Lokerse Feesten 2013: Donavon Frankenreiter, Seasick Steve, Arno, Damien Rice - Eclectische echtheid

Grote Kaai, Lokeren, 10 augustus 2013

Wat op papier een logische combinatie van vier artiesten leek, bleek in de praktijk alsnog een erg eclectische mix op deze zevende dag. Te beginnen met surfige pop over stevige blues naar potige rock om te eindigen met pure magie in de vorm van een eenzame singer-songwriter. Eén ding hadden ze wel allemaal gemeenschappelijk; zelden viel er op één avond zoveel spelplezier en vooral echtheid te zien.

Enkele jaren geleden leek het erop dat Donavon Frankenreiter een gevestigde waarde ging worden à la Jack Johnson of Ben Howard, maar de opkomst voor zijn optreden deed iets anders uitschijnen. Het leek alsof hij al betere dagen gekend had en de band, erg op elkaar ingespeeld, leek het grootste deel van de tijd op automatische piloot te spelen. Bij momenten zag je wat van het vuur dat ook bij Ben Harper steeds te voelen valt. Frankenreiter deelde met die laatste overigens ook zijn stilzwijgen tussen de nummers door. Een aangename opwarmer, maar ook niet meer dan dat.

Heel wat meer begeestering viel er te zien bij Seasick Steve. Wie hem de afgelopen jaren al eens aan het werk zag, wist wat te verwachten (ook al speelt hij nu in duo met drummer Dan Magnusson). Dat nam niet weg dat het opnieuw een hartverwarmend optreden werd waarbij je verbaasd werd door ’s mans talent in instrumenten maken en bespelen, zijn humor, energie, talent voor vertellen en eindeloze charme. Doorgaans klonk hij rauw, bij momenten stampend als The Black Keys en het volgende moment bracht hij met Walkin’ Man een mierzoete ballad aan een jonge fan. Dog House Boogie, een apotheose van jewelste, bevestigde het vermoeden dat de tweeënzeventigjarige Steve niet in staat is tot het geven van middelmatige optredens. Gauw meer van dat.

Ook Arno heeft het moeilijk met het geven van middelmatige optredens, maar wat hij in Lokeren bracht, stak wel héél ver boven de middelmaat. uit Dat het publiek tammer dan ooit tevoren was, leek hem niet te deren en met een rotvaart vloekte hij zijn weg door een stampende set. Geen voer voor de tetterende gezelligheidsmens, waarvan het barst op de Lokerse Feesten. Zelfs Oh La La La en Putain Putain, beide in een verschroeiende versie, kregen maar weinig animo in het publiek.

Misschien zat het voorgaande uur daar voor iets tussen, want met een snerend Meat the Freaks, een onherkenbaar With You of de bezwerende opener Ostend Dub was dit een allesbehalve toegankelijke set. Bisnummer Bathroom Singer was dat dan weer wel, maar tegen dan had hij ons al lang ingepakt. Simpelweg steengoed.

Het contrast met Damien Rice, die helemaal alleen op het veel te grote podium verscheen, kon niet groter zijn. De sympathieke, melancholische, Ierse krullenbol doet deze zomer slechts enkele optredens en leek aanvankelijk dan ook niet helemaal op zijn gemak. Zonder er veel woorden aan vuil te maken, breide hij de ene klassieker - ongeveer al zijn nummers ondertussen - aan de andere. Opener Delicate nagelde ons meteen aan de grond en legde het anders luidruchtige publiek het zwijgen op. Met I Remember en The Professor & La Fille Danse ging het haar op onze armen nog meer rechtstaan en bij het daaropvolgende Amie en Cannonball hadden we het zelfs moeilijk de ogen droog te houden.

Het was onmogelijk om niet gecharmeerd en omvergeblazen te worden door Rice. Een hele kunst overigens met alleen maar een akoestische gitaar, een vleugel en een (weliswaar grandioze) stem ter beschikking. Het duurde tot Volcano, waarbij hij het publiek in drie delen tegen elkaar op liet zingen, eer Rice wat los kwam, maar daarna riep hij voor Cold Water een overenthousiaste fan het podium op om de vrouwelijke zangpartij voor haar rekening te nemen. Overbodig, maar opnieuw sympathiek. Beter verging het hem tijdens zijn toneeltje in Cheers Darlin’, het verzoek Unplayed Piano, het door merg en been gaande Rootless Tree of bisnummer Eskimo waar hij zelfs het operagedeelte voor zijn rekening nam.

Om maar te zeggen dat dit een uitzonderlijk, puur en vooral echt optreden was van een uitzonderlijke muzikant. Eentje om in te kaderen en te klasseren bij die reeks echte concerten, netjes naast Arno en Seasick Steve. We kunnen weer even voort.