Ólof Arnalds - Oh zo kwetsbaar
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 26 februari 2011
Dat er uit IJsland fantastische artiesten ontspruiten, is met Björk en Jónsi al langer duidelijk. Nu kan ook de blonde Ólöf Arnalds zich na een vertederend optreden in de Vooruit aan dat rijtje toevoegen. Met enkel wat gitaartokkels en een adembenemende stem, palmde ze de hele zaal in. Ongetwijfeld een artieste om te koesteren.
Groot was het contrast met de minimalistische set van de IJslandse en het voorprogramma Flying Horseman. De band is voorzien van heel wat volk, zes muzikanten inclusief twee achtergrondzangeressen, en haast dubbel zoveel instrumenten. De Antwerpenaren speelden een verdienstelijke set, waarbij vooral Ghostwriter op heel wat bijval kon rekenen. De toeschouwers’ volledige aandacht konden ze echter niet vasthouden.
Daarna was het precies alsof we grootmoe’s muziekdoos met een dansend ballerinaatje genaamd Ólöf Arnalds openden. Zo zielsalleen stond ze op het podium, zo zacht en kwetsbaar klonk haar muziek in de grote ruimte. En slechts gewapend met twee akoestische gitaren en uit een gordeldier gemaakte minigitaar, de charango, moest ze de uitverkochte zaal zien te plezieren.
Dat begon al slecht met een microfoonprobleem die de gitaar moest versterken, waarbij Arnalds wat beteuterd en onwennig naar de technicus stond te kijken. Maar vanaf dan ging het niveau van het concert peilsnel omhoog. De titeltrack van haar tweede cd Innundir Skinni speelde ze slim als een van de eerste nummers en ze zorgde voor een goeie afwisseling tussen liedjes in het IJlands en Engels. “Want ik weet dat mijn taal als Chinees klinkt voor jullie,” grapte ze.
En grappig bleef ze eigenlijk gedurende het hele concert, hoewel dat waarschijnlijk niet haar bedoeling was. Zo probeerde ze zoveel mogelijk te glimlachen tijdens haar muziek, bediende ze het publiek met plotse ondeugende, haast wulpse blikken, vroeg ze al even prompt om mee te zingen met Crazy Car en oefende ze de akkoorden van Instance op het podium “om te zien of ik ze nog weet”.
Vreemde vogel, dus, maar wel eentje die bij-zon-der goed kan zingen. Vinkonur, een lied over haar beste vriend, het engelachtige Madrid en Vinur Minn wat op cd multi-instrumentaal is, alles klonk live perfect. Haar set sloot ze af met de woorden “I’m gonna play you a strange tune, I don’t know what to think of it”, waarop ze haar bekendste hit (met dank aan de backing vocals van Björk) Surrender aanvatte.
Net wanneer het leek alsof Arnalds zich niet meer frêler kon opstellen, kwam ze haar bisronde a capella brengen. Het publiek kreeg nog een IJlands liedje over de lente en een Ierse afsluiter The Trees They Grow So High voorgeschoteld. We konden alles slechts met open mond aanschouwen en haalden uit nostalgie nadien grootmoe’s muziekdoos nog eens uit de kast.