Lokerse Feesten 2016 - Tieten en gedaver

Grote Kaai, Lokeren, 11 augustus 2016

Een Grote Kaai vol zwarte jeansvestjes zonder mouwen vol patches, combats onder de korte broeken. Afgewassen T-shirts van lang vervlogen tournees, vorige edities van Wacken of Graspop en daarboven harige koppen met een glimlach van oor tot oor: jawel, de metaldag van de Lokerse Feesten. Ofwel: gedaver over de Durme.

Lokerse Feesten 2016 - Tieten en gedaver



Inglorious beet om klokslag vier de spits af. Naar eigen zeggen zijn ze nogal "big" over het Kanaal. Om een leuk riffje zaten ze niet verlegen en zanger Nathan James zoekt het in de hogere zangregionen - het register van Ian Gillan of Bruce Dickinson maar dan toch wat oppervlakkiger. Qua imago en kledij zit één en ander ook wel goed, maar wij vatten het toch eerder samen als "de Guns 'n Roses van Dunaldy".

Red Fang had heel wat minder tijd voor de spiegel en bij de kapper gespendeerd en heel wat meer tijd in het invetten van hun riffs. Waar ze op plaat nogal dicht tegen de rode van QOTSA liggen, gaat het er live wat minder gepolijst aan toe. En dat keuren we goed. Blood Like Cream bleef hangen en het luchtige gedrag op het podium maakte duidelijk dat deze gasten het voor het plezier doen. Wie daaraan twijfelt moet de videoclips maar eens opsnorren.

Suicidal Tendencies kreeg al iets meer tijd toebedeeld dan de krappe halfuursetjes van de eerste twee groepen. De vijftig minuten van Mike Muir en co kregen extra glans door de drumkunsten van Dave Lombardo. En wie iets "diepzinnigs" te weten wou komen over het leven en hoe erdoorheen te skaten, kwam aan zijn trekken. De moshpits raakten alvast goed opgewarmd aan dit helse tempo.

Parkway Drive gooide het dan weer over de boeg van de surfers in plaats van de skaters. Met het afgelikte uiterlijk en dito sound sprak dit de nu-metalfans aan, die stonden te wachten op de afsluiter. Er werd meermaals opgeroepen tot crowdsurfen en die oproep werd massaal gevolgd - kwestie dat de speciaal opgetrommelde extra security toch niet met de duimen moest staan draaien. Hier en daar bleef al eens een broek achter, maar onze broek zakte niet echt af van deze band.

Iets geheel anders dan met Steel Panther. Nu zijn we veel gewoon, maar dit was toch even met de ogen knipperen, vooral dan om te zien of bassist Lexxi Foxx een man of een vrouw is. Met teksten als "My heart belongs to you but my cock is community property", en songtitels als I Want Pussy en Fat Girl (That She Blows) was het vooral lachen met deze vorm van Spinal Tap. Blijkbaar naar aloude gewoonte werd de op de schouders gehesen dames - in het Nederlands - gevraagd hun tieten te laten zien, wat prompt werd opgevolgd door een handvol onder hen. Dikke fun, dus.

Slayer rijmt niet echt op fun. De zwaar apocalyptische backdrop met de hoes van 'Repentless' werd onheilspellend uitgelicht en de gelijknamige song kwam in een rookgordijn van het podium gedonderd. De setlist vlamde tussen recenter en ouder werk en de enige rustpunten waren die waarbij Tom Araya na langdurige stiltes het publiek inkeek om daarna een zwaar diepzinnige bindtekst op te diepen als "Thank you all for being here".

En wat moet er over Slayer nog meer gezegd worden dan dat het vooruit ramt als een op hol geslagen trein en inslaat als een onbestuurbaar vliegtuig? De pletwals kwam tot stilstand met het trio South Of Heaven, Raining Blood en Angel Of Death. Straffe jongen die daarna nog adem over had.

Dat Limp Bizkit zeker niet dezelfde eeuwigheidswaarde heeft, willen we gerust in staal lassen. De grijze baard en het vissershoedje van Fred Durst en het al-lang-niet-langer-zestienjarige publiek maakten dat hun concert meer een nostalgietrip werd dan dat van Slayer, hoewel die al veel langer bezig zijn. Na deze bedenking moesten we stoppen met denken. Want na Boiler vlamde Rollin' uit de speakers, onmiddellijk gevolgd door Hot Dog en My Way en dan moet je toch wel een heel hoge rang bij de muziekpolitie hebben om niet mee te springen en stampen.

Het kruit werd daarmee wel erg vroeg in de set verschoten, want noch Behind Blue Eyes - een meezinger uiteraard - of de door Wes Borland gezongen covers van Nirvana hielden de aandacht echt vast. Fred Durst probeerde het publiek wat uit te dagen met opgestoken middenvingers en de vraag of we in slaap gevallen waren. En waren die bindteksten in het Spaans een grapje of wist hij echt niet goed welke taal er in Lokeren gesproken wordt?

Het eindigde nog explosief met Break Stuff en Take a Look Around, met Durst tussen het publiek, moshpits op volle sterkte en stagedivers langs alle kanten. Om vervolgens voor velen in een sof te eindigen met gestolen en verloren portefeuilles, gsm's, brillen en kledij. Maar wel gelachen.

11 augustus 2016
Stefaan Van Slycken