantrekt: dit is een spreekwoord dat wij voor (m/v/x) gebruiken – en You’ll Follow Me Down moest herbegonnen worden na een valse start. De slappe lach kon op het podium nauwelijks bedwongen worden. Jammer genoeg ontaardde het niet in een Are You Lonesome Tonight-moment. Nee, daar waren wij niet bij. Dus wij wachten nog steeds op onze kans. Met Little Baby Swastikkka werd het publiek nog een laatste keer opgezweept, foutloos dit keer.

Twee goede concerten dus, maar zoals zo vaak met acts die stilaan tot nostalgie verworden: “degelijk” en “nog steeds op de top van hun kunnen” wil niet noodzakelijk zeggen dat er muziekgeschiedenis geschreven wordt of dat ze je door je strot tot aan de ziel raken. Nu, dat duet gaat wel onze bovenste geheugenschuif in. En aangezien dat geheugen beter werkt dan de dansbenen, besloten we niet meer te wachten op Arsenal. U heeft ons niet nodig om te zeggen dat het één van de meest eclectische, kwalitatieve, dans- en beluisterbare bands van ons land is, met een opzwepende live show die niemand onbewogen laat. Dat durven we zeggen zonder ze deze nacht gezien te hebben. De dag dat dat verandert, hoort u het wel van ons, maar tot nader order zien we ze wellicht volgend jaar terug in de Durmestad. Wij zullen alleszins klaar staan.

Foto: Creeping Mac Krokihttps://www.facebook.com/CreepingMacKroki