Lokerse Feesten 2015: Super Discount, Leftfield, Goose, Trentemøller - Royaal bediend van beats
Grote Kaai, Lokeren, 9 augustus 2015
Beste vrienden van Lokeren. Laten we eerlijk zijn: vrijdagavond ofte de dance-avond van de Lokerse Feesten hoeft echt geen ordinaire openluchtdiscotheek te zijn. Laten we er gewoon een allegaartje van uiteenlopende, uitdagende dansmuziek van maken. Nu ja, “gewoon”?
Etienne de Crécy is inmiddels aan zijn derde Super Discount-editie toe. Samen met zijn Franse muziekbuddy’s Alex Gopher en Julien Delfaud vertaalde zich dat in een liveshow vol discotunes, uptempo synthesizermelodieën en blitse bleeps. Het werd een show waarbij de Hoessein-alike Crécy de teugels stevig in handen had en als een dirigent zijn kameraden achter de laptops stuurde. Een uur heupwiegend enthousiasme waarin het verplichte Sensimillia Marihuana in een glitterremix wat hopeloos alleen stond.
Hoewel het publiek de set allicht voor het einde al vergeten was, straalde het geheel van feestvreugde. En daar droegen songs als het traag voortrollende Hashtag My Ass met zijn oppeppende clapbeats of het door synthesizers gestuurde WTF stevig aan bij. Dat laatste bleek overigens een ideale voorbode voor de legendarische discotoetsenkoning Giorgio Moroder, die de volgende dag het podium van de Lokerse Feesten zou betreden. Eén ding was overduidelijk: Super Discount rond middernacht in een hippe club of concertzaal geeft garantie voor een stevig feestje. Dat lag wat minder voor de hand op een festivalpodium bij daglicht.
De echte verrassing van de avond bleek zonder twijfel Leftfield. Een project dat, net als voorgaande act, ook aan een derde leven toe is. Eerst met verpletterend debuut ‘Leftism’, later met het miskende ‘Rhythm and Stealth’ en nu, na zestien stille jaren, met een onverwachte derde plaat. Met kleine waarschuwing vooraf, want één stuurman heeft het roer van dit tweemansschip al een tijd verlaten. Op de stevig op techno georiënteerde nieuwkomer ‘Alternative Light Source’ maakt resterend lid Neil Barnes dan ook resoluut komaf met een verleden van triphop, dubvibes en breakbeats. Het wereldwijde web gonst van fans die tevergeefs snakken naar een dosis ‘Leftism’-hits van het eerste uur. Maar samen met het Lokerse Feesten-publiek mogen zij op hun honger blijven zitten.
Het nieuwe Leftfield zweert bij een verslavend thema dat stelselmatig meer en meer omringd wordt door overtuigende tunes, toetsmotieven en baspulsen tot een hoofdtollende dancetrack ontstaat. Wat gebleven is: een livedrummer (die overigens stevig mokerende accenten legde) en enkele vocale gasten waaronder vaste Mc Djum Djum. Ook al bleek de bijdrage van die laatste nog steeds voornamelijk te bestaan uit wat vocale kreten, toch bleef de enige resterende oude hit Inspection (Check One) heerlijk zinderen met doorheen de festivalomheining borende echo’s en dubbassen.
Ook het aansluitende Swords, een song met nogal weinig inhoud op plaat, werd live netjes uitgewerkt tot een psychedelische, pompende housetrack met diep snijdende klanktapijten en blikte heerlijk terug naar het verleden. Alle lof overigens voor de indrukwekkend uitgebalanceerde geluidsinstallatie op dit plein, die alle accenten netjes op zijn juiste plek deed belanden.
Dé grote, magistrale klepper was echter Afrika Shox: een loodzware hiphopbeat die destijds het tweede leven inluidde voor Leftfield en waar zowel het hakkende ritme als de live door vocoder bewerkte chants van Barnes (vermengd met gesamplede kreten van Afrikaa Bambaataa), ontzettend opzwepend werkte. Daar pikte het nieuwe Leftfield netjes op in. Want een golf van gejuich en enthousiasme ging over het plein wanneer het trio even later met Universal Everything overging op rauwe, onversneden techno: een collectief ogenblik van onbezonnen feestgedruis. Waarom hebben alle mooie momenten toch een te vroeg einde?
Geen eenvoudige opgave voor Goose om deze glorieuze show te overstijgen, zeker niet wanneer, na twee songs, een stroompanne de band dwong een halve minuut het podium te verlaten. Maar Goose is synoniem voor doorgaan. Of dat nu gebeurt in synthesizergestuurde nummers of de des te meer overtuigende gitaarsongs waarin zowel bassist Tom Coghe als gitarist Dave Martijn heerlijk schuren en scheuren: energie is de grote troefkaart die live wordt uitgespeeld.
Het publiek bleek wat te worstelen met wat meer expliciete, trage wavepopsongs als Control en had op het nachtelijke uur weinig boodschap aan Depeche Mode-vibes. Gelukkig maakten kleppers als Can’t Stop Me Now of het heerlijk zwaar gierende meezingnummer British Mode daar komaf mee. De setlist sloot af met een alles verpletterend en volledig adembenemend Synrise, een stuk puur glorieuze synthesizervreugde waarin het ene hoogtepunt het andere opvolgde. Het had een mooie voorbode kunnen zijn voor een nacht vol elektronisch dansplezier.
Want daar komen we aan de achillespees van dit avondje Lokerse Feestvreugde. De muzikale opbouw had een stuk mooier tot zijn recht kunnen komen, moesten Goose en Super Discount van plaats gewisseld zijn. Het overkwam ook Anders Trentemøller, de Deen die meer houdt van pop en experiment dan van echte dansbeats en die reeds eerder aangaf zijn dj-activiteiten enkel vol te houden voor het geld. Vrijdagnacht hoort een party te zijn, geen stukje luisterplezier.
Ondanks zijn welluidende naam in de elektronicawereld, kabbelde zijn afsluitende set wat aan. Er werd gretig geplukt uit de overigens wondermooie mixcompilatie ‘Harbor Boat Trips’ met ondermeer het geremixte Anly, Walk With Me van the Raveonettes en het scherende, mysterieuze Ghost Rider van Suicide. Maar echt dansen was er niet meer bij. De afloop laat zich raden: een geleidelijke, maar kordate aftocht van een royaal bediend publiek.