Lokerse Feesten 2011: Arsenal, Interpol, Sharon Jones & The Dap Kings, Customs - Kille avond eindigt uitbundig

Grote Kaai, Lokeren, 8 augustus 2011

De voorlaatste avond van de Lokerse Feesten had een waaier aan muzikale diversiteit in de aanbieding. De funk-soulrevival van Sharon Jones & the Dap Kings en eigen trots Arsenal met hun exotische pop zorgden voor een dansbaar luik. De New-Yorkse postpunkers Interpol moesten dan weer het rockplaatje invullen. The Baseball Project zegde in laatste instantie af.

De organisatie van de Lokerse Feesten moest echter niet ver zoeken om een vervanger te vinden voor het tussendoortje van Peter Buck en Scott McCaughey van REM en Steve Wynn. Het Leuvense Customs komt zeer binnenkort met een nieuw album en een extra optreden om die nummers onder de knie te krijgen, in het voorprogramma van stijlgenoten Interpol dan nog, was dus een uitgelegen kans. Die invitatie lieten de heren van Customs niet aan zich voorbij gaan, al hadden ze wellicht gehoopt op een leuke zomeravond in plaats van de plensbui van ruim veertig minuten die hen te beurt viel.

De band liet dat echter niet aan hun hart komen en speelde een degelijke set, met drie nieuwe nummers. Oude singles Rex en Justine werden strategisch achteraan in de set geposteerd en met Harlequins hebben ze bovendien een nieuw nummer, dat hun succes gegarandeerd zal verlengen. Op slag was The Baseball Project alweer vergeten.

De opdracht die Sharon Jones en haar Dap Kings zaterdagavond moesten vervullen, zich met hun soultrain een weg banen tussen twee postpunkbands, was alles behalve dankbaar. Niet de ideale casting dus. Dit had wellicht beter gewerkt op de avond met Jamie Lidell en Erykah Badu.

De achtkoppige Dap Kings, waarvan een groot deel al samenwerkte met gereputeerde namen als Mark Ronson en Amy Winehouse zaliger, mochten tijdens deze druilerige avond de Lokerse Kaai eerst even opwarmen alvorens Miss Jones het podium betrad. Frontman Bosco Mann en The Dabettes, de twee achtergrondzangeressen, traden even uit de schaduw en brachten elk een song.

Leuk, maar we zien The Dap Kings toch liever met Sharon Jones, een extravagante diva die niet over dé superstem beschikt maar met de nodige persoonlijkheid toch het publiek op haar hand kan krijgen. Door de omstandigheden was de publieksrespons wat pover, maar Sharon Jones gooide al haar enthousiasme en humor in de strijd en dat werkte aanstekelijk.

Ze deed dat niet meteen met de muziek, maar vooral door interactie met het publiek. Twee keer werd iemand uit de eerste rijen opgevist: een "Swaffelkoning" (oppassen, Sharon!), die maar al te graag inging op haar theatrale avances en een puber, die ter plekke zijn onschuld verloor.

Tussen haar songs door liet Jones ook zien wat ze ook dansend uit de voeten kan met demonstraties van de Mashed Potatoe en de Funky Chicken. Het publiek was meteen verlost van zijn eerdere twijfels en genoot zichtbaar. Met een welgemeend "Yes!" gaf Sharon Jones uiteindelijk ook blijk van voldoening om het "saaie", Belgische publiek toch te zien loskomen door haar toedoen.

Bij het horen van de naam Interpol denken wij steeds terug aan de twee straffe shows die de New-Yorkers gaven in 2002 en 2003 in de AB. Interpol legde in die periode mee de basis voor een hele postpunkrevival, die nu nog steeds aan de gang is. Bijna tien jaar later heeft Interpol zich met optredens op Madison Square Garden in New York en voorprogramma's voor U2 opgewerkt tot de status van een headliner, niet op de allergrootste festivals maar wel bij de subtop waarin de Lokerse Feesten zich bevindt.

Eerder dit voorjaar tekende Interpol voor een eerder wisselvallig optreden in de Lotto Arena. Een kleine revanche was dus op zijn plaats. Het trad bovendien opnieuw aan in een nieuwe samenstelling, met de wijdbeens spelende bassist Brad Truax in de plaats van David Pajo, die op zijn beurt origineel bandlid Carlos D verving.

De heren waren er zich wellicht zelf niet van bewust en openden hun set met exact dezelfde vijf eerste songs als in Antwerpen. Dat kwintet begon met Success uit de titelloze laatste plaat en een van de weinige recente nummers dat kan aansluiten met het oudere werk.
De groep nam een goede start, al kampten ze met technische problemen en foutjes. Say Hello To The Angles werd bijvoorbeeld tegen een te hoog tempo gespeeld, waardoor frontman Paul Banks zichtbaar moeite had om zijn tekst gezongen te krijgen.

Het verdere verloop van de set was afwisselend van kwaliteit, met het recentere werk dat eerder verveelde maar ook ouder werk dat dan weer terug de aandacht trok. Het viel op hoe nummers als Summer Well of Lights live niet het niveau haalden, dat Interpol vroeger wel etaleerde. Mogelijk wisten ze dat zelf ook, want met The Heinrich Maneuvre speelden ze slechts een nummer uit het eveneens lauw onthaalde 'Our Love to Admire'.

Toch pikte Interpol de draad terug op in de laatste rechte lijn met een sterk slot dat prijsbeesten zoals Slow Hands, een intrigerend Not Even Jail en het ijzersterke Obstacle 1 bevatte.

Ondanks de pieken en dalen was Interpol meer dan degelijk in Lokeren, al mogen ze blij zijn dat ze kunnen terugvallen op een sterk repertoire. Met uitsluitend nieuw werk kan Interpol ongetwijfeld zijn fans geen heel concert lang entertainen.

Afgaande op de opkomst en het enthousiasme bij het publiek was dé band van de dag niet Interpol maar wel Arsenal. Vanaf de eerste tonen van de recente zomerhit Melvin ging het publiek, ondanks de kilte, uit zijn dak. Vorig jaar speelde Arsenal nog exclusief een show die het midden hield tussen een try-out en een best-of. Een goed jaar later zijn de nieuwe nummers goed ingespeeld en is Arsenal nog gegroeid. Zowel met oud werk als Estupendo of Mr.Doorman en met nieuw materiaal als Pacific is het gegarandeerd feest.

Arsenal bewees eens te meer dat het dé Belgische liveband is van het moment en deed die reputatie in Lokeren opnieuw alle eer aan.