Lokerse Feesten 2019 - Metal als rekbaar begrip
Grote Kaai, 2 augustus 2019 - 11 augustus 2019
Het is een jaarlijkse waarde geworden op de tiendaagse Lokerse Feesten: de metaldag. Een festivaldag waarop alle verschenen Metallica, Motörhead en G’n’R shirts terug uit de kast mogen en tattoos extra opgeblinkt worden. Met de bedenking dat editie 2019 niet echt in de geschiedenis mag als meest memorabele metalen episode.
Het contrast tussen de indoor Red Bull Music Room en het grote outdoor podium was dan ook groot. Erg groot. De eerste transformeerde zich in een bloedhete red black bull cave: gitzwart en berookt en enkel door felle witte letters “Wiegedood” verlicht bij aanvang van deze opmerkelijke death metal act. De gouden formule van dit morbide trio: een steevast lange, dromerige progrockintro met langzame gitaarriffs, die vervolgens losbarsten in een razendsnelle, strakke deathmetal wervelstorm die vervolgens erg lang en repetitief aanhoudt. Of het nu met de getormenteerde screamo’s van frontman Levy Seynaeve of in heerlijk persistent instrumentale episodes is, Wiegedood zorgt steevast voor een soort van roes, een vulkaanuitbarsting die fascineert om naar te kijken of in te duiken met songs die telkens tien minuten of meer overdonderen. De band zijn trilogy tour rond de drie albums De Doden Hebben Het Goed I, II en III zit nokvol tot buiten de continentale grenzen. Geheel terecht. Verslavende, pure oerkracht.
En ook opvolger Evil Invaders geldt inmiddels: je mag blij zijn als je ze nog eens in eigen land on stage kan treffen. Net zoals voorgaande heeft ondermeer ook het Russisch publiek een stevige boon voor deze Belgische metaltrots. Even intens, maar muzikaal in een compleet andere ketel vol toverdrank gevallen. De band lokt natuurlijk ook het woord “buitenaards” uit – al is het maar door de wild gesticulerende, skinny verschijning van zanger Joe Van Audenhove in groene uplighters en aan een ventilator te zetten. De speedthrash met vele oldskool accenten, maar ook met een energie en snelheid die menige hardcoreband een poepie doet ruiken in songs als Mental Penitentiary, waaide dan ook als een wervelwind door de cave. Dubbele gitaarsolo’s op de V-string, voortdurende stemvervormingen tussen grunt, grien en diepe echo’s in en aan grote metalen tandwielen ronddraaiende micro’s inbegrepen. Extra pluim trouwens voor de geluidstechniekers die de sound in deze betonnen bunker perfect in balans wisten te krijgen (en zelfs het geluid van de rookfontijnen wist weg te werken).
Over naar de mainstage, waar meer een soort van heavy metal jukebox geïnstalleerde leek te zijn. Meteen met goed nieuws: Lokeren kreeg zijn hits bij de meest gekende “haren met gitaren” uit Zweden, Europe. Rock The Night, Carrie en The Final Countdown (vanzelfsprekend als afsluiter) zaten netjes verdeeld over de setlist. Maar de band verraste vooral ook door zijn afwisseling tussen scherpe songs zoals het trashy Scream Of Anger en het traag hakkende, stoere en symfonische Last Look At Eden met brede synthesizertapijten. Als echte riffmeisters bewezen de vijf oer-glamrockers serieus hun mannetje te kunnen staan en hun hits te overstijgen. Al was het “no woman no cry”-meezing intermezzo bij het militaristisch marcherende Supersticious een net wat te gladde uitschuiver. Moment van de dag: Joey Tempest die zijn micro in het publiek laat vallen door met zijn statief over de menigte te zwieren, maar die net op de juiste zangmaat ter hand neemt wanneer hij wordt teruggegooid. Perfecte timing. Overtuigende set.
Het minder goede nieuws had de titel “headliner” gekregen onder naam van The Scorpions: een dier dat venijnig kan steken maar ook een band waaruit de angel al lang getrokken bleek te zijn. Een podium dat bol stond met visuele effecten en verhoogde subpodia kon dit staaltje inspiratieloze, niet gepassioneerde hoogbejaardenmuziek niet maskeren. Is er misschien iemand die kan vertellen aan frontman Klaus Meine dat hij beter wat minder drinkt voor zijn optreden en het woord “articuleren” in het Duits kan vertalen? Een optreden waarin nauwelijks enig tempo zat werd erdoor gewerkt.
Enige lichtpuntjes: een medley oldskool krakers uit de 70’s waarin nog wél vaart zat en ook effectief van classic rock mocht gesproken worden (Bad Boys Running Wild / I’m Leaving You / Tease Me, Please Me) en de momenten dat de al lang niet meer vocaal in de hoogte reikende stem Meine zijn stem spaarde om een stukje gitaarvirtuoziteit te presenteren. Al moet zeggen dat ook hier de combinatie van vier solerende snaarinstrumenten nooit echt piekte. “Take me to the magic of the moment, on a glory night”? Sorry jongens, de Wind Of Change is al lange tijd gaan liggen. Meer nog, de teleurstelling was dusdanig groot, dat er geen energie meer overbleef voor de vernieuwde Steak Number Eight, Stake. Sorry guys.