Lokerse Feesten 2012 - The Charlatans, Röyksöpp, New Order - Wisselvallige avond

Grote Kaai, Lokeren, 13 augustus 2012

Schitterend weer voor een avondje Lokerse Feesten. Als er dan ook nog een legendarische band als New Order op het programma staat, kan de vrijdagavond niet meer stuk. Benieuwd of en hoe de heren (en dame) het zonder Peter Hook rooien.

Minder baanbrekend, maar met toch behoorlijk wat puike songs achter hun naam zijn The Charlatans. De heren leken er niet echt veel zin in te hebben. Nochtans zorgde het prominent aanwezige Hammondorgel voor een imposante opening.

Maar het liep niet echt los. Zanger Tim Burgess had de microfoonstandaard zo laag ingesteld dat hij voortdurend met het hoofd tussen de schouders liep. De rest van de band, met uitzondering van de drummer, leek eerder een verplicht nummertje op te voeren. Het duurde dan ook tot ruim halfweg de set en het nummer One To Another eer er leven in deze Charlatans werd geblazen. En na een nieuw dipje kwam de show met - wat anders - The Only One I Know uiteindelijk toch van de grond om dan met How High en Sproston Green nog op enkele hoogtepunten te eindigen. Jammer, want dit gaf wel aan dat het erin zat.

"Thank you!", bleef de computerstem na de show van Röyksöpp maar herhalen. En wij vroegen ons af hoeveel van de show er uit die computer kwam en hoeveel ter plekke werd toegevoegd. Maar dat liet het overgrote deel van het publiek Siberisch koud. Zo lang er maar regelmatig van al dan niet van lichtjes voorziene vestjes of outerspace maskers dan wel helm werd gewisseld, was het al lang goed.

Nu moeten we wel toegeven dat de twee Noren het muzikaal toch min of meer interessant hielden door de nodige tempowisselingen door te voeren. En verder waren er nog de twee zangeressen, die afwisselend en soms voorzien van masker en bijhorend kostuum, de muziek luister bijzetten. Ach, wie zijn wij om te zeuren als het overgrote deel van de toeschouwers maar al te graag Regi-gewijs de handjes in de lucht steekt op het eerste verzoek? Dan mag de muziek toch grotendeels uit een laptop komen, niet?

Bij New Order liep het niet echt vlotjes. Dat begon al met het projectiescherm dat maar niet uitgelijnd raakte. Uiteindelijk werd dan maar besloten om de mooi uitgewerkte videobeelden (soms bijhorende muziekvideo's, dan weer specifiek voor deze tournee aangemaakte ontwerpen) zo maar af te spelen. Daardoor viel er al eens een stukje van het scherm. Ook het geluid was niet helemaal top. Meermaals moest Bernard Sumner met hand en tand uitleggen dat één of ander instrument te zacht stond in de monitor of dat zijn stem het geheel overheerste. "Too loud!", hoorde niet echt thuis in de tekst van Perfect Kiss.

Over het publiek had New Order niet te klagen. Vanaf het openingsnummer Crystal tot aan afsluiter Temptation werd er meegezongen en gesprongen. Summers "YOU ... have been great!" was dan ook volkomen terecht. 

Dat het min of meer een greatest-hits-show zou worden, mag op een festival niet echt een verrassing heten. Het was in elk geval bijzonder dat de band ook nog eens nummers van Joy Division in hun set stopte. Isolation kreeg een eigen New Order-aankleding, maar dat ene bisnummer Love Will Tear Us Apart zat – wat ons betreft, jammer genoeg - heel wat dichter bij het origineel en werd uiteraard op veel meer enthousiasme onthaald. Als er dan ook één band is, die het recht heeft hiermee een set te eindigen, is het toch New Order.

Peter Hook was er dus niet bij, maar vervangend bassist Tom Chapman nam zijn taak met de nodige zwier waar, en toonde evengoed aan dat Hooks baslijnen van immens belang waren voor de sound waar New Order (en trouwens ook Joy Division) voor stond.

Het was in elk geval genieten van songs als Bizarre Love Triangle of Temptation. En door de respons van het publiek, ging ook de band helemaal mee in de sfeer. Dit was misschien niet hun beste optreden ooit, maar geen van de aanwezige toeschouwers zal het zich hebben beklaagd naar Lokeren te zijn afgezakt.