Local Natives - Een wervelwind van chaos en charme
Botanique, Brussel, 27 januari 2010
'Gorilla Manor', zo heet het eerste wapenfeit van het excentrieke vijftal uit Los Angeles dat zichzelf Local Natives doopte. Als er ergens een plek is waar alles mag en alles kan dan moet het toch L.A. zijn, de parel van de Amerikaanse westcoast in hartje Californië. Maar neen hoor, Europa kreeg voorrang op de release van hun debuut. Of dat een voorrecht is? Wees daar maar zeker van. En dat bewezen ze met verve in de Botanique die gezellig gevuld was met nieuwsgierigen.
Ietwat onwennig beklom de baarden- en snorrenclub van Local Natives het petieterige podium van de Rotonde. Het was dan ook geen verrassing dat Camera Talk op een wel zeer ingetogen manier het startschot van hun set inluidde.
Hier en daar werd er nog wat gesleuteld aan het frêle a-capellageluid van hun samenzang maar eenmaal de eerste tonen van Wide Eyes de zaal ingestuurd werden, waren ze vertrokken zoals een Eurostar zonder winterperikelen. Drummer Matt Frazier liet de song in alle vrolijkheid rondspringen terwijl multifunctioneel bandlid Kelcey Ayer er hier en daar nog een zwier kletterende percussie aan toevoegde waardoor Wide Eyes als een bom in de zaal ontplofte. Het is riskant om er als derde nummer al meteen een cover door te jagen. Maar Talking Heads' Warning Sign is op 'Gorilla Manor' al een pareltje en live kwam de versie met de schreeuwerige stemmetjes nog sterker over. Vanaf dat moment leek de band volledig bevrijd te zijn van alle podiumzenuwen en nam het plezier de bovenhand.
Zangers Ryan Hahn en Taylor Rice zongen songs als World News en het zweverige Cubism Dream met zoveel overtuiging en eerlijkheid dat de zaal er prompt stil van werd. Niet dat groep zelf zo babbelziek was. Meestal volgde er na elk nummer een bedeesd klinkend "Thank you." of hier en daar zelfs een "Dankoewél", maar net voor Shape Shifter kwam de band dan toch even uit haar pijp. Dat had te maken met het feit dat ze het zelf geweldig vonden dat hun album eerst in Europa, wat voor hen zowaar het einde van de wereld leek te zijn, was uitgekomen en niet in de V.S.
Shape Shifter klonk hier en daar wat rommelig, maar mondde uiteindelijk opnieuw uit in zo'n bombastisch energiebommetje met een climax om vingers en duimen bij af te likken. Bij de eerste noten van hun single Airplanes kwam er voor het eerst wat beweging in de zaal. Hoge stemmetjes domineerden al het merendeel van hun set, maar hier leek het soms toch alsof het vijftal serieus wat moeite moest doen om die bovenste noten te halen, iets wat het publiek allercharmantst bleek te vinden.
En dan kwam weer dat zinnetje waarop de Rotonde uit zijn droom geschud werd; "We've got only a few more songs for you.", waarop ze nog trakteerden op Who Knows Who Cares en Sun Hands. Twee nummers die naar het einde toe explodeerden en waarin de bandleden hun eigen kleine oorlogje voerden met drums, gitaren, percussie en electronica. Een keer kwamen ze nog terug om - bij gebrek aan "real songs" - een akoestische versie van Simon and Garfunkel's Cecilia uit hun mouw te schudden. Dat werd zo'n versie waar je zonder moeite een knisperend kampvuurtje bij kon denken.
Local Natives slaagde er met dit onbezonnen concert moeiteloos in om het publiek de straten van Brussel in te sturen met een glimlach van oor tot oor die niet zo heel snel zou verdwijnen. En meer moet dat niet zijn.