Lokerse Feesten 2012 - dEUS - Eén vierenzestigste goddelijk

Grote Kaai, Lokeren, 13 augustus 2012

Of dEUS eigenlijk nog terecht de plaats van vaderlandse, muzikale halfgoddelijkheid bekleedt, vroegen we ons af. Geen betere plaats en tijd om hierop een antwoord te krijgen dan de Grote Kaai bij een zeer mooie zonsondergang. Voor wie een hekel heeft aan lange teksten en onderbouwing: ja hoor, dEUS maakt het als festivalgroep waar, maar steekt niet echt meer boven andere festivalgroepen uit.

'In A Bar Under The Sea' en 'Worst Case Scenario' zullen bij ons altijd wel een plaatsje in de top twintig van  beste Belgische platen en het predicaat "bijwijlen geniaal" meekrijgen, maar van de nogal platgecompresseerde geluidsmuur en iets te vaak herkauwde invloeden van de volgende albums - de output van de laatste dertien jaar dus eigenlijk - zijn we toch niet zo ondersteboven.

Het is trouwens misschien maar een idee, maar we zijn vermoedelijk maar één groepslid verwijderd van "Tom Barman & band". Draai of keer het zoals je wil: net zoals Bobby Keys en Darryll Jones geen Rolling Stones zijn maar  gewoon al decennia bij de Stones spelen, zijn Mauro Pawlowski, Alan Gevaert en Stephane Misseghers niet echt leden van dEUS. Ze spelen bij dEUS en dat is een wezenlijk verschil.

Aan deze mijmeringen kwam abrupt een eind met The Architect, waarmee de set opengegooid werd. Er werd stevig doorgerockt, met die immer volgepropte geluidsmuur achter een gedreven Barman. Zelfs achteraan het terrein werd er aandachtig geluisterd; aan deze lap klank was geen ontkomen. Jammer eigenlijk, van een groep die zoveel dynamisch bereik tentoonspreidde op hun eerste platen. Bij Sirens was er bijvoorbeeld nauwelijks een verschil in geluidssterkte tussen strofe en refrein. Soms letten we dan ook meer op de geweldige lichtshow dan op de songs.

Bij Instant Street hadden we wat twijfels over Mauro's backing vocals - een bedenking die nog vaker opdook - maar voor de rest was deze versie een vlammende voltreffer. Het tempo bleef de hoogte ingaan en de gitaren vlogen ei zo na in brand. Klasse. Dark Sets In werd met passie en verve gebracht, en hier staken we wel onze duim omhoog voor Pawlowski. Quatre Mains - op plaat Gainsbourg meets Roxy Music - leek nu op Red Hot Chili Peppers meets New Order. Interessant.

Het viel op dat er verder erg weinig afgeweken werd van de versies op plaat. Zeker oudere songs als Theme from Turnpike en Little Arithmetics werden wel heel degelijk, maar nooit verrassend gebracht. Heel vaak werd er ook op heel simpele riffs geteerd. Het disco-keyboardje van Fell Off The Floor Man werd op hammond erg lomp de nek omgewrongen door Klaas Janzoons, die het hele optreden met een nogal vies gezicht - of is dat "cool" in Antwerpen? - stond te spelen. Dan liever Barman, die het op een dansen zette en door zijn microfoonsnoer moest tegengehouden worden tijdens Girls Keep Drinking - alweer zo 'n erg basic riffsong.

Begon dEUS ooit als artrock, dan is het nu vooral de rock die primeert. Fantastisch voor op een warme festivalavond. En met Suds & Soda was het feestje compleet. Bis Roses was eigenlijk het eerste nummer dat wat ademruimte kreeg en - misschien toepasselijk - Bad Timing kon ons niet meer boeien en hoefde eigenlijk helemaal niet meer.

dEUS krijgt dus een pluim als festivalgroep, maar wij hielden toch meer van de artistieke, alternatieve band. Tom Barman zou zichzelf nog altijd graag als halfgod bewierookt willen zien, maar laten we eerlijk zijn: als Dylan God is, Bowie en Lou Reed halfgoden, Deep Purple en Led Zeppelin kwartjegoden, dan is dEUS ongeveer één vierenzestigste goddelijk.