Lokerse Feesten 2015: Rae Morris, Tori Amos, Oscar & The Wolf - Tegengestelden
Grote Kaai, Lokeren, 7 augustus 2015
Toen de tijden nog simpel waren speelde er op de Lokerse Feesten een groep om acht uur, de volgende om tien en de belangrijkste om twaalf uur. Donderdag moesten we iets meer op de horloge kijken en sloegen we het aperitief met Tout Va Bien om zeven uur over. Voorgerechtje Rae Morris (kwart na acht) viel wat licht uit, Tori Amos (kwart voor tien) overtuigde maar moest te snel stoppen en Oscar & the Wolf (kwart voor twaalf) zorgde voor een serieze hap sfeer en vuurwerk.
Rae Morris deed ons nog meest denken aan iets uit 'Glee' of een Disneyfilm. Een mooie, maar weinig uitzonderlijke stem, leuke liedjes (over liefde en "gevoelens", u weet wel), fijne pop voor een zonnige festivalavond. De Celine Dion-achtige dansjes en de uithalen met haar stem leken ons nogal onnozel, maar te oordelen aan het aantal telefoons dat op die momenten de lucht in gingen, waren de fans precies dan het meest onder de indruk. Haar gekwek en gekeel duurden ons toch iets te lang, ondanks de jeugdige charme.
Geef ons dan maar Tori Amos. Zij had geen band nodig om indruk te maken. Ze zette zich schrijlings op de pianokruk en gooide er met Little Earthquakes, Nobodies Who Want To Be Somebodies en Bliss meteen een paar kleppers tegenaan. Amos dwingt om te luisteren. En het hielp natuurlijk dat we een plaatsje dicht bij het podium hadden uitgezocht; het kan niet anders of verder op het plein gaan die pareltjes van teksten verloren. De echo's en andere effecten om haar stem namen wel wat naturel weg en leken ons niet echt essentieel; de stem is sterk genoeg.
Tijdens Take To The Sky werd de piano als percussie-instrument gebruikt en de voorste rijen klapten met veel plezier mee. We genoten van de dynamiek en de vocale uitspattingen, en werden helemaal meegezogen in Cruel. Kijk, dàt zijn songs! Van die onderkoelde ambientklank van het keyboard en koude tekst verzachtte Amos toen ze naar de piano overschakelde. Oysters en Pandora's Aquarium klonken heel puur, terwijl Father Lucifer (met opgestoken middenvinger tijdens de lijn "Never gain weight") ons eerder geacteerd dan gemeend leek. Tijdens Fire On The Side konden we wel weer onze fantasie de vrije loop laten en voelden we ons op een Californisch strand; weliswaar tijdens een slaande ruzie met de bijslaap.
Amos bracht Running To Stand Still. En we hadden eerlijk gezegd nooit gemerkt dat dit zo 'n knappe song is. Na Precious Things werd de set afgesloten met In Your Room van Depeche Mode. Amos maakte zich beide covers eigen en rond elf uur moest ze het voor bekeken houden. Zonder bisnummers en met een publiek dat nog zin had in meer.
Het verwonderde ons dat Oscar & the Wolf na zo 'n klepper mocht afsluiten. We vreesden een anticlimax, maar Joaquim blies ons meteen van de sokken. Een sterke liveklank, een indrukwekkende lichtshow en we begrepen dat predikaat "wereldveroverend" plots beter. Pyrotechnisch mocht er nog wat meer brandstof uit de kast gehaald worden, maar verder was dit een show op internationaal niveau. Enkel aan het danswerk van Max Colombie is nog wat werk want dat bleef vrij eentonig.
De Rhodespiano - bijvoorbeeld tijdens Bloom - deed ons vaak denken aan de liveversie van No Quarter op 'The Song Remains The Same'. En dat kan tellen als referentie. Op andere momenten hoorden we dan weer eerder wat Faithless doorklinken en -bonken; of flarden die we meenden te herkennen van op de laatste van Daft Punk. De fluitklankjes kwamen recht uit de jaren zestig. Wat voor de ene "allemaal hetzelfde" is, is voor de ander een coherente sound. Wel lachen als je dan plots Jenny From The Block of Freed From Desire herkent in dat klanktapijt. De lichtshow werkte naar een climax terwijl de muziek voortvloeide.
We besloten dat we net twee tegengestelden gezien hadden: voor Tori Amos moet je dichtbij en aandachtig zijn; anders lijkt het alsof ze heel de avond hetzelfde aan het kelen is. Voor Oscar & the Wolf kan je gerust wat afstand nemen en een praatje maken. Zij trekken vaak genoeg je aandacht en je kan toch even die continue wall of sound achter je laten. Wij waren overtuigd, en het stampvolle plein had weer eens genoten.