Local Natives - Zoals de groten

Botanique, Brussel, 6 december 2012

In 2009 was het plots trendy om wat extra drums mee te sleuren op het podium en zo tribale ritmes in je muziek te verwerken. The Dodos hadden de trend gezet, Fuck Buttons deden het. En ook Animal Collective zocht het primitieve op in 'Merriweather Post Pavilion'. Zoiets hangt soms in de lucht.

Local Natives behoorden tot die strekking. Ze hadden met ‘Gorilla Manor’ een plaat uit die niet direct insloeg als een bom maar wel langzaam groeide. Achteraf bekeken was ze misschien wel de enige blijver die uit die lichting is voortgekomen. Binnenkort komt de opvolger ‘Hummingbird’ uit. Velen waren benieuwd om daar in de Rotonde van de Botanique een voorsmaakje van te krijgen.

In het voorprogramma kwam Famy mee. Uit Londen. Hun a capella intro deed wat kerkelijk aan. Of hadden ze zich misschien op Alt-J geïnspireerd?

Al snel bleek dat hun muziek best aansloot bij die van Local Natives: heftige drums en vocale harmonieën met de reverb-knop op tien. Ook Grizzly Bear was nooit veraf.

De zanger (met een rok aan!) stond zo zelfverzekerd op het podium dat het leek of hij er geboren was. Ook de drummer deinsde niet terug om midden in het publiek te gaan zingen en de toeschouwers persoonlijk aan te spreken in een nummer over punkrock en St. Tropez. Het was goed. En Famy wacht vast een rooskleurige toekomst.

De snorren en de baarden van Local Natives waren nog gelijk. In drie jaar tijd was díe mode onder hipsters alvast niet veranderd. Op het eerste gehoor leek ook hun geluid niet radicaal veranderd te zijn. De stevige ritmes en de samenzang waren gebleven. Zanger Taylor Rice danste ook nog altijd als een halve indiaan als hij op zijn gitaar speelde.

Kelcey Ayer, de man achter de keyboards, leek wat meer het voortouw te nemen. Black Spot werd volledig door zijn toetsen op gang getrokken en daarna, in Colombia, mocht hij een groot deel van de zangpartij voor zijn rekening nemen. Het resultaat klonk heel erg als met electronica opgeluisterde Fleet Foxes.

Maar het waren de oude nummers, die het meeste respons van het publiek kregen. Wie was ondertussen al vergeten dat Warning Sign een cover is van de Talking Heads? Local Natives hebben het zich helemaal eigen gemaakt. Zoals alleen groten dat kunnen.

Who Knows Who Cares begon als een standaard FM-rock nummer, maar ontwikkelde gaandeweg toch wat stekelige drumritmes. De bisnummers Airplanes en Sun Hands klonken als de wereldhits, die ze eigenlijk zouden moeten zijn. Ze maakten dit perfect optreden mooi af.