Lokerse Feesten 2012 - The Beach Boys - Zalig, niet heilig

Grote Kaai, Lokeren, 9 augustus 2012

In Amerika zijn ze al lang heilig verklaard. Europeanen zijn op dat vlak heel wat nuchterder. Maar als The Beach Boys naar de Lokerse Feesten komen, staat de Grote Kaai wel helemaal vol en zijn er geen tickets meer te krijgen aan de kassa. En dat allemaal om een paar bejaarden in levende lijve te zien.

Maar die bejaarden zijn dan wel verantwoordelijk voor de meest aanstekelijke feelgoodmuziek. Nummers als Help Me Rhonda of Barbara Ann doen ook nu nog vele harten springen en nodigen je onvermijdelijk uit tot – hoe vals ook - meekwelen. En dat gebeurde dus ook in Lokeren. Helaas niet alleen door het publiek.

Veertien koppen telde de band (inclusief de Boys zelf). En heel wat van die koppen herkenden wij van de opvoering van ‘Smile’, die Brian Wilson enkele jaren geleden naar de Koningin Elisabethzaal bracht. Dat zat dus alvast goed, want ook toen was de muzikale omkadering tot in de puntjes afgewerkt en wist elk deel van dat veelkoppige monster wat zijn taak was, zowel vocaal als instrumentaal. Vooral de drummer, waarvan wij soms de indruk hadden dat hij bij Black Sabbath aan het werk was, verdient een pluim voor zijn rauwe enthousiasme.

Maar het ging dus eigenlijk om die vijf fossielen die vooraan op het podium stonden. En dat bedoelen we met alle respect, uiteraard. Want die heren hebben in hun carrière zo’n stroom aan onvergetelijke liedjes geproduceerd, dat hun plaats in de muziekgeschiedenis meer dan verdiend is. Of deze tournee naar aanleiding van hun vijftigjarig bestaan gerechtvaardigd is, laten wij dan weer liever in het midden. Aan het geschreeuw tijdens Fun Fun Fun of Sloop John B – toegegeven, ook wij droegen ons steentje bij - te horen in elk geval duidelijk wel.

Nochtans maakten de Boys het hun luisteraars niet gemakkelijk. Want het eerste deel van de show werd gereserveerd voor eerder onbekend werk, waardoor het wachten was op een nummer als I Get Around vooraleer het echt loskwam. Nochtans zaten in dat eerste deel wel pareltjes als Surfer Girl, pareltjes die aantoonden tot wat deze knarren ooit in staat waren.

Zowat dertig nummers uit het uitgebreide repertoire van de strandjongens kwamen aan bod, hoewel een deel daarvan in medleys aan elkaar werden gebreid. En het echte feest werd gereserveerd voor het tweede deel, waarna jong en oud – de gemiddelde leeftijd lag waarschijnlijk vrij hoog voor een popconcert – zich de keel schor konden brullen om te constateren dat die hoge noten niet meer gehaald werden.

Op het podium was het vooral Brian Wilson, die het moeilijk had om gelijke tred te houden. Waar dat bij Mike Love en Al Jardine nog behoorlijk lukte, sloeg Wilsons stem helemaal op hol tijdens de nummers uit het machtige ‘Pet Sounds’, al moeten we erbij vermelden dat Heroes And Villains nog wel een aanvaardbare versie meekreeg. In Wouldn’t It Be Nice of Good Vibrations ging het helemaal mis. Maar dan nog was het indrukwekkend om die harmonieën te horen, ook al verdient de backing band hiervoor een (groot) deel van het krediet.

Uiteindelijk werd hit na hit op het publiek afgevuurd en werden er ook nog covers van Rock ‘n’ Roll Music en Do You Wanna Dance? aan de set toegevoegd. Wie gekomen was om mee te zingen, werd dus op zijn wenken bediend.

Onvergetelijk was dit optreden geenszins, maar ook wij hebben ons helemaal laten gaan bij The Beach Boys’ ode aan California Girls of bij Surfin’ USA. De aanvraag om deze jongens zalig te verklaren mag dan ook naar de paus vertrekken. Voor heilig is het waarschijnlijk nog iets te vroeg.