Lokerse Feesten 2013: Alice Cooper, Deep Purple - Niet diep purper genoeg

Grote Kaai, Lokeren, 10 augustus 2013

Hoe de organisatie van de Lokerse Feesten er steeds weer in slaagt zulke grote namen te strikken, blijft voor ons een vraagteken (misschien met een jaarabonnement van Sporting Lokeren?). Maar dinsdag was het weer hoogmis voor de oude glorie met als opperpriesters Alice Cooper en Deep Purple.

Alice Cooper had besloten om Lokeren op een heuse theatershow te trakteren. Het publiek werd opgewarmd met een klein half uur van recht doorzee  - voor zover hij daartoe in staat is - muziek. Daaruit bleek al dat Mr. Cooper goed bij stem was (weliswaar zonder al te hoge uithalen) en zijn muzikanten er zin in hadden; hierbij een eervolle vermelding voor de ("Belgische") drummer van dienst.

Vanaf Feed My Frankenstein haalde hij het zware geschut boven: een verdwijntruc, een reuzegrote Frankenstein en een moord live op het podium. Waarna hij een ode bracht aan de doden (het is immers de ‘Raise the Dead Tour’) met een resem strakke covers van Break On Through (Jim Morrison), Revolution (John Lennon), Foxy Lady (Jimi Hendrix) en My Generation (Keith Moon). Met het duo Poison en School’s Out (inclusief slingers, ballonnen en confetti) kregen ze het publiek uiteindelijk volledig mee.

Ondanks dit alles blies hij ons niet echt weg. Het publiek was geëntertaind, daar bestaat geen twijfel over. Maar muzikaal scheerden ze toch geen al te hoge toppen.

Deep Purple stond in scherp contrast met al het spektakel dat Alice Cooper bracht. Het extramuzikale spektakel van de legendarische band beperkte zich tot de lichtgevende drumstokken van de vijfenzestigjarige Ian Paice en een horrormasker als knipoog naar Alice en de zijnen tijdens Vincent Price.

Des te meer draaide het om de muziek bij Deep Purple. Elk lid van de groep soleerde erop los met gitarist Steve Morse op kop, die bewees dat hij een plaatsje verdient bij de (half)goden der gitaar. Maar ook toetsenist Don Airy liet zijn orgel zinderen en dansen. Een solobattle tussen beide instrumenten op het einde van de show was dan ook onvermijdelijk (Morse was de winnaar).

Zwakke schakel was echter zanger Ian Gillan (misschien wel gerechtvaardigd met zijn 67 jaren als oudste persoon op het podium die avond). De hoge tonen kostten hem zichtbaar veel moeite en hij moest vaak hoesten. Schreeuwen zoals in hun hoogdagen zat er dus niet meer in. Ook zijn schuchtere danspasjes deden houterig aan en het opzwepen van het publiek beperkte zich tot handje zwaaien.

En toch klonken klassiekers als Space Truckin’, Perfect Strangers en Smoke On the Water (uiteraard) even glorieus als steeds. Daarop reageerde het publiek dan ook uitbundig, wat weer voor een boost zorgde bij de band die er dan nog meer hun ziel in legden.

Misschien verwachtten we er te veel van. Misschien moet dat ook wel bij zo’n legendarische band. Maar Deep Purple kon die hooggespannen verwachtingen niet volledig inlossen. Het was goed, maar niet Deep Purple-goed zouden we vroeger gezegd hebben.