Lokerse Feesten 2016 - Bezieling en Talent
Grote Kaai, Lokeren, 12 augustus 2016
De Lokerse Feesten houden vast aan een aantal tradities. Zo kan je er al vele decennia terecht voor goede paardeworsten. De metaldag is ook zo'n traditie, en "de dag van Arno" is er ook bijna jaarlijks. Een traditie die groeit is dat er minstens één legendarische wereldartiest naar Lokeren afzakt. Op Paul McCartney of Bob Dylan moeten we nog even wachten, maar Van Morrison maakte alleszins in stijl zijn opwachting op de Grote Kaai.
Opwarmertje Kitty, Daisy & Lewis heeft volgens hun Wikipediapagina al in het voorprogramma van de groten der aarde gespeeld, maar wij vermoeden dat dat vooral komt omdat men niet bang hoeft te zijn dat ze de hoofdact naar huis zullen spelen. Akkoord, er zit best wat retro-rock-'n-roll in, wat blues, en met "Tan Tan" Thornton op de trompet smaakt het wat naar New Orleans; en wat koddig dat dit gezinnetje graag een rondedansje doet om van instrument te wisselen, maar als tijdens Going Up The Country het balkon van Daisy harder swingt dan de song zelf, dan zegt dat wel iets over de opwinding die wij - geheel muzikaal welteverstaan - ontbeerden bij deze band. En twee dagen na Steel Panther viel zelfs dat balkon wel tegen.
Op het pauzetapeje van Van Morrison ontwaarden we Howlin' Wolf en Mississippi John Hurt. Dat bracht ons al in een veel betere stemming. We hoopten dat hetzelfde gold voor Van The Man en kregen al snel antwoord: op een laidback en jazzy Moondance kwam Morrison heel pretentieloos meetoeteren op de sax. We hoorden er een paar echo's van Miles Davis' So What in. De zang was niet altijd even duidelijk maar klonk erg muzikaal.
Na een begeesterd The Way That Young Lovers Do en Try For The Kingdom diepte Morrison Someone Like You op uit de catalogus pakkende ballads. Ondanks de grote zonnebril zagen we dat hij met de ogen gesloten zong, ook tijdens Enlightenment. Daar is maar één woord voor: pakkend. Magic Time vonden we dan weer meer cocktailmuziek, zodat we even de tijd hadden om Morrisons podiumprésence in de gaten te houden. Hij leek er soms wat verloren bij te staan; bij momenten stokstijf, soms rondkijkend alsof hij ergens een boodschappenlijstje liggen had voor morgen en niet goed wist waar.
De medley Baby Please Don't Go/Don't Start Crying Now/Here Comes The Night kreeg ons en het merendeel van de Grote Kaai voor de eerste keer aan het swingen. "Wild night, wild night", zei Morrison tegen zijn muzikanten, al vonden wij dat nogal overtrokken na het balorkestachtige Precious Time. Bleek dat hij bedoelde dat ze dat nummer gingen spelen.
Tijdens Sometimes We Cry toonde de backing zangeres dat ze over een zeer goede stem beschikte, maar toen Morrison de vocalen terug voor zijn rekening nam, was dat een demonstratie dat een "zeer goede" en een "uitzonderlijke" stem twee heel verschillende dingen zijn. Dat geldt ook voor songs. En dit was gewoon een goede song.
Morrison greep terug naar de sax voor Domino (nee, niet van Clouseau), maar voor de rest is dit zeker niet zijn meest essentiële song. Evenmin als Whenever God Shines His Light. We genoten meer van The Beauty of the Days Gone By... Een forse vent die probeert uit te leggen wat hem gelukkig maakt en waarom, dat kennen we ergens van. De zonsondergang mocht dan minder spectaculaire tinten rood aan het Lokerse zwerk toveren dan de dag voordien, we glimlachten desondanks naar het eerste kwartier van de maan.
Why Must I Always Explain bewees Morrisons songschrijfkunsten en zijn verdienstelijkheid op de elektrische gitaar. Zelfs Bob Dylan houdt van deze song, wellicht ook zonder die verdomde doedelzakken van op de plaat. Cleaning Windows sprong er muzikaal niet zozeer uit, maar Morrison zette het voorwaar op een swingen bij het stukje "Whole lotta shakin' going on".
We hadden wat schrik voor Have I Told You Lately (wel bekend van Clouseau), maar die schrik was ongegrond. Het arrangement was niet al te zeer met siroop overgoten, alleen jammer dat die backing zangeres ook weer een strofe moest zingen, net als bij Real Real Gone. Pas bij Did Ye Get Healed bewees de dame echt haar nut. De set werd afgesloten met Jackie Wilson Said, Brown Eyed Girl en Gloria. Zo had eenieder te horen gekregen wat hij wou van een bezielde Van Morrison.