Lokerse Feesten 2015 - Geen vuurwerk

Grote Kaai, Lokeren, 18 augustus 2015

De Lokerse Feesten sloten af met enkele kleppers. Aan variatie geen gebrek met de blues van Songhoy Blues, reggae van Stephen Marley, rock met Robert Plant en - tja, hoe moet je 't noemen? - Arsenal. Traditiegetrouw werd er ook op een lang vuurwerk getrakteerd. Ondanks de onmiskenbare kwaliteit van de bands ontbrak dat vuurwerk op het podium jammer genoeg, al kwam Arsenal er het dichtste bij.  

Van Songhoy Blues pikken we helaas enkel de laatste noten op; bij Malinese blues denk je al snel aan Ali Farka Touré, maar hier overheersen de westerse invloeden toch. We houden ze in de gaten.

Na een instrumentale intro betrad Stephen "Ragga" Marley - zoon van en "general in Jah army" - het podium. De adamsappel valt niet ver van de boom, en dat leverde Marley al ettelijke Grammy's op. De ongedwongen geïmproviseerde dansen van de backingzangeressen hielden onze aandacht echter meer vast dan de ietwat lijzige reggae. De bescheiden hit No Cigarette Smoking in My Room werd gevolgd door een medley van 's vaders hits Is This Love, Buffalo Soldier en een uit vele kelen meegezongen Iron Lion Zion.

Stephen Marleys zoon Jo Mersa vervoegde de band en gooit er wat ragga tussen, zodat de bassist kon laten zien dat hij nog lekker soepel in de leden is. De set sloot af met Could You Be Loved, en het leek ons toch dat Marley-de-zoon het vooral over de entertainmentboeg gooide terwijl we ons bij Bob Marley toch altijd aan maatschappijkritiek en gedrevenheid verwachtten.

Robert Plant kent de weg naar Lokeren ondertussen, het is zijn derde passage. Hij bracht dit keer de Sensational Space Shifters mee. Zijn concert in 2001 staat nog in ons geheugen gegrift, omdat de band toen even moest wachten met bisnummers spelen omdat het vuurwerk de lucht in ging, en ze besloten toen om het op een jammen te zetten. Aangezien Plant dit jaar pas nà het vuurwerk - en Link Wrays Rumble - op het podium kwam, was daar dit keer geen kans toe.

Wat we wel kregen, zijn in blues gewortelde vettige stampende riffs. Dat werd al duidelijk tijdens Turn It Up en Black Dog - die pauze in de overbekende riff konden we maar matig appreciëren. Juldeh Camara mocht er wat nyanyeru-klanken aan toevoegen (we geven toe, we hebben het moeten opzoeken), maar meer dan een licht Afrikaans sausje voegde dat niet toe aan de stampende rockklank. Dat Plant niet vies is van wat exotische invloeden bewees hij in zijn lange carrière al meer dan eens, maar hier vonden we het toch eerder een gimmick dan een invloed.

Dan vonden we de rockballade Rainbow veel aantrekkelijker. Plant liet horen dat hij nog steeds een excellente stem heeft. En dat die Zepdingetjes ook nog wel aardig zijn, kregen we te horen tijdens Misty Mountain Hop. Daarna werd er weer gebluesrockt- en gestampt. Pas toen Plant The Nearness of You begon te croonen, waren we weer bij de les. Voor zover we weten nam Plant dit nog nooit op. Ook de lekker ronkende niewue song Kingsmith doet ons uitkijken naar een volgend album.

Na een feestpotpourri van Mannish Boy, Whole Lotta Love en Not Fade Away en bisnummers Satan Your Kingdom Must Come Down en duchtig meegebrulde klassieker Rock 'n Roll (opgedragen aan Tom Jones) bleven we toch wat op onze honger zitten. Stampend gewicht was er genoeg, scherpte misten we toch.

Arsenal vierde zijn tinnen jubileum op de Lokerse Feesten, en eer je tien keer mag terugkomen moet je toch wat in je mars hebben. Na Angola als rustige opener kwam er direct een pak groove in met The Coming. Switch borduurde verder op die combinatie van de warme vocals van Leonie Gysel met de nogal kille groove - later zou die combinatie op High Venus nog veel beter werken. De herkenbaarheid van Estupendo ging helaas wat verloren in de huidige versie.

Ook het vroegere werk als Amelaka Motinga werd naadloos in de set ingepast naast recenter (en even opzwepend) werk als Woe-Is-Me. Eigenlijk verkiezen we deze aanpak met een paar vaste stemmen boven het allegaartje zangers van op de platen - al zorgde Lydmors gastoptreden voor Temul (Lie Low) een vreemde maar zeer genietbare afwisseling. We ontwaarden zelfs een toetsje PJ Harvey, en de gemenerd in ons noteerde "Hooverphonic voor muziekkenners".

Setafsluiter Lotuk en laatste bis Melvin zorgden uiteraard voor enthousiast gewoel in het publiek, en terecht. Om van "muzikaal vuurwerk" te spreken, was de klank van Arsenal wat te kil en te synthetisch voor ons rockhartje, maar de muziekliefhebber in ons stond toch duchtig mee te springen. Op naar een gouden jubileum!