Local Natives - Happy Halloween!
Ancienne Belgique, Brussel, 1 november 2013
Wij hebben een hartsgrondige hekel aan Halloween, een door gladde marketeers geïmporteerd feest dat sinds een handvol jaren de etalages van bakkers en talloze horecazaken inpalmt met maar één doel: winst maken. Het was dan ook zonder spijt dat we Halloween lieten schieten om naar Local Natives te gaan kijken. Die ons er vervolgens tot tweemaal toe aan herinnerden dat het Halloween was, de laatste keer ingewikkeld in wat zowat de hele toiletpapiervoorraad van de AB moest zijn. Maar hen vergeven we dat.
Het voorprogramma was voor de Australiërs van Cloud Control die een maand geleden nog in de Botanique stonden. Opener Scream Rave had iets van Bon Iver, Island Living had niet misstaan op ‘Achtung Baby’ van U2, Gold Canary was très Fleet Foxes, There’s Nothing In The Water We Can’t Fight had van Local Natives kunnen zijn. Slecht was het niet, maar onze conclusie is dat het Cloud Control ontbreekt aan een eigen sound.
Die eigen sound hebben Local Natives wel al gevonden. De Ancienne Belgique was niet helemaal uitverkocht – zitplaatsen en balkons waren afgesloten – maar een verklaring hiervoor is wellicht dat Local Natives dit jaar al vaker in België heeft gespeeld. En deze AB is toch weer een maatje groter dan bijvoorbeeld Trix waar ze in maart nog speelden.
Waar de band in Trix opende met You & I, deed ze dat hier met Breakers. Beide keuzes zijn verdedigbaar omdat You & I representatief is voor de sfeer van de meest recente plaat ‘Hummingbird’, maar Breakers toonde vanavond dat het nummer de gave heeft om het publiek vanaf de eerste seconde in de set te trekken. Breakers kende een muzikale overgang naar World News waarna meteen één van die andere publieksfavorieten volgde: Wide Eyes. Ook de Talking Heads-cover Warning Sign zat weer in de setlist en werd op indrukwekkende wijze akoestisch ingezet.
Het eerste half uur was daarmee voorbij gevlogen, een half uur waarin ‘Hummingbird’ op de opener na opvallend onaangeroerd was gebleven. Daar kwam verandering in met You & I, dat na tientallen luisterbeurten nog altijd erg mooie blijft, waarna nagenoeg heel de rest van de plaat volgde. Hoogtepunten hier waren, zoals steeds, de intrieste nummers Mt. Washington en Colombia, maar ook het opzwepende Wooly Mammoth. Nooit minder dan knap, ook al reageerde het publiek er gematigder op.
Echt ontploffen deed de zaal pas bij Camera Talk uit debuutplaat ‘Gorilla Manor’, dat ongeveer drie versnellingen hoger werd gespeeld dan op plaat, en vooral bij Airplanes. De reguliere set werd afgesloten met een akoestische versie van Who Knows Who Cares waar wij minder warm van werden. Misschien omdat wij dat nummer als één van de mooiste liedjes sinds mensenheugenis vinden.
het concert werd – uiteraard – afgerond met een verschroeiend Sun Hands, de gedoodverfde afsluiter. Je kan het voorspelbaar noemen, maar sluit Sigur Rós ook al niet sinds de release van ‘()’ elke set steevast af met Popplagið? En doet dat niet nog steeds elke keer deugd? Voilà.
Local Natives speelde zoals gebruikelijk weer een erg knappe set met enkel de akoestische versie van Who Knows Who Cares als minpuntje en misschien een iets te hoge concentratie van de meer ingetogen nummers uit ‘Hummingbird’ in het middenstuk. Detailkritiek, voor de goeie verstaander. Ergens in de nabije toekomst gaan die van Local Natives de perfecte liveshow neerzetten.