Lokerse Feesten 2018: Pretenders, Triggerfinger - Gedenkwaardige avond
Grote Kaai, 6 augustus 2018
Toen we dinsdagavond de Grote Kaai betraden, kreunde het festivalterrein nog onder een loden zon. We waren echter gewaarschuwd dat de tweede hittegolf van deze zomer op zijn laatste beentjes liep en dat er eindelijk regen op komst was. Zoals te vrezen viel, bleef het echter niet bij een verfrissend buitje. Het optreden van hoofdact Triggerfinger moest zelfs voortijdig stilgelegd worden omwille van de wateroverlast…
Maar, zoals gezegd, scheen de zon nog volop tijdens opener Faces On TV, de groep van duivel-doet-al Jasper Maekelberg. We waren - zoals bij elke hype in de muziekwereld - afwachtend en tegelijk erg nieuwsgierig, want veel positieve geluiden bij pers en publiek waren dit optreden voorafgegaan. En we moeten toegeven dat de groep de verwachtingen waar maakte. Knappe, ingenieus ineengeknutselde popsongs als The Image Of Boy Wonder, Dancing After All, nieuwe single Call Me Up en Love/Dead klonken live nog beter dan op plaat. Maekelberg scoorde bovendien bonuspunten op de sympathiemeter door reeds vroeg op de avond een wandelingetje door het publiek te maken tijdens Suspicious (de opener van zijn volwaardig debuut ‘Night Funeral’). Geen enkele artiest op het hoofdpodium zou het hem vanavond nadoen.
Erg genietbaar was ook het daaropvolgende concert van Novastar. En ook dat was een aangename verrassing, want zijn vorige passage op de Lokerse Feesten was niet meteen van aard om fan voor het leven te worden. Maar dat is ook niet nodig om meegesleept te kunnen worden door de tijdloze pracht van liedjes als Wrong (een binnenkomer om U tegen te zeggen), Never Back Down, Lost & Blown Away, Closer To You, Home Is Not Home of Mars Needs Woman. Joost Zweegers was, naar goede gewoonte, zijn eigen, enthousiaste zelve en dit afwisselend op gitaar en piano. Naar het einde toe ging de emotiemeter nog de hoogte in met gesmaakte versies van When The Lights Go Down On The Broken Hearted en vooral The Best Is Yet To Come. Een afsluiter om U tegen te zeggen. Of vallen we nu in herhaling?
Maar reikhalzend uitkijken, dat deden we deze dinsdag vooral naar Pretenders. Niet voor niets één van de absolute internationale kleppers op de Lokerse feestaffiche dit jaar, zo bleek algauw. Frontvrouw Chrissie Hynde, samen met drummer Martin Chambers de enige overlevende van de originele groepsbezetting, was niet alleen uitstekend bij stem, maar zag er bovendien op haar zesenzestigste nog altijd uit als de ultieme rockchick. Jammer dat een echte close-up vooraan het podium ons niet gegund was, maar da’s detailkritiek. Ook de andere drie muzikanten hadden er duidelijk zin in, vooral gitarist James Walbourne speelde de pannen van het dak.
Bij wijze van statement - nee, wij zijn geen nostalgieact; wij rocken ook nu nog als de besten - opende de band het concert met twee prima, uptempo songs uit het meest recente album ‘Alone’ (2016), de titeltrack en Gotta Wait. Hynde smokkelde verder ook nog een nummer uit haar soloalbum ‘Stockholm’ (2014) in de set, het midtempo Down The Wrong Way, maar grasduinde voor de rest toch vooral door het roemrijke verleden van Pretenders. En zo kregen we sobere pareltjes te horen als Kid en Private Life (uit het titelloze debuut), een onstuimig Bad Boys Get Spanked (uit opvolger ‘Pretenders II’), dansbare pophits als Back On The Chain Gang (uit ‘Learning To Crawl’) of Don’t Get Me Wrong (uit ‘Get Close’), maar evengoed enkele mooie rustpunten: het door Chrissie solo gebrachte Hymn To Her en het onvermijdelijke I’ll Stand By You. En ja, enkele andere klassiekers (Brass In Pocket, Message Of Love, Thin Line Between Love And Hate, 2000 Miles) waren helaas niét van de partij, maar met onder meer een zinderend Middle Of The Road als afsluiter voelden we ons geenszins bekocht. Pretenders kwamen, zagen en overwonnen.
Misschien dat wie enkel voor Triggerfinger naar Lokeren was afgezakt, zich achteraf wél ietwat bekocht voelde. Het Belgische powertrio, dat geprogrammeerd stond om anderhalf uur van jetje te geven, moest er immers al na drie nummers mee ophouden. De spelbreker? Juist ja, de regen, een ondertussen bijna onbekend geworden weerfenomeen in onze contreien, die in overdosissen uit de hemelsluizen kwam neergedaald. Gevolg: niet enkel vluchtte het grootste deel van het publiek zo snel mogelijk naar drogere oorden, maar ook bleek de geluidsinstallatie van de groep niet opgewassen tegen de plotse maar hevige wateroverlast. De heren zouden iets later alsnog een geïmproviseerde, akoestische mini-set - lees: de regen van het drumstel meppen - ten beste geven alvorens uiteindelijk over te schakelen op een al even ongeplande dj-set voor de laatste aanwezige drenkelingen. Van de nood een deugd maken heet zoiets. Zonder meer een gedenkwaardige avond!
