Lokerse Feesten 2013: Daan, B52's, Balthazar, SX - Ontnuchterend goed
Grote Kaai, Lokeren, 12 augustus 2013
Eerlijk gezegd vonden we de affiche van de Lokerse Feesten dit jaar niet bijster overtuigend. De weinige groepen die ons aanspraken, zagen we er al eens eerder spelen. Toch kan er geen zomer passeren zonder dat we eens een bezoekje brengen aan de Grote Kaai, en ditmaal kozen we voor de slotzaterdag. Eigen talent eerst, zo leek het wel, want drie van de vier geprogrammeerde bands waren Belgisch. Al waren wij vooral gekomen om voor het eerst de B-52’s live aan het werk te kunnen zien.
Maar eerst lieten we ons nog eens van de sokken blazen door Kortrijks finest SX. Een groep die zich in een relatief korte tijdspanne heeft opgewerkt tot een van de interessantste indiepopacts die ons land rijk is. Hun eerste passage in Lokeren was alvast een voltreffer, ook al komen hun sfeervolle elektronische spielereien misschien (nog) beter tot hun recht in een verduisterde omgeving. Nummers als Gold, Midnight Hour, Arche en doorbraakhit Black Video overtuigden ons moeiteloos, terwijl slotsong The Future dan weer het psychedelische kantje van SX blootlegde. Niet onbelangrijk detail: zangeres Stefanie Callebaut is op zich al een mooie vrouw, maar als ze zich dan ook nog ’s in een oogstrelend blauw pakje wurmt…
Vrouwelijk schoon maakte trouwens bij àlle aantredende acts vanavond zijn (of haar) opwachting, zo ook bij het eveneens uit Kortrijk afkomstige Balthazar. Het kwintet rond Maarten Devoldere en Jinte Deprez werd aangekondigd als ‘de beste Belgische groep van het moment’ en ook al is dat misschien wat overdreven, dat ze binnenkort gaan touren met Editors zegt genoeg. Zaterdag konden ook wij vaststellen dat Balthazar een blijvertje is, dankzij gloedvolle versies van onder meer Fifteen Floors, I’ll Stay Here, The Boatman, het mooie Sinking Ship en het meerstemmige Listen Up. Het ietwat lijzige stemgeluid, prominent in bijvoorbeeld The Man Who Owns The Place en het midtempo Later, kan misschien sommigen doen afhaken, maar daar staan dan weer prachtig doorheen de songs verweven vioolpartijen tegenover. Fijn ook dat ze Blood Like Wine, in het licht van de actualiteit, opdroegen aan Daan Stuyven. Prima concert, al prefereren wij toch bands met een scherp(er) randje.
Of zo van die groepen waarbij je onmogelijk stil kan blijven staan natuurlijk. Met The B-52’s als typevoorbeeld, een van de weinige resterende groepen uit de hoogdagen van de new wave/punkperiode die we ooit nog eens live wilden aanschouwen. Zaterdag was het dus eindelijk zover, en het enige nadeel aan hun optreden was dat het veel te snel voorbij was. Van bij hun eerste verschijning stalen de in een knaloranje jas gehulde Fred Schneider, de blonde Cindy Wilson en de roodharige Kate Pierson ons hart. Er op die (gevorderde) leeftijd nog zo sexy uitzien op een podium, wie doet het hen na anno 2013? En bovendien: wie danst zo aandoenlijk en straalt zoveel positieve energie en spelplezier uit, dat alles verpakt in onweerstaanbare songs als Planet Claire, Private Idaho, Roam, Dance This Mess Around, Whammy Kiss, Love Shack en ga zo maar door? Juist ja. Nog even loos gaan op Party Out Of Bunds en Rock Lobster en het was onherroepelijk ge…
Daan dus. Hun (zoveelste) optreden op de Lokerse Feesten was in feite de kroniek van een aangekondigde overwinning, want na zijn ‘kutweek’ had Daan Stuyven zelf een spetterend concert voorspeld. En zo geschiedde… Ook (en vooral) wie er niet bij was op Linkerwoofer vorige week, leek achteraf een ‘mening’ te hebben over hem en het nieuwbakken enfant terrible van de Belgische rock belandde plots in een mediastorm zonder voorgaande. We kunnen enkel hopen dat deze voorgoed gaat liggen, nu Daan zich een groot artiest toonde door publiekelijk mea culpa te slaan (wat hij tijdens zijn show te Lokeren overigens herhaalde). Met enkele kwinkslagen verwees hij nog even naar het incident: zo moest hij na de solo-akoestisch gebrachte opener Parfaits Mensonges een tijdje wachten vooraleer zijn vijf bandleden het podium kwamen opgewandeld.
Maar het was vooral muzikaal dat Daan vanavond de puntjes op de 'i' zette. In de eerste plaats door te bewijzen dat ze - ja, Daan is een groep - de knappe arrangementen en niet altijd even makkelijke zangpartijen van de nummers uit het meest recente album ‘Le Franc Belge’ ook live met bevredigend resultaat kunnen neerzetten. Het was dus genieten van gedragen versies van onder meer Mes Etats Unis, La Crise en Irrelevant . Maar net zo goed van oudere hits als Icon, The Player, het dansbare Swedish Designer Drugs, Victory en instant klassieker Housewife. Ook het inmiddels obligate duet met drumster Isolde Lasoen tijdens Jamais Neutral mocht niet ontbreken, en zelfs het Dead Man Ray-nummer Chemical werd voor deze speciale gelegenheid nog eens afgestoft. Daan vond het hartverwarmend dat we met zo velen waren gekomen. Breednuchter zelfs, in ons geval, kwestie van achteraf de juiste conclusies te kunnen trekken…