Lokerse Feesten 2014 - Vlotte start

Grote Kaai, Lokeren, 2 augustus 2014

Hip hip hoera voor de Lokerse Feesten, want 2014 staat gelijk aan de veertigste editie van het tiendaagse festival. Kleppers als Neil Young, 50 Cent of Patti Smith zakken dra naar Lokeren af, maar aftrappen deden onder meer De Jeugd Van Tegenwoordig, The Opposites, Stavroz, Nadiem Shah en Fatboy Slim.

De zonnige Grote Kaai opwandelen en vier Nederlandse schorriemorrie hun publiek slechte manieren horen aanleren tijdens Bewuste Sabotage; er bestaan ergere manieren om je vrijdagavond aan te vatten. Het is een nummer vanop, ‘Ja, Natúúrlijk!’, het erg degelijke laatste album van De Jeugd Van Tegenwoordig waar ze later in de set nog uit zouden putten. Zo passeerden ook Op Een Sexuele Wijze, Gekke Boys en als afsluiter De Formule. Het viertal amuseerde zich, maar het Belgische publiek heeft al lang geen geheimen meer voor ze, dus fris en verrassend werd het nooit. Of dat noodzakelijk hoeft is een andere vraag, want hun mayonaise is nu eenmaal opgebouwd uit woordhumor, hitjes en levensgenieterij. Een ode aan Bas Bron en een rondje Willie Wartaal in Deze Neger Komt Zo Hard later gingen de wenkbrauwen dan toch nog eens de hoogte in. Het opmerkelijke lijflied van Vjèze Fur, Vijf Sterren Abo, zat namelijk in de setlist, iets wat we hen nog niet eerder zagen doen. Get Spanish en Sterrenstof stuiterden vervolgens richting het einde van hun drie kwartier. Missie netjes volbracht.

Partners in crime en landgenoten The Opposites staken van wal met Droom, Denk, Doe en Rollende Steen, een eerder anoniem duo voor het Lokerse publiek. Nadien werd er een versnelling hoger geschakeld met Me Nikes, Slapeloze Nachten en Licht Uit. Helaas waren er vaak hele strofes op tape en deed de dj helemaal geen moeite om ook maar half de intentie op te wekken dat hij toch met íéts bezig was. Dat er vervolgens naar een flard Faithless en een eerste hardcore-intermezzo werd gegrepen, vinden we gemakkelijk. Toegegeven: de Grote Kaai ging ook voor een eerste keer loos (en er zouden niet zoveel keren meer volgen die avond), maar de manier waarop kon artistieker. Alweer: hoeft dat? We zagen vooral een plein vol mensen die zich amuseerden. Sukkel Voor De Liefde, Hey DJ, een zweep Bloody Beetroots, Dom, Lomp & Famous tot zelfs een omgebouwd Vampire Weekend zorgden voor een tweede looping tijdens de rollercoaster. Ook voor dit duo was het maar selecteren uit de resem hits die ze bijeenschreven, toch kozen ze liever voor gesamplede gasten tijdens de festivalset. Broodje Bakpao, Hardcore Vibes of Maria, I Like It Loud rolden nonchalant uit de boxen. Als klap op de vuurpijl werd Thunder gespaard, een langgerekt Thunderdome-moment waarbij Willy en Big2 zo mogelijk nog belachelijker stonden te doen dan het opgefokte publiek (de armenzwaaiende Mathilde tijdens de WK-goal van Origi was er heus niets tegen). En oh ja, drie moshpits per nummer is echt wel van het goede te veel.

De verademing vonden we bij het in onbekende maar meer dan oerdegelijke house (Uffe, om maar iets te noemen) grossierende duo Stavroz. Zij stonden achter de draaitafels in de Red Bull Elektropedia Room en ontplooiden hun handelsmerk met gemak. Nadiem Shah nam over, maar deed dat niet in z’n eclectische stijl. Hij trok de houselijn door en schotelde het beste van de hedendaagse deep-trend voor. Denk Eskimo Recordings, denk FCL, denk Ten Walls (hoogtepunt zonder meer!).

Headliner Fatboy Slim in ondertussen eenenvijftig, maar weet bijzonder goed met wat hij bezig is. Helaas is dat in dit geval meesurfen op de EDM-stroom. Er werd dan wel geopend met Right Here, Right Now, maar vanaf de countdown nadien wisten we hoe laat het was. Eat, Sleep, Rave, Repeat werd als commando meermaals op de knoerten van schermen geprojecteerd en ook Renegade Master ontbrak niet in de hitjescaroussel. Na een handvol nummers was de spontaniteit ver te zoeken, waardoor Breach, Donna Summer of Marvin Gaye (telkens netjes van getimede visuals voorzien) tussen de bonkende Tomorrowland-hits eerder verdwaald overkwamen. We zijn bereid de molenwiekende Norman Cook wat krediet te geven met zo’n staat van dienst, maar anderhalf uur hetzelfde, haast hersenloze gepomp liet uiteindelijk geen diepe indruk na. Bij het samenstellen van deze set had de Brit wellicht iets te veel Eivissa in het achterhoofd. Op die manier bleef de set ietwat oeverloos drijven tussen fijn en geforceerd. Maar ook hier: Lokeren kon het wel pruimen en daar draait het allemaal om, toch?