Lokerse Feesten 2014 - Petfles

Grote Kaai, Lokeren , 11 augustus 2014

Het veertigste verjaardagsfeestje van de Lokerse Feesten loopt op zijn einde. De stad is doortrokken van de geur van hamburgers, verschaald bier en paardenworsten. Op de voorlaatste dag moesten Arsenal en Pet Shop Boys voor vuurwerk zorgen. Het verschil tussen beide bands was gigantisch. 

Arsenal koos voor zwoel, dansbaar en meezingbaar. De vierkwartsmaat overheerste en de oh oh oh’s waren niet van de lucht. En dat werkte, zeker omdat Arsenal een thuismatch speelde. Al voor de zevende keer stond de band hier in Lokeren op het podium. Mocht de Engelse voetbalclub ooit moeilijk doen over de bandnaam, is Sporting misschien een optie.

Toch begon het ingehouden met de Deense Lydmor die het publiek als een hogepriesteres probeerde te verleiden tijdens Temul (Lie Low), ook al de openingssong van ‘Furu’. Ook voor gitarist Bruno Fevery was er al meteen een glansrol weggelegd.

Daarna ging het crescendo. Eerst nog voorzichtig met Black Mountain maar vanaf Estupendo hingen alle heupen los. De massa deinde welwillend op en neer en Roan verkende alle hoeken van het podium om die nog meer op te zwepen.

De setlist was er echt op gericht om te scoren. Geen of nauwelijks rustpuntjes dus, maar wel Switch, Evaporate, Longee, High Venus, One Day At A Time en Not Yet Free. Bijna allemaal hits dus en alles liep dan ook gesmeerd tot er plots een technisch probleem opdook en Roan de boel moest vollullen. Dat kon hij goed, naar eigen zeggen, maar dat viel dik tegen. 

Geen nood natuurlijk. Snel een blik Saudade  opentrekken en het feestje kon gewoon doorgaan. Dan het publiek nog wat in de eightiessfeer brengen tijdens Melvin door er Shout  van Tears For Fears en Radio Gaga van Queen tussen de draaien zodat de Pet Shop Boys later konden voortbouwen om dan zelf nog een toetje te serveren in de vorm van Lotuk. Iedereen was voldaan.

Die Pet Shop Boys pakten het helemaal anders aan. Zij zijn natuurlijk maar met z’n twee en kozen wellicht mede daarom voor een gigantische lichtshow. Met One More Chance, een nummer uit 1984 dat later ook nog een paar keer werd uitgebracht in andere versies, opende de set zonder dat het illustere synthpopduo te zien was.

Wel kregen we een futuristische film te zien waarin aan het eind twee vreemde, geblokte kabouters opdoken. Helemaal in het zwart, met een hoge punthoed en een stekelige, blokvormige jas bestegen Neil Tennant en Chris Lowe ook daadwerkelijk het podium.

Tijdens een stomende versie van Opportunities viel het filmdoek naar beneden. Wie even vreesde dat deze iconen van de eighties enkel uit hun recenste album ‘Electricity’ zouden putten, kon bevrijd ademhalen. Of toch nog wachten, want daar knalde Fugitive over de Grote Kaai, een onbekende bonustrack uit ‘Fundamentals’ uit 2006.

Dat werd gevolgd door Integral uit dezelfde plaat , maar de nietsvermoedende festivalganger had niets in de gaten, want sinds 1981 is het geluid van het elektronische popduo nauwelijks veranderd. De machinerie veranderde wel (op het podium enkel een laptop en een keyboard), maar de stem van Tennant is nauwelijks dieper geworden en uit duizenden herkenbaar.

Vanaf I Wouldn’t Normally Do This Kind Of Thing was het tijd om twee dansers het podium op te sturen. Getooid met een skelet van een stier met twee gigantische hoorns brachten zij een vreemde dans, die verder ging tijdens klassieker Suburbia.

Bij I’m Not Scared werden dan weer de lasers in stelling gebracht. Even waanden we ons allemaal in de clip van Frankie Goes To Hollywoods Relax om dan weer helemaal het heden in geslingerd te worden bij Fluorescend, een donkere recente song waarin Tennant toch dieper blijkt te kunnen zingen.

West End Girls bracht de dansende stieren terug, dit keer in fluo oranje en zwart. En van daar naar Somewhere  uit West Side Story was maar een kleine stap. En roken we daar Daft Punk toen het duo een discobolhoed/ -helm opzette voor Leaving?

Voor Thursday verscheen dan weer Example op het grote scherm en dansten de dansers in een metalen kooi waarvan de wanden net als de draagstangen van de spots en de keyboardstandaard van Lowe een printplaatjesmotief hadden.

Bij Love Etc. hingen zowel Tennant en Lowe plots aan de achterzijde van die kooien achter een laken, enkel het hoofd zichtbaar. Hun lichaam werd vervangen door filmbeelden van een lichaam dat grappige houdingen aannam.

“I get exited” zong Tennant in de gelijknamige song en dat was ook bij het publiek het geval. En toen ook Rent, It’s A Sin, Domino Dancing, Always On My Mind en Go West - al dan niet live - werden gespeeld (wel live gezongen) en de confettikanonnen afgingen, was de kurk uit de fles.

“This is my kind of music” zong Tennant in afsluiter Vocal. Dat kunnen wij niet meteen zeggen, maar we willen graag erkennen dat de show veel weg had van een petfles met bruisende inhoud. Aanvankelijk deed alles heel plastic aan, maar gaandeweg spoot het zoete goedje over de Oude Kaai en werd de sfeer echt feestelijk. De kostuumwissels en gekke outfits vertraagden de show op geen enkel moment. Professioneel topamusement heet dat zeker? Feit is dat jong en oud zich dik amuseerden.