Lokerse Feesten 2016 - Muziek en show

Grote Kaai, Lokeren, 11 augustus 2016

De programmatie van de Lokerse Feesten lijkt soms op een samenraapsel van al wie toevallig nog een dagje vrij heeft in het toerschema. Je zou het natuurlijk ook "variatie" kunnen noemen. Aan deze maandag raakten we helemaal niet uit. Wat is de rode draad tussen Zornik, Neil Finn, Trixie Whitley en Garbage?

Je zoekt het toch een beetje zelf als je op je backdrop je naam als Zørnik schrijft. Of zouden Koen Buyse en de zijnen niet weten dat je dat als zeur-nik uitspreekt? Maar eerlijk is eerlijk: vooral als Buyse zelf de gitaar ter hand nam en er lustig op losramde, vonden we dat ze niet hadden misstaan op de metalavond. Vooral de bassist met de toepasselijke naam Bas Remans maakte indruk met zijn vettige en pompende sound. Koen Buyse heeft ondertussen zijn Placebo-look verruild voor een meer Californische teint met dito piekjes. En dat komt de geloofwaardigheid zeker ten goede. Plots betrapten we er onszelf op dat we Scared Of Yourself eigenlijk nog helemaal niet zo slecht vinden - met name de minder siroopgevulde rockversie die we hier hoorden.

"The musical stylings of Neil Finn", werden aangekondigd door een olijk duo dat uit 's mans zonen bleek te bestaan. Deze namen vervolgens gitaar en keyboards ter hand terwijl vrouwlief de bas bediende en een paar vrienden de backing vocals en keyboards voor hun rekening namen. Finn en zonen, fijne muziekwaren dus. In het publiek stonden heel wat mensen zich af te vragen wie die man eigenlijk was. En nadat in de eerste twee songs de stemmen wat verzopen in de mix, kon het misschien stilaan beginnen dagen bij Split Enz-song One Step Ahead.

Wie het toen nog niet begreep, was met Distant Sun helemaal bij de les. Finn-de-vader bewees ook nog steeds een verdienstelijk sologitarist te zijn. We luisterden met de ogen dicht en openden ze pas terug na Fall At Your Feet en Message To My Girl, al zal dit nooit onze favoriet worden in het oeuvre van Finn, net als Pineapple Head. Bij Don't Dream It's Over schoot ons gemoed dan weer helemaal vol. Hiervoor is het woord "schoon" uitgevonden. Had hierna Four Seasons In One Day gevolgd, dan had menig volwassen man een paar tranen moeten wegpinken, maar helaas ontbrak dat in deze set. Met I Got You en het uit volle borst meegezongen Weather With You om de prachtige zonsondergang te begeleiden mochten we spreken van een kleine en veel te korte parel van een optreden.

Waar het kale podium door de huiselijke gezelligheid en de rode gloed van de ondergaande zon bij de Finnen nog iets knus had, werd het bij Trixie Whitley op het eerste gezicht een koude bedoening met al dat blauwe en witte licht en het op één lijn opgestelde kwartet tegen die effen zwarte achtergrond. Whitley trok haar keel open en na wat opwarming en een technisch probleem kon het optreden op gang komen met Irene en Soft Spoken Words.

De dynamiek in de instrumenten ontbrak - al kan dat ook aan onze positie gelegen hebben - maar we hoorden wel duidelijk dat Whitley helemaal dat dertien-in-een-dozijn-blanke-soulzangeressenstemmetje ontgroeid is. Bij sommige hoge noten gingen de haren in de nek vanzelf omhoog staan. Bij Oh, The Joy dachten we onwillekeurig aan het gitaarspel van haar vader op platen als 'Hotel Vast Horizon'. Het publiek op de voorste helft van het plein - de helft die meestal niet komt om pinten te zuipen en maten tegen te komen - werd er helemaal stil van.

Voor Closer daalde Whitley van dat gruwelijk hoge podium af om tussen het publiek te gaan staan, zo ver als het microfoonsnoer haar toeliet. "Steek die gsm's weg en wees hier, nu, in dit moment", zei ze tegen alle filmende omstanders. Schitterend wijf. Natuurlijk mocht het immer sublieme Need Your Love niet ontbreken en met een heel sober Breathe You In My Dreams (wegens alweer een technisch probleem) kregen we gelukkig een half uurtje tijd om na te genieten van dit muzikale hoogtepunt.

Garbage nam duidelijk een groter deel van het podium in, en vermoedelijk ook van het vermogen van de geluidsinstallatie. De tekst van opener Subhuman was nauwelijks hoorbaar maar de bassen rammelden wel de nekwervels los die nog vastzaten van het headbangen de dag voordien. "Even straf binnenkomen", moeten Shirley Manson en de haren gedacht hebben en ze gooiden er I Think I'm Paranoid en Stupid Girl achteraan.

Bij Blood For Poppies blies die machtige melodie - die eigenlijk al lang in een vergeetschuif van het geheugen lag - ons van de sokken. Mansons stem begon er af en toe ook beter door te komen. Dat had misschien eigenlijk iets langer op zich mogen laten wachten, want die anti-Donald Trump-speech voor Sex Is Not The Enemy was wellicht wat overbodig. Nu verwachten we van muzikanten niet echt een onderbouwde visie op de grenzen van verdraagzaamheid en keuzevrijheid in een democratie, maar zwijg dan...

Voor de rest viel er niks te klagen over de show, het licht en de actie op het podium. Ook Eric Gardner, die Butch Vig wegens ziekte moest vervangen achter de drumvellen, kweet zich uitstekend van zijn taak. We vermoedden wel dat het Vigs invloed was die het drumstel wegstak achter plexiglas en slechts met één microfoon liet capteren; we weten dat Garbagefans ook houden van Vigs techneuterij.

Als we van de nieuwe plaat één nummer live wilden horen, was het wel Even Though Our Love is Doomed. En we werden op de wenken bediend met een hartverscheurende versie die eindigde in een vocale climax; dat Manson haar zangkunsten daarbij nog eens etaleerde voor de mensen op de eerste rij verdient alle lof. Hoewel ze daarna zei dat de groep hard gewerkt had aan en heel trots was op de nieuwe plaat, werd daaruit verder enkel de single Empty nog gespeeld. Rare vorm van trots. Het was daarna wachten op Only Happy When It Rains om ons weer bij de les te krijgen. Cherry Lips was daarna eigenlijk volslagen overbodig. Wij waren meer dan voldaan.