Lokerse Feesten 2010 - Respect

Grote Kaai, Lokeren, 9 augustus 2010

Een monumentale plensbui kondigde een natte Lokerse feestavond aan, maar tegen de tijd dat wij het festival terrein bereikt hadden, getuigden enkel de druppels die van de bomen vielen nog van wat voorafging. Niet dat de hemel was uitgeklaard, maar de weergoden hielden net als ons de rest van de avond toch de adem in voor een mooie affiche: The Van Jets, The Horrors, Paul Weller en Babyshambles, al hebben we die laatste wel gemist.

Op zowat elk festival kan je ze tegenwoordig zien, maar dat neemt niet weg dat het een genoegen blijft om The Van Jets hun ding te zien doen. Met een gezonde dosis zelfvertrouwen begon de Oostendse band aan een mooi opgebouwd concert en gaf tegen een gouden achtergrond het beste van zichzelf.

Het onophoudelijke optreden heeft gezorgd voor een goed ingespeelde band. Niet alleen werd er naast de radiohits plaats gelaten voor een rake cover van Bowie’s Fashion, er werd vooral overtuigd met songs als Matador of de heerlijke afsluiter Electric Soldiers. Er staat The Van Jets nog steeds een grote toekomst te wachten. Hun aanstekelijke songs zijn het waard om het ook eens buiten de landsgrenzen te gaan proberen.

Terwijl de vroege vogels voor The Van Jets al behoorlijk meetsjilpten, waren de reacties op het concert van The Horrors eerder matig. Niet dat er hier of daar niet een enthousiaste fan helemaal uit de bol ging, maar de band hoorde misschien eerder thuis in de line-up van de dag voordien tussen andere zwartrokken als Sisters Of Mercy. Hier werd het concert eerder gelaten ondergaan.

De band had er nochtans voldoende zin in. Faris Badwan rukte aan de microfoonstandaard alsof hij daarmee al zijn frustraties kwijtkon en gitarist Joshua Hayward toonde zijn gitaar letterlijk en figuurlijk het hele podium. Intussen kwamen vooral de bas van Rhys Webb en de toetsen van Tom Cowan het best naar voren in de sound van deze newwave-adepten. Maar wij moeten eerder toegeven dat het vooral wachten was op wat komen zou.

Wat Paul Weller op het oog had, werd al snel duidelijk: Lokeren zou plat gaan voor de grijze eminentie van de Britrock. Als een jong veulen huppelde hij over het podium en het leek wel of hij elk moment zijn befaamde tijgersprong zou gaan doen, maar uiteindelijk weerhield het gezond verstand (en het al wat oudere gebeente) hem daar toch maar van. Maar genieten was het wel.

Naast eigen werk werden immers ook nummers van The Style Council (Shout To The Top) en uiteraard The Jam (Strange Town, dat enkel als single verscheen, een pittig Pretty Green, een wat mindere versie van Start!, die volledig werd weggespoeld met een zinderend Art School naar het einde van de set toe) bovengehaald. Maar zelf waren we nog het meest onder de indruk van de krachtige versie van Slow Car, Fast Traffic, een uiterst gevoelig Porcelain Gods en het complexe Trees met Weller op piano.

De uitgebreide setlist (drieëntwintig nummers) bood voor ieder wat wils. Er kon gerockt worden, maar het tempo hoefde niet altijd even hoog te liggen. Ook aan soul ontbrak het de man niet en zijn stem lijkt met elk optreden nog krachtiger te worden. Dit concert was een feest, dat een overzicht bood van een carrière waarvoor alleen maar respect kan worden opgebracht.