Lokerse Feesten 2018: Kasabian, dEUS,... - Klinkende revanche

Grote Kaai, 9 augustus 2018

Op dag acht van de Lokerse Feesten keken we vooral uit naar het weerzien met Manic Street Preachers en nationale rocktrots dEUS en waren we tevens benieuwd hoe het Britse Kasabian het er tijdens haar eerste aantreden op dit festival vanaf zou brengen. Wel, om maar meteen met een understatement in uw huiskamer te vallen: zeer goed, dank u en tot de volgende!

Ook de reeds om 19 uur startende opener Warhaus was een aangename verrassing. Veel volk stond er op dat relatief vroege uur nog niet te kijken, maar wij wel en we waren blij te kunnen vaststellen dat Balthazar-lid Maarten Devoldere ook met zijn eigen project uitstekende concerten speelt.

Hij laat zich daarbij begeleiden door een aantal getalenteerde muzikanten én door zijn muze Sylvie Kreusch op backing vocals en dans. Hapklare popmuziek is het niet, maar wel verdomd goed gemaakt en live aan de man en vrouw gebracht.

 Melancholische liedjes als The Good Lie, het instrumentale Beaches, het mooie Love’s A Stranger, een meeslepend Memory, het ironische Against The Rich of afsluiter Mad World grepen je meteen bij het nekvel en zijn maar enkele bewijzen van het enorme potentieel dat deze band in zich draagt.

De Welshe band Manic Street Preachers heeft al veel meer jaren op de teller staan en stelde ons nog nimmer teleur live. En dat was nu, voor hun tweede passage in Lokeren, niet anders. Ondanks het feit dat de hoesfoto van hun nieuwe album 'Resistance is Futile’ als een gigantische banner tegen de achterkant van het podium prijkte, begonnen ze hun set meteen met een prima versie van een van hun grootste hits: Motorcycle Emptiness.

Van de drie nieuwe songs die we hoorden, wisten we vooral People Give In te smaken. Voor de rest beperkten de Manics zich, enkele uitzonderingen (Your Love Alone Is Not Enough en de niet onaardige Cure-cover Inbetween Days) niet te na gesproken, tot een royale greep uit hun meest succesrijke periode: de jaren negentig.

Die “beperking” leverde in dit geval wel heel wat pareltjes op natuurlijk, gaande van meezinger You Stole The Sun From My Heart en Everything Must Go over een prachtig A Design For Life tot vroege, punky singles als Motown Junk en You Love Us tot Tsunami en de onontkoombare afsluiter If You Tolerate This Your Children Will Be Next.

Vervolgens mocht Stijn Van de Voorde dEUS aankondigen, een band die eigenlijk geen introductie meer nodig had, maar voor de goede orde grapte hij toch dat ze uit Antwerpen (te bereiken door eerst van Lokeren naar Sint-Niklaas en dan verder door te rijden) komen.

Of het daar tijdens hun anderhalf uur durend concert ook van kwaad naar erger ging qua plensbuien weten we niet, waar we wél zeker van zijn is het feit dat Tom Barman en co hier vanavond klinkende revanche namen voor hun eerste grote concert in de nieuwe groepsbezetting, vorige maand op TW Classic. Dat optreden viel namelijk - vergeef ons de slechte grap - een beetje in het water, vooral door het voortijdig moeten stopzetten van klassieker Suds And Soda.

Nieuwe gitarist Bruno De Groote (ook sterk als tweede stem) lijkt inmiddels goed ingewerkt te zijn, al duurde het ook in Lokeren even voor het concert echt op gang kwam. Maar vanaf het nog steeds ontroerende Instant Street (inclusief lawaaierige finale) zat de band op kruissnelheid en volgde het ene hoogtepunt (een schitterende versie van Hotellounge (Be The Death Of Me), een lang uitgesponnen Bad Timing en tenslotte een geweldig Suds And Soda) het andere op (een onheilspellend Quatre Mains, een mooi Little Arithmetics,het explosieve Sun Ra).

En dan werd er nog twee keer gebisst met de uitgepuurde schoonheid van Roses en Nothing Really Ends, waarbij hevige regenval de band ei zo na andermaal vroegtijdig het podium deed verlaten. Maar Barman zong uiteindelijk nog even door en was ons, het doorweekte publiek, enorm dankbaar de weergoden getrotseerd te hebben voor dit uitmuntende optreden.

Zonder twijfel één van de beste optredens die we tijdens deze Lokerse Feesten zagen, al zullen we ons dat van Kasabian ook nog wel even heugen. Al was het maar omdat we van tevoren weliswaar van op afstand enigszins vertrouwd waren met hun plaatwerk, maar nu met eigen ogen konden zien hoe ze erin slaagden om vrijwel onmiddellijk - van bij opener Ill Ray (The King), uit hun meest recente worp ‘For Crying Out Loud’ (2017) - de juiste, uitgelaten sfeer te creëren.

De band uit het Britse Leicester beschikt niet alleen over een ijzersterke livereputatie, mede door de charismatische podiumprésence van zanger Tom Meighan en gitarist-medeboegbeeld Sergio Pizzorno en de tonnen spelplezier die ze uitstralen, maar ook en vooral over een reeks opzwepende rock-n-roll-meezingers waarop je onmogelijk kan blijven stilstaan. En waarvan we er hier een heel pak te horen kregen, tot grote vreugde van heel wat fans.

Onze persoonlijke hoogtepunten waren Underdog, Days Are Forgotten, You’re In Love With A Psycho, Club Foot, Re-Wired, Empire, Stevie en qua bisnummers Comeback Kid en Fire. Reken maar dat de Grote Kaai in brand stond!