Lokerse Feesten 2015: dEUS, Belle & Sebastian, The Kooks - Oude krijgers, verse adem

Grote Kaai, Lokeren, 5 augustus 2015

Hoe gaat een band om met leeftijd? Wat doe je als je niet meer het nieuwste snoepje van de dag bent? Maandagavond kregen we rond die vraag drie verschillende case studies voorgeschoteld. The Kooks, Belle and Sebastian en dEUS gaan elk op hun manier om met de ouderdom. Let op, want een midlifecrisis loert om de hoek.

De tijd dat The Kooks de radiogolven bestormden met de oorwurm Naive ligt intussen al bijna een decennium achter ons. En toegegeven, er zijn generatiegenoten die de tand des tijds nog slechter hebben doorstaan, als we even naar de charts uit die periode kijken. Iemand ooit nog iets van Razorlight gehoord, bijvoorbeeld? Maar als we het over alternatieve poprock uit de nillies hebben, zullen we toch veeleer verwijzen naar The Killers, Arctic Monkeys of Franz Ferdinand. We kunnen niet zeggen dat ‘Listen’, het vierde album van The Kooks dat een klein jaar geleden is verschenen, een heuse schokgolf teweeg heeft gebracht.

Dat heeft het viertal zelf ook wel gesnapt, want hun set in Lokeren bestond toch voornamelijk uit oude hits. Hits waarvan je soms zelfs het bestaan niet meer afwist. “Ha, is dat ook van hen?”, konden we nogal wat mensen horen denken toen pakweg Ooh La, Junk Of The Heart (Happy) of Sway (geweldig nummer trouwens) de revue passeerden. En de vervaldatum van She Moves In Her Own Way en de voorspelbare afsluiter Naive is nog lang niet bereikt.

Maar slaagden The Kooks erin om meer te zijn dan een levende jukebox? De nieuwe songs doen hetzelfde als de oudere: publiek laten heupwiegen, en regelmatig een beroep doen op dat tikkeltje oestrogeen in ieder van ons. Maar er zit toch wat sleet op de veelbeproefde formule.

Bovendien hielp het niet echt dat zanger Luke Pritchard (nog steeds een babyface, maar de ontplofte haardos waar hij vroeger mee pronkte is hij onderweg wel kwijtgespeeld) soms quasi met zijn handen in zijn zakken zijn zangwerk deed. En gitaarsolo’s alsof je naar Led Zeppelin staat te luisteren, is ook niet datgene wat je een band wil zien doen die tien jaar geleden enkele radiohits scoorde. Conclusie: niet slecht, maar het Heilige Vuur ontbrak op de belangrijke momenten.

Het verhaal van Belle and Sebastian ligt toch iets anders: zij draaien zelfs al veel langer mee dan The Kooks, hebben niet bepaald de top van het sterrenfirmanent bereikt, maar slagen er wel in om het troetelkind van de meerwaardezoeker te zijn én te blijven. Clevere teksten, kinderlijke onschuld op het podium en zomerse melodieën, de ingrediënten voor een optreden waarin magie en bizarre chaos samen op een slappe koord balanceren.

We zouden liegen als we zouden schrijven dat Belle and Sebastian de Lokerse festivalgrond moeiteloos inpakte en met een grote strik errond opnieuw huiswaarts stuurde. Heel wat mensen stonden er naar te kijken en begrepen niet al te veel van de huppelende danspasjes van zanger Stuart Murdoch tijdens The Party Line of van de hartverwarmende uitvoering van Piazza, New York Catcher, met Murdoch al zittend op de podiumrand.

Belle and Sebastian blijft een vreemde eend in de bijt. Van een festivaloptreden een knus huiskamerconcert maken, het is niet iedereen gegeven. Belle and Sebastian ontroerde met de zalvende stem van Stuart Murdoch (en de magistrale backingvocals van Sarah Martin niet te vergeten), met de soms hilarische teksten ("She was into S&M and bible studies / not everyone's cup of tea she would admit to me", klonk het in If You're Feeling Sinister), met de geflipte achtergrondbeelden: het staaltje post-moderne cinema dat we voorgeschoteld kregen voor Perfect Couples mocht er wezen, net als de throwback naar videogames uit de jaren tachtig in Electronic Renaissance.

Dat ze het publiek toch niet helemaal koud lieten, bleek wel aan het einde: de Dikke Vandale zou bij de definitie van "vrolijkheid" gerust een link mogen plaatsen naar The Boy With The Arab Strap. De horde fans die, zoals gebruikelijk op een optreden van Belle and Sebastian, mee op het podium mochten komen huppelen waren het levende bewijs van zoveel pret. Laten we het Belle and Sebastian's idee van een moshpit noemen.

En dat is nu net het mooie aan deze olijke Schotten. Van op afstand lijken ze misschien veel te op een bende filosofen die geitenwollen sokken dragen, maar eigenlijk gaat het deze groep vooral om plezier maken. Belle and Sebastian, uw wondermiddel tegen zure oprispingen. In november komen ze naar het Koninklijk Circus. Breng uw dansschoenen en een glimlach mee.

Het laatste woord was voor dEUS. Wie anders? Belgium's finest maakte er aan de Kaaien een thuiswedstrijd van (Antwerpen ligt nu ook weer niet zo ver van Lokeren). Er zijn maar weinig mensen die met zoveel natuurlijke arrogantie wegkomen als Tom Barman. Ook al hebben ze al even geen nieuw materiaal uitgebracht, de band klonk nog even relevant als twee, tien of twintig jaar geleden. Het optreden stond in het teken van de twintigste verjaardag van de band, en dat vraagt uiteraard om een hitsfestijn.

Wij konden helaas maar de helft van de set meepikken, maar daarin kregen we wel al met bloed, zweet en tranen doorspekte versies van Via, The Architect en Instant Street voorgeschoteld. Barman spurtte, danste en schreeuwde als een bezetene en gaf tussendoor mooi collegiaal nog een pluim aan Belle and Sebastian. Mauro Pawlowski was alweer de coolheid zelve en begint zowel qua looks als attitude wat weg te hebben van Jarvis Cocker van Pulp. Wij zagen een dEUS op het scherpst van de snee, en dat belooft voor de toekomst. Klaar voor de volgende tien jaren, op zijn minst.