Lokerse Feesten 2016: Richard Ashcroft - Klasse en warmte

Grote Kaai, Lokeren, 11 augustus 2016

De fysieke temperatuur mocht dan al gestaag zakken naargelang het concert van Richard Ashcroft vorderde, de emotionele warmte bleef nog een hele tijd hangen.

‘Urban Hymns’ van The Verve; weinig mensen aanwezig op de Grote Kaai hebben hem niet in de kast (of op een digitaal speeltje naar keuze) staan. En zelfs voor wie dat niet het geval was, waren de desbetreffende songs niet onbekend. Dat was al te merken bij het tweede nummer in de set van Richard Ashcroft, ex-frontman van de hoger vermelde band. Want bij Sonnet gingen meteen de biertjes en de daaraan vastgeketende armen de lucht in, wiegden (niet meer zo jonge) meisjes met de ogen gesloten heen en weer en prevelden zelfs de meest stuurse bonken een paar woorden mee.

Maar eigenlijk was de man hier om een nieuwe plaat voor te komen stellen; een plaat waaruit duidelijk blijkt dat hij de songschrijfkunst nog niet verleerd is, zelfs al zoekt hij daarvoor toevlucht tot de elektropop. Want liedjes als Out Of My Body en het mooie They Don’t Own Me werden dan misschien niet op even veel enthousiasme onthaald, ze misstonden bij lange niet tussen de klassiekers, die de songs van ‘Urban Hymns’ intussen zijn geworden.

Bovendien is Ashcroft een vakman. De krachtige, licht doorrookte stem, de zangtechniek en de hiphopmoves deden het – toegegeven: erg gewillige – publiek uit zijn hand eten. Kwam daar nog bij dat hij er ook niet voor terugschrikte om tijdens New York en eerder al tijdens Break The Night With Colour, misschien niet toevallig de enige songs (met uitzondering van de nieuwe) uit zijn solocarrière, een staaltje van zijn kunnen op elektrische gitaar ten beste te geven. Vreemd genoeg kwam daar zelfs een asbak bij kijken.

Maar wij zijn dan ook weer niet zo naïef om te denken dat het publiek gekomen was voor de nieuwe songs en/of het solowerk. Het waren die klassiekers, die ze wilden horen. En ze werden op hun wenken bediend. In elk van de liedjes werd er wel een accentje ge- of verlegd en de fans mochten al eens een song als The Drugs Don’t Work of Bittersweet Symphony overnemen. Enige (detail)kritiek, die wij bij zoveel inleving konden bedenken, was het feit dat de strijkers-/toetsenarrangementen allemaal uit een doosje kwamen.

Zo werd het een mooie avond, waarop de prachtige songs aan elkaar werden geregen zonder dat er ergens maar een seconde verveling in de set sloop. Het mag dan een persoonlijke indruk zijn, maar Richard Ashcroft heeft naar onze mening meer in de mars dan pakweg een Noel Gallagher, die dan wel de songschrijfkunst beheerst en het nodige flegma heeft, maar die het aan zangtechniek ontbreekt en, wat dat betreft, nog steeds lijdt onder de breuk met zijn broer.