Lokerse Feesten 2015: Tom Jones, Status Quo - Klasse
Grote Kaai, Lokeren, 6 augustus 2015
Je zou het Tom Jones niet nageven dat hij vijfenzeventig is, zeker niet als je die fenomenale klok van een stem hoort. Voeg daar een fijne band bij, leuke, actuele arrangementen, een paar verrassingen en net genoeg klassiekers, wat zonnestralen, en je hebt de ingrediënten voor een heel fijn optreden. Zo eentje dat eigenlijk nog een uurtje langer had mogen duren. Daar hadden we gerust een stukje Status Quo voor willen inruilen.
Niet dat er iets mis was met Status Quo, maar die twee akkoorden kenden we al. Hoe overweldigend die batterij witte Marshalls ook klonk en hoe verschroeiend het tempo ook mocht zijn, we konden er onze aandacht niet echt bij houden. Gelukkig bestond het Lokerse publiek niet uit recenserende zeurpieten en werd er duchtig genoten van de hitmachine die ons Caroline, Whatever You Want en Rocking All Over The World bracht. Met Rock 'n Roll Music van Chuck Berry knipoogden ze ten slotte naar The Bootleg Beatles.
In hun eerste set hadden deze imitatiebeatles gegrasduind in het werk tot en met 'Revolver', en - wij blij - ze beperkten hun songkeuze niet tot de rode dubbele. De fysieke gelijkenis met de echte Beatles was opvallend, behalve dan misschien hun Ringo Starr, die eerder een Kinkskop had. De klank zat heel dicht bij het origineel, en er was veel aandacht voor detail. Daarom misschien dat die moderne basversterker en dat keyboard ons een beetje stoorden - al is dat natuurlijk muggenzifterij. In de afsluitende set waren de heren getransformeerd naar de Abbey Road-look en werd de dubbele witte duchtig afgestoft. Met Revolution, Birthday en Oh Darling stonden ook niet de meest voor de hand liggende nummers op het programma. Let It Be liet ons niet onberoerd, maar Hey Jude vonden we wat te gemakkelijk als crowdpleaser.
Tussen deze Beatlessandwich zat Tom Jones. Die gooide er direct een ronkend Burning Hell tegenaan. Daarna mochten de blazers uit hun schuilplaats komen voor Mama Told Me Not To Come - later zou van Randy Newman ook nog You Can Leave Your Hat On volgen in een even swingend arrangement. Gospel mocht er ook zijn met Didn't It Rain en Come Along Little Children, al beviel dat cajun-hoempapasausje ons wat minder. Na Sex Bomb in een geloofwaardige rustige versie kreeg Delila dan weer een update waar Calexico nog een puntje aan kon zuigen.
Hoe goed de band ook klonk, die klok van een stem stelde alles en iedereen in de schaduw. Elvis Presley Blues raakte ons diep, en hoewel we normaal vinden dat je van Leonard Cohen moet afblijven was Jones' versie van Tower Of Song de uitzondering die de regel bevestigt. Green Green Grass of Home mocht daarna nog eens heerlijk ouderwets klinken; en we sloten onze ogen en genoten. It's Not Unusual had wat ons betreft even klassiek mogen klinken.
If I Only Knew, met overslaande stem, en Kiss zorgden voor een prachtig slot van de avond. Die paar minder opvallende songs en het gebrek aan bisnummers bedekken we met de mantel der liefde. Tom Jones is larger than life en zijn stem is nog steeds van een zeldzame klasse. Dit was genieten.