Lokerse Feesten 2014 - Groen geurtje

Grote Kaai, Lokeren , 6 augustus 2014

Het zou een concert met een ecologisch tintje worden. Dat was al duidelijk toen de deuren aan de Grote Kaai nog maar openzwaaiden en er t-shirts met het opschrift "EARTH" werden uitgedeeld, die uiteindelijk een aanvulling zouden blijken op het "PROTECT" op Neil Youngs buik. En er zaten nog meer groene geurtjes aan deze show. 

De oversize versterkers van de vorige tournee werden afgevoerd. Op het podium niet meer dan wat daar hoort te staan. Tenzij je de ‘Year Of The Horse’-backdrop of de immer aanwezige houten indiaan en wapperende piratenvlag meetelde. En de vier protagonisten uiteraard, waarvan weliswaar – om het eufemistisch uit te drukken  – de huid niet overal meer even strak zat, maar die nog verdomd goed wisten hoe een publiek te boeien.

En dat was waar ze, naar goede gewoonte, meteen mee begonnen. Geen ruimte voor introducties of gepalaver. De gitaren werden ingeplugd en aangeslagen, de drumvellen beroerd en de magie rolde meteen over de Grote Kaai. Hoofden gingen ritmisch op en neer, voeten werden krachtig neergeplant, vuisten gebald.

Down By The River las als een roman. Zo eentje die je op het puntje van je stoel houdt, die je niet kunt neerleggen. En het was dan ook nog eens een turf van een paar honderd bladzijden, netjes opgedeeld in hoofdstukken, die steeds weer wisten te verrassen. Net als je dacht dat je nu wel genoeg spanning had gezien, werd er toch nog een schepje bovenop gedaan. Uiteindelijk was dit een turf van een boek, die je zenuwen dertig (!) minuten lang testte.

In vergelijking daarmee was Powderfinger een novelle. Maar eentje van een andere soort, waarbij de adrenaline steeds hoog werd gehouden. Een trend die werd verdergezet met (Standing In The) Light Of Love, waarmee het tempo nog verhoogd werd. Met “We gotta move against (the grain) / Fighting for tomorrow’s children” kreeg dat nummer trouwens nog een aan het hoger aangekondigde thema aangepaste tekst. Uiteindelijk werd het eerste uur in schoonheid afgerond met Days That Used To Be. Dit was alvast een start, die gehoord mocht worden.

Maar het elan vasthouden lukte niet helemaal. Want waar de versie van Down By The River nergens te lang leek, hadden wij heel wat meer moeite met het uitgesponnen Love To Burn. Dan was het daarop volgende, traag slepende Name Of Love heel wat mooier.

Het akoestische intermezzo mocht uiteraard niet ontbreken. Bob Dylans Blowin’ In The Wind (opnieuw met een groen tintje) en Youngs eigen Heart Of Gold werden uiteraard meegezongen, maar zorgden desondanks niet echt voor kippenvel. Met Barstool Blues werd nog gepoogd de zaak recht te trekken, maar Psychedelic Pill was dan weer eerder een vorm van zelfrecyclage (ook ecologisch natuurlijk). Doe ons dan maar het afsluitend duo Cortez The Killer en Rockin’ In The Free World, ook luid meegezongen, maar een stuk meer dooraderd en gepokt, hetgeen de songs een doorleefd tintje meegaf.

Uiteindelijk zou er met Be The Rain en Who's Gonna Stand Up And Save The Earth nog twee keer een belerend vingertje worden opgestoken richting het “onwetende” publiek, hetgeen bij ons eerder een zuur nasmaakje naliet, ook al werd de tekst nog even nagezongen terwijl de band afscheid nam.

Maar als we dat buiten beschouwing laten, blijft dit een mooi concert, waarvan vooral dat eerste uur nog een hele tijd zal nasmeulen. Daarmee kunnen wij weer even verder.