Lloyd Cole - Beter verdiend
Bourla, Antwerpen, 17 november 2014
Ontwapenend frisse popmuziek was het die Lloyd Cole & The Commotions in 1984 op de wereld losliet. Intussen zijn de songs nog even sprankelend, ook al is de situatie dan helemaal veranderd.
Vooreerst zijn we intussen dertig jaar verder. ‘Rattlesnakes’ klinkt nog steeds even zondagochtendvrolijk, maar Lloyd Cole is zijn Commotions onderweg ergens kwijtgespeeld. Nu doet hij het in zijn eentje. Met nog steeds even spitsvondige en op allerlei boeken en muziek allusie makende liedjes. Alleen lijkt hij nu een “dsitinguished gentleman” geworden te zijn, die golf speelt, maar muzikaal aan alle snel verdampende hypes zijn voeten veegt en gewoon doet waar hij zin in heeft.
Op het podium van de statige Bourlaschouwburg geen grootse lichtshow. Geen complexe choreografieën ook en al helemaal geen videoprojecties of andere tierlantijntjes. Voor het majestueuze rode gordijn niet meer dan een muziekstandaard met daarop zijn grote liedjesboek en een Louis XIV-tafeltje – of dat zou het, gezien de omgeving, toch moeten zijn – met daarop enkele props. Naast twee akoestische gitaren uiteraard.
En met die twee gitaren leverde Lloyd Cole een heroïsch gevecht in het eerste gedeelte van de show. Steeds weer bleek het immers een probleem om die dingen degelijk gestemd te krijgen. In die mate zelfs dat hij zich liet ontvallen dat de “het de bedoeling was dat de comedy intellectueel was en geen slapstick.”
Humor was trouwens een vaste waarde tussen de songs door. Geen schaterlachhumor, maar eerder van de subtiele soort. Engelse humor ook, zoals bleek uit de opmerking die hij maakte toen hij het publiek op zijn eigen manier vroeg om mee te zingen tijdens Jennifer She Said: ”U kunt invallen of u kunt me hier laten staan schilderen. U begrijpt dat dit voor mij een hele uitdaging is”.
Muzikaal bleek het optreden een perfecte doorsnede van het verzamelde werk van Lloyd Cole met uiteraard de nadruk op de meest recente plaat ‘Standards’. Opvallend was dat de “klassiekers” soms een heel eigen arrangement kregen opgespeld. Rattlesnakes bijvoorbeeld leek wel een heel andere, meer sombere song met de pauzes, die Cole erin had gestopt. En dan waren er nog de kleine, muzikale referenties die hij erin onderbracht. Steve Miller kreeg bijvoorbeeld een minuscuul eerbetoon in (Are You Ready To Be) Heartbroken en eerste bisnummer Charlotte Street bleek een uitloper van T. Rex’ Get It On te zijn. Het maakte de set bijzonder aangenaam en afwisselend.
Net als in zijn vroege werk wordt er nog steeds verwezen naar allerlei boeken en romans in zijn songs. Je hoorde bijvoorbeeld Kafka’s Josef K langskomen in Women’s Studies waar er op die debuutplaat van The Commotions cameo’s waren voor Simone De Beauvoir en Norman Mailer. En ook de andere tekstuele spitsvondigheden zijn gebleven. De verwijzing naar de communie in Myrtle And Rose is er maar één van.
Het was in elk geval een genoegen om het “voor Julio Iglesias geschreven, maar door hem nooit gezongen” Undressed te horen. Of het mooie Like Lovers Do. Naast het met een uit Leuven stammende kater geschreven Perfect Blue. Of dat prachtige Charlotte Street.
Eigenlijk hebben we Lloyd Cole veel te lang links laten liggen. Hij verdiende veel beter. Maar dat gaan we vanaf nu proberen goed te maken.