Lokerse Feesten 2022 - Afghan Whigs, Snow Patrol: Dorst gelest

Grote Kaai, 5 augustus 2022 - 14 augustus 2022

Soms valt het hard op dat festivals de affiches moeten vullen met bands die toevallig net een tournee aan het plannen zijn. En dat leidt soms tot twijfelachtige combinaties. Clement Peerens en Clouseau hebben enkel min of meer de voertaal gemeen. En toch zagen we die combinatie al meer dan eens opduiken deze zomer. En wat te denken van de combinatie Afghan Whigs en Snow Patrol, waarbij die laatste toch in essentie de Clouseau van het Verenigd Koninkrijk is terwijl Afghan Whigs zich staande hield tussen Smashing Pumpkins en Nirvana?

Vergeef ons dat we u slechts een halve recensie voorschotelen. De boogie-woogie van Seasick Steve is heel goed om de stampvoet en de wiebelbillen op los te schudden, maar het is toch een eerder geDisneyficeerde versie waar betere alternatieven voor zijn. Het deed ons meer leed dat we Admiral Freebee aan de neus voorbij moesten laten gaan omdat de StuBru Club wegens overvol moest afgesloten worden. De flarden, die we buiten hoorden, klonken alleszins veelbelovend. We keerden dus iets vroeger dan voorzien naar het plein terug. En daar was nog ruimschoots plaats om Afghan Whigs van dichtbij te bekijken.

Greg Dulli en de zijnen hebben een nieuwe plaat op stapel staan en ze lichtten al een tipje van de sluier. Setopener I’ll Make You See God en Matamoros kwamen binnen als nogal lompe stampers en bleken een intentieverklaring voor de eerste helft van de set. Er werd nogal slordig gemusiceerd en gezongen met The Tide als enige uitzondering, waarbij er terug meer genuanceerde sprankel in de gitaar te horen was. Zelfs bij Gentlemen ging heel wat van de subtiliteit, waar we op plaat zo van houden, verloren.

Het was eigenlijk pas vanaf Fountain And Fairfax dat het muzikaal goed begon te zitten. Niet dat Dulli er daarom minder vaak naast zat; in Algiers viel het echt wel op dat er nogal wat noten niet gehaald werden. Het was wel het enige nummer waarin het nogal statische podiumgebeuren even werd doorbroken. Misschien is het omdat we verwend zijn door de enorme shows waarmee de publiekstrekkers heden ten dage door de zalen en over de weiden trekken, maar de eerder generische lichtshow, de muzikanten die hooguit een halve meter van hun plaats kwamen en het amateuristische camerawerk op de grote schermen droegen niet bepaald bij tot een beklijvend spektakel.

Niet dat we verder veel tijd hadden om daar bij stil te staan, want de tweede helft van de set vloog voorbij en bracht meer de typische Afghan Whigs-klanken waar we voor gekomen waren. Meer dans- dan springmuziek, met een ondertoon van seks en goesting en zelfdestructie en die ietwat nasale sprankelende ES-335 die uit duizenden herkenbaar is. A Line Of Shots, het tweede nummer van de nieuwe plaat, paste op die manier even mooi in het verhaal als My Enemy – misschien wel de topper van de avond. Gek genoeg voor een festivalsetlist was Debonair niet te horen. Na exact een uur wenste Dulli ons een goedenavond toe, nadat een verstild There Is A Light verzoop in gebabbel van een publiek dat op iets anders wachtte.

Wie Afhgan Whigs uitgebreider aan het werk wil zien, mag op 2 november naar de Roma. En we hopen dat we daar wat meer verfijning zien.

Dat Snow Patrol deze avond headliner was, bleek een volledig terechte keuze, te oordelen aan het ondertussen volgelopen festivalplein. De ongevaarlijke pop en de belofte van minstens drie grote hits zorgden voor een geboeid publiek. De lichtshow was niet van een Rammstein-niveau, maar wel veel uitgekiender dan de we-zullen-de-lampen-dan-eens-allemaal-laten-knipperen van Afghan Whigs. Variaties op het bandlogo werden op het projectiescherm afgewisseld met stadsbeelden voor Take Back The City en zo was er altijd wel iets om naar te kijken. De cameraregie voor de festivalschermen bleef echter blijkbaar wel dezelfde.

Run was een mooie powerballad, maar hoeveel quasi-triestige verlatingsliedjes Gary Lightbody ook schrijft, we geloven hem nooit echt. Het contrast met de intensiteit en de vuilheid van Afghan Whigs was groot. We bedenken ons dat een zestienjarige Greg Dulli wellicht heelder nachten onder invloed van drank en testosteron op rokkenjacht was, terwijl een zestienjarige Gary Lightbody vermoedelijk stond te flyeren voor Greenpeace en op de slaapkamer liedjes zat te schrijven voor het "Onbereikbare Meisje". Als je om elf uur 's avonds "Thanks for staying up so late", zegt, lijkt dat niet bepaald een waarmerk van een rockbeest.

Moet wel gezegd: de klank van Snow Patrol was van voor tot achter op het plein fantastisch en het publiek bleef duidelijk vol aandacht voor de band. Het leek ons dan ook geheel atypisch dat Empress bij een eerste poging de mist in ging, een soort slordigheid die je niet direct associeert met een gelikte act als Snow Patrol. Misschien hadden ze toch iets opgepikt van Afghan Whigs, maar dan wel het verkeerde.

Ook tijdens eerste bisnummer What If This Is All The Love You Ever Get verknoeide Lightbody een beetje de tekst en het moment van invallen, maar als hij niks had gezegd, had negentig procent van het publiek niks gemerkt. Dat publiek had dan al kunnen meezingen op Shut Your Eyes en kunnen genieten van Chasing Cars, waarvan we ruiterlijk toegeven dat het een dijk van een song blijft, ook live. Misschien jammer dan dat afsluiter Just Say Yes zeker niet voor een apotheose zorgde.

Het was pas toen we de nogal desolate toog "warme dranken" in het zicht kregen dat een passende analogie zich openbaarde. Snow Patrol was een mooi kopje niet te warme thee met een scheut honing in, Afghan Whigs een gebarsten mok met hete sterke koffie en een te royale geut bourbon. Helaas bleef geen van beiden aan de ribben plakken, maar onze dorst was wel gelest.