Living Colour - Geheel ≠ som der delen

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

Voor een recensent is een groep als Living Colour een godsgeschenk: een band die eind jaren tachtig furore maakte in een genre waar blanken de plak zwaaien (crossover), een band met een (politiek) doel, een band met teksten die ergens over gaan, een band die stopte na drie albums om dan een decennium later na vruchteloze solo-escapades terug een groepsplaat op de markt te gooien, … Een recensent begint al van minder te watertanden.

Dat hun ster inmiddels ietwat getaand is, bleek al uit het feit dat de zaal was gereduceerd tot box en zelfs die was maar matig gevuld. De show werd ingezet met een cover van Hendrix’ Power Of Soul en meteen werd duidelijk dat Vernon Reid nog steeds de concurrentie kan aangaan met andere (blanke) gitaarhelden als Satriani en Vai, dat Doug Wimbish een fantastisch bassist is, dat Will Calhoun het drummen onder de knie heeft als geen ander en dat Corey Glover ondanks de jaren nog steeds een dijk van een stem heeft. Maar bij momenten zat daar nu net het probleem.  De heren wilden allemaal (geef toe : twee (!!) drumsolo’s is toch iets te veel van het goede) hun beste beentje voorzetten en dat resulteerde soms in indrukwekkend, maar o zo saai gepiel.  Living Colour is een musician’s band geworden, boeiend voor hen die zelf ook een instrument (willen) bespelen, maar met een veel te korte spanningsboog. 

En dat ze het wel kunnen, bleek ook tijdens het optreden: o.a. Funny Vibe toonde aan dat, wanneer de krachten gebundeld werden en de song voorop werd gesteld, dit een heerlijke groep is met sterke nummers.  En zo waren er nog wel enkele : Go Away, Ignorance Is Bliss of de meesterlijke debuutsingle Cult Of Personality, bijvoorbeeld.  Maar waar wij tijdens de eerste drumsolo onze neus nog konden gaan poederen, betrapten we er ons wel op dat we diezelfde neus tijdens de tweede drumsolo grondig hadden leeggehaald.  Misschien hadden de heren zich vergist en dachten ze dat de muzikantendag van enkele weken geleden was verlengd.  Voor ons hoefden die diverse solo’s (tenzij ze in dienst van het lied stonden) dan ook niet.  Virtuoos, dat wel, maar zo saai.  Zelfs onze enthousiaste buurman, die tijdens de hoogtepunten vrolijk de schilfertjes uit zijn lange blonde haren verwijderde, hield het hoofd stil.

Na een korte pauze was er nog tijd voor twee bisnummers, waarvan het schitterende Solace Of You ook tot de hoogtepunten van de avond gerekend kan worden.  Tenslotte werd de show afgesloten met alweer een Hendrix-cover: Crosstown Traffic kreeg een aanvaardbare versie mee.

Wat jammer toch dat al dit talent verloren gaat aan egocentrisch gemasturbeer. Dit had zo’n mooie avond kunnen worden. En wij hadden hier graag wat anders geschreven.