Lokerse Feesten 2014 - De Hardste feestdag

Grote Kaai, Lokeren , 6 augustus 2014

Als er een Grammy te winnen viel voor de breedste muzieksmaak, dan mocht de organisatie van de Lokerse Feesten gaan investeren in een nieuwe trofeënkast. En voor de jubileumeditie van 2014 is er helemaal los gegaan. Zowat alle genres komen aan bod en de Grote Kaai heeft zelden zo veel grote namen mogen ontvangen. Fatboy Slim en Hooverphonic mogen al gaan douchen. Neil Young en Blink 182 staan in de backstage onrustig te wachten tot ze het podium op mogen. Maar op zondag mocht Lokeren al even hard gaan met de metaldag!

Er was wellicht zo goed als niemand speciaal afgezakt om Channel Zero te horen openen, en toch stond het plein erg snel vol. Om één of andere reden heeft elke metalhead wel ergens een cd van de Belgische metaltrots in de kast liggen en behoren een hele reeks nummers tot het collectief geheugen.

Zelf koos de groep voor een afwisselende set met veel nieuw werk en kreeg tijdens Hot Summer een aantal druppels uit de lucht. Vol enthousiasme en met Franky als geboren frontman raasde Channel Zero door de songs heen en met Black Fuel eindigden ze op een hoogtepunt. Bijna twintig jaar oud, maar zonder enige slijtage.

Hoe je het ook draait of keert, Devin Townsend past eigenlijk nooit echt op een affiche. Altijd de vreemde eend in de bijt en met niemand anders te vergelijken. Het is altijd een beetje afwachten dus of het publiek de mix van complexe opbouwen, beenharde riffs en infantiele humor kan smaken.

Townsend zelf zal het worst wezen, niemand staat liever op een podium en de absurde bindteksten – een toeschouwer feliciteren met zijn perfect geproportioneerde baard – en zijn attitude (de echte metalfans zien er verveeld uit en het kan me niet schelen) werken aanstekelijk.

Met War werd de toon gezet voor een plezante namiddag en een pak mensen waren zichtbaar verrast van hoe vriendelijk metal kan klinken. The Devin Townsend Project bouwde op naar Grace als climax, en ook de buurtbewoners beaamden dat Devin gelijk heeft toen hij “never fear love” zong.

Na een veel te kort optreden werd het podium vrijgemaakt en dat was jammer, want er zat ongetwijfeld nog voor enkele uren aan flauwe moppen, bizarre songs en gewoon geniale muziek in dit zootje ongeregeld. Maar wie durft langer op het podium blijven staan, als de duivels zelf aanschuiven om “unholy black metal” te brengen?

Na een lange stilte, veel ledenwissels en een niet gevierd twintigjarig bestaan is Dimmu Borgir eindelijk terug. Tegenwoordig spelen de heren op grote podia, maar ze waren er al bij toen de grondvesten van het genre gelegd werden. Toen waarschijnlijk in een groezelige bunker, maar nu podiumvullend, met overdreven kostuums aangetrokken en een halve vuurwerkwinkel opgesteld.

Met een overdreven stoer imago – behalve de pannelat achter de keyboards – en beukende melodische black metal bracht de groep vooral werk van de laatste albums. Helaas is er niemand meer die de stukken cleane zang voor zijn rekening kan nemen en stond zanger Shargath dan ook overduidelijk te playbacken.

Er is duidelijk nog wat werk om terug op volle toeren te draaien, maar dat is slechts een kwestie van tijd, want tegen de tijd dat Dimmu Borgir met The Mourning Palace afsluit merkte je dat ze het duistere nog niet verleerd zijn.

Down nam snel de fakkel over van de Noorse demonen en deze all-star heavy metalformatie onder leiding van Phil Anselmo bracht een degelijk uur muziek met alle clichés die het genre rijk is. Net iets te veel vloeken in de bindteksten en te stoer doen op het podium, terwijl iedereen gewoon aan het wachtenwas op Motörhead …

Zonder gezever en met een simpele “we're Motörhead and we play rock- 'n'-roll” illustreerde Lemmy dat hij een echte rockgod is. Aan de t-shirts in het publiek te zien was dit de échte headliner, en de verwachtingen waren dan ook hooggespannen.

Van de drie oudjes op het podium barstten er twee van de energie, maar Lemmy gaf  een wat vermoeide indruk. Muzikaal klinkt het allemaal nagelnieuw al kon de zang moeilijk volgen. In de verwarde bindteksten deed de frontman soms wat denken aan een bibberende Ozzy Osbourne, en het was enkel bij klassiekers zoals Doctor Rock en Ace Of Spades dat de klasseflitsen boven kwamen drijven. Nog geen vergane glorie, maar een testament van het zware leven als rockster.

Dan zat er niets anders op dan even te wachten op wat voor velen de afterparty is: Within Temptation. Terwijl het podium grondig versierd werd, wisselde de samenstelling van het publiek dramatisch en het werd eindelijk duidelijk dat de Lokerse Feesten voor een ruim publiek bestemd zijn.

Na een dramatische intro opende Within Temptation met Let Us Burn op een groteske manier geflankeerd door grote steekvlammen en voorzien van een imposante podiumpresence. Als volleerd entertainers die precies weten hoe het publiek mee te krijgen maakte de groep duidelijk waarom zij de hardste dag mogen afsluiten.

Met veel werk van de jongste albums – die verrassend goed bekend bleken bij het jongere publiek én hun ouders – bouwde de groep op naar hun bekendste werk. Zangeres Sharon kreeg het publiek moeiteloos mee aan het zingen en bij de hits van het doorbraakalbum 'Mother Earth' was er geen houden meer aan.

Withing Temptation zorgde met voorsprong voor de meest kindvriendelijke muziek en een rustig einde van de hardste dag in Lokeren. Een afsluiter die de diversiteit van de Lokerse Feesten nog eens extra in de verf zette. Op naar de metaldag in 2015!