Lokerse Feesten 2010 - In het duister tasten
Grote Kaai, Lokeren, 8 augustus 2010
Jaar na jaar en dag na dag brengt de programmatie van de Lokerse Feesten een mix van oude glories, hypes van toen en nu, onvervalste festivalacts en fijne ontdekkingen naar de Durmestad. Onder welke respectievelijke noemer Customs, Gang of Four, Dandy Warhols en The Sisters of Mercy vallen mag u zelf uitvissen.
Customs trapte energiek af. De fijnzinnig gekostumeerde heren brachten veel minder fijnzinnig gitaargeweld. Songs die opgebouwd zijn rond meezingbare riffs, poppy refreintjes en geen enkele subtiliteit: de Leuvenaars noemen dezelfde invloeden als heel wat gitaarbands uit de Franz Ferdinandgeneratie, en uit dezelfde ingrediënten maken ze dan ook dezelfde muziek. Naar onze smaak was het allemaal wat te veel op een JIM-publiek gericht, maar anderzijds hoeft dit viertal echt niet onder te doen voor hun Engelse klankgenoten.
Van muziek voor oudere pubers naar muziek voor jongere senioren was maar een kleine stap deze avond. Na een paar straffe maar te weinig bekende albums tussen '79 en '83 ging het op en af met Gang of Four, maar stichtende leden Jon King en Andy Gill laten zich nu bijstaan door een jonge ritmesectie en er zou zelfs een nieuwe plaat op komst zijn.
De songs werden zwaar gedragen door de bas zodat gitarist Gill de nodige ruimte kreeg voor zijn vaak tegendraadse gitaarspel. De funky en variërende ritmes en luidruchtige gitaarsubtiliteit vonden wij ettelijke malen interessanter dan een strakke rechtlijnige groep als Customs. Jammer dat zanger Jon King van micro naar micro bleef lopen (waarna een roadie alles weer moest komen goedzetten) en de mixer daarbij nauwelijks scheen te kunnen volgen. Van hun maatschappijkritische teksten viel dus niet veel te begrijpen.
Songs als What We All Want, At Home He's A Tourist en het erg mooie Paralysed klonken nog altijd fris en zelfs avontuurlijk. Jon King sloeg tijdens Damaged Goods een microgolfoven percussiegewijs aan gort met een baseballbat en naar het einde van het optreden toe vloog Gills gitaar - zij het dan een goedkopere dan diegene die hij het hele optreden door had gebruikt - ettelijke malen door de lucht. "Do As I Say, Do As I Do" zong King op het einde. Die aanmaning zouden we toch negeren in de buurt van gitaren en microgolfovens.
Op basis van hun hitsingles zou je de Amerikanen van The Dandy Warhols indelen bij Scissor Sisters en Mika en dat soort lolbroekerij. Live hoorden we vooral een muziekbrij zoals The Cure dat al eens durft te doen. Lag het aan de mix, lag het aan de muzikanten, of had het er mee te maken dat vanaf halverwege het plein het gebabbel de muziek al ruimschoots overstemde? Alleszins, de groep kon nauwelijks onze aandacht vasthouden en de poppy hitsingletjes Not Even If You Were The Last Junkie On Earth en Bohemian Like You waren tot onze stomme verbazing een leuke verademing in verhouding met de rest van de set.
Aan de T-shirts te oordelen kwam het gros van het publiek echter voor de headliner, en wàt voor een headliner: The Sisters of Mercy. De schermen bleven zwart en het viertal stond steeds in rook en tegenlicht, maar wij kwamen vooral om te luisteren, niet om te kijken. Andrew Eldritch, twee jonge gitaristen en de stelling met daarop een man achter drumcomputers en aanverwanten brachten muzikaal best een opwindende show die zonder onderbreking voortdenderde.
The Sisters of Mercy putte uit een klein oeuvre en de songs werden dan ook vlot en met overgave meegezongen op de voorste rijen. Met de vrij beperkte combinatie drummachine-gitaren-donderstem werd toch voor elke song een andere sfeer gecreëerd. Minder grote hits als Marianne wisselden af met albumtracks als Vision Thing en voorlopig onuitgebrachte nummers als We Are the Same, Suzanne. Adempauzes waren er nauwelijks, tot het plots enkele minuten stil bleef. Het optreden was dus blijkbaar gedaan.
Al zeer snel werden de bisnummers aangevat met een trage en mooie Rain From Heaven (van Eldritch' "nevenproject" The Sisterhood), en daarna het onvermijdelijke Temple of Love. Door de erg korte pauze werden de bisnummers een fijne climax in plaats van een verplichte toegift. Het publiek denderde nog na toen de Sisters zich zonder één woord naar de kleedkamer spoedden. Maar woorden waren overbodig na zo 'n intens muziekvuur.