Lokerse Feesten 2015: La Muerte, Mark Lanegan, The Jesus And Mary Chain, Kaiser Chiefs - Rellen met Jezus, een cowboy en de duivel zelf
Grote Kaai, Lokeren, 7 augustus 2015
Vreemde geluiden wanneer we de Lokerse kermis doorkruisen, op weg naar de Grote Kaai. Dit keer zijn het niet de botsauto’s en de bijhorende teringmuziek. Het heeft eerder iets weg van het kabaal van een dragrace, doorspekt met de kreten die worden uitgestoten door een holbewoner terwijl hij zijn steak zo bleu als maar kan rechtstreeks van een levende koe bijt.
De verwondering klaart op wanneer we La Muerte op de planken zien staan. De Brusselse metalband uit de jaren tachtig is wederopgestaan en heeft tijdens zijn winterslaap duidelijk niets aan geschiftheid en razernij ingeboet. Schedels en brandende kaarsen op de versterkers, een stuiterende frontman die de hele set lang zijn gezicht verbergt onder een juten zak en andere attributen; en bovenal een gigantische V8-motor die bijwijlen wordt aangevuurd door een manische cowboy die ons meteen aan Dean Moriarty/Neal Cassady doet denken.
Gitaren, die als slaginstrumenten worden benut, in combinatie met beukende drums en onderaardse stemgeluiden; aan ons is het niet besteed, maar deze band had er duidelijk zin in. Beetje jammer wel dat deze prinsen van de duisternis de blakende zon moesten trotseren, het oogde allemaal wat potsierlijk in het klare daglicht.
Dat kunnen we ook van Mark Lanegan zeggen. Hij, die ooit liet optekenen dat “What’s dark to you may be Disneyland to me”, stond er aanvankelijk wat onwennig bij, met zijn baseballpet en zijn hippe bril. Maar vanaf de eerste tonen van Gravedigger’s Song werd duidelijk dat hij hier meer dan op zijn plaats was. Als vanouds niet van de microfoonstandaard weg te slagen, bromde Lanegans bariton zich een weg door zijn set.
Er was veel aandacht voor ’s mans laatste, ‘Phantom Radio’, en ook voor ‘Blues Funeral’ uit 2012. De op plaat aanvankelijk vreemd aandoende disconummers kwamen live uitstekend tot hun recht, niet in het minst door uitstekende bijdragen van de band – met Belgen Aldo Struyf en Fred Lyenn Jacques in de gelederen. Na Black Rose Way van Lanegans oude band Screaming Trees, brachten de heren een ode aan een recent overleden vriend met Revival van Soulsavers. Een verzengend Methamphetamine Blues sloot de – te korte – set af.
Met het invallen van de schemering beklom Jesus And Mary Chain de planken, om integraal hun debuutalbum ‘Psychocandy’ te brengen. Jim Reid bewees tussen de nummers door nog steeds even nijdig te zijn als weleer, maar wendde zijn toorn toch vooral aan om de ijzersterke nummers van ‘Psychocandy’ nog extra kracht bij te zetten.
Nummers als Just Like Honey, The Hardest Walk en Never Understand zijn schoolvoorbeelden van hoe je norse, feedbackende gitaren combineert met krachtige melodieën die het kleinste kind zo mee kan zingen. Voeg daar de onderkoelde présence van Reid en zijn broer – gitarist William Reid – bij, en je hebt een onmiskenbare klasseact.
Na It’s So hard, het laatste nummer van de plaat, kregen we nog vijf bissen. Afsluiter Reverence was het lang uitgesponnen equivalent van een stalen schop op beton – even vreesden we voor blaren op onze oren. Een straffe band die hier nog bovenuit stak.
En zo straf bleek Kaiser Chiefs helaas niet te zijn. Zanger Ricky Wilson deed zijn hyperkinetische best, maar slaagde er zelden in om zijn enthousiasme verder dan de eerste rijen over te dragen.
De Chiefs hebben met Everyday I Love You Less And Less, Ruby en I Predict A Riot natuurlijk wel een aantal klasbakken van nummers in huis, die ook in Lokeren onverwoestbaar bleken, en hun Who-cover Pinball Wizard moest daar niet voor onderdoen. Maar wijzelf waren te murw achtergebleven van de broertjes Reid en Lanegan. En we waren duidelijk niet de enige. Een riot is het dus niet geworden.