Live /s Live 2022 - Dag 1: Meegesleept door muzikale golven

Strand Zeebrugge, 17 juni 2022 - 19 juni 2022

In 1996 releasete Arab Strap de single The First Big Weekend Of The Summer. Dat was een beetje het gevoel dat we vrijdag kregen op het strand van Zeebrugge. Zon (veel zon!), zand (veel zand!) en drankjes (met mate) waren het hete decor dat door vijf bands voortreffelijk werd ingekleurd tijdens de maiden trip van het Live /s Live festival.

Al om halfdrie mocht Admiral Freebee de allereerste editie van Live /s Live officieel openen. Soms een ondankbare taak, maar Tom Van Laere had best wel wat vroege aanwezigen gelokt. Die zagen de set met een handvol recente songs rustig voortkabbelen aan het tempo van de opkomende vloed van de Noordzee links van het podium.

Maar halfweg keerde het tij en herinnerde de admiraal ons eraan welke impressionante Belpopjukebox hij de voorbije twee decennia bijeenschreef. Einstein Brain (met een streepje Nederlands), Bad Year For Rock ’n’ Roll, Oh Darkness of afsluiter Rags ’n’ Run deden de toestromende bezoekers voelen dat ze net te laat op het feest aankwamen.

Van Laere wou er ook een afscheidsfeestje van maken voor toetsenist Senne Guns (ex-Tomàn), die er een jaar vanonder muist. Hem werd tijdens Always On The Run de eerste solo van de dag gegund. De tekst van Nothing Else To Do verdraaide Van Laere lichtjes tot “I fell in love with Zeebrugge”. Het gevoel was wederzijds. Een betere gangmaker voor het gloednieuwe festival hadden de organisatoren niet kunnen verzinnen.

“Ik weet niet of dit mijn vierde of mijn vijfde concert in de laatste twee jaar is”, vroeg Trixie Whitley zich luidop af in de verblindende zon. De vijfendertigjarige Gentse deed ons drie kwartier lang geloven dat PJ Harvey en Skin samen naar het strand waren gekomen (of hadden we dan toch een zonneslag opgelopen?) en gaf vooral niet de indruk dat ze twee jaar in de zetel had geluierd. Dat die periode best wel productief is geweest, bewees Trixie Whitley met twee nieuwe songs die ze in het midden van de set had verstopt. Nadat ze voor Dandy zelf achter de drumkit was gekropen, sloot ze mooi af met bekendste song Breathe You In My Dreams. Pandemie-blues of niet, Trixie voelde zich duidelijk weer als en vis in het water op dat grote podium.

We hadden net ons geld uitgegeven aan pintjes van drieënhalve euro en prepandemische nostalgie naar Vietnam (5,95 euro voor een spring roll; de gepimpte braadworst aan 8,90 euro lieten we wijselijk verder grillen) of daar komt ene Tom Barman op het podium droogweg zijn band aankondigen als “Wij zijn dEUS op het aperitiefmoment”. Van slechte planning gesproken…

Die apérotime zat subtiel verborgen in het slotnummer Suds & Soda (een song over frisdrank en gebakken eitjes), maar daarvoor bewees dEUS een uur lang dat de band steeds weer onverwoestbaar terugkomt van nooit echt weggeweest. Barman bekende dat hij bij de vorige passage in Zeebrugge (Axion Beach Rock in 1999) een veel te warm "pulleke" aangetrokken had. Een futiel detail dat ons met de neus op de feiten drukte: dEUS is anno 2022 minstens even vinnig als die jonge veulens van bijna een kwarteeuw geleden.

Met openingssongs Quatre Mains (uit 'Following Sea') en Constant Now (uit 'Keep You Close') werden we eraan herinnerd dat dEUS de gave en klasse heeft om op elke plaat wel een instant klassieker te verstoppen. Toen Tom Barman even later de akoestische gitaar omgordde, wist je dat Instant Street eraan kwam. Hét moment voor verloren zoon Mauro Pawlowski om voor het eerst knetterend tekeer te gaan met de gitaar. Een moment dat voelde als de echte start van het festival.

De band schudde tijdens het optreden de setlist nog dooreen om maximaal op dat moment in te spelen. “We zijn even de setlist aan het bespreken. U ziet het: wij zijn een echte groep en alles gebeurt in onderling overleg”, grapte Barman tussen The Architect en Bad Timing. Waarna hij verder genoot van de rol als dirigent van de band. Onderweg verklapte hij ook nog enthousiast dat er in september een nieuwe single komt en in 2023 ook nog een nieuwe plaat. Maar toen was het al tijd voor de bekendste viooltrek uit de Belgische muziekgeschiedenis. Klaas Janzoons, naast Barman de enige overblijver uit de oer-bezetting van dEUS, mocht Suds & Soda op gang strijken en het eerste Belgische optreden van het jaar naar een hoogtepunt stuwen.

Het is intussen al bijna dertig jaar geleden dat we Jeff Tweedy en John Stirratt met Uncle Tupelo in de Vooruit zagen openen voor Bob Moulds Sugar. Onder de naam Wilco brengen Tweedy en co. nu al sinds 1995 countryrock van de fijnere soort. Wij vonden het een ietwat vreemde keuze voor een strandfestival. En aanvankelijk leek het publiek ook ietwat verloren te lopen in de songs die vooral uit het laatste album ‘Cruel Country’ geplukt werden, maar de tweede helft van het optreden maakte veel goed.

De zin “Each one is a setting sun”, uit Jesus Etc. matchte perfect met de ondergaande zon aan het strand van Zeebrugge. De band werd plots één met het publiek en zou niet meer loslaten. In die finale kregen we onder meer een verrassende selectie uit ‘Being There’: het obligate Misunderstood haalde de setlist niet, maar Red-Eyed And Blue, I Got You (At The End Of The Century) en Outtasite (Outtamind) mochten er dan wel weer in en maakten de cirkel met het country-getinte laatste album mooi rond.

De bandleden bleven elkaar beconcurreren in virtuositeit met vanouds een glansrol voor Nels Cline (sorry, Mark Kozelek). Voor de enen leek het even saai als het gadeslaan van eb en vloed aan de Noordzee, voor de anderen werd het een muzikale hemel. Een gedurfde, maar terechte keuze voor dit meerwaardezoekend festival. Het moet niet altijd een hapklaar vispannetje zijn.

De absolute headliner en publiekstrekker van deze eerste editie van Live /s Live was ontegensprekelijk The National. De Amerikaanse band speelde een exclusief concert voor de Benelux en betoverde het strand bijna twee uur lang met een puike setlist en oogstrelende visuals. Gitarist Aaron Dessner vertelde trots dat de band aan een nieuw album had gewerkt, zodat The National in Zeebrugge ook twee nieuwe songs kon voorstellen. Die Ice Machines en Tropic Morning News verdedigden zeker de plaats tussen de impressionante parade aan klassiekers uit het repertoire.

Nadat het publiek minutenlang op het grote scherm live beelden kon volgen van op het podium en van achter het podium totdat de band het podium opstapte, trapte het gezelschap meteen af met Bloodbuzz Ohio. Matt Berninger merkte blij een vlag van Ohio op in de vip-zone voor het podium. Het was het startpunt voor een aaneenrijging van hoogtepunten, zelfs al was het misschien niet het beste optreden dat we al zagen.

Het goddelijke en menselijke gingen hand in hand. Zo eerden Berninger en co. hun helden (Mistaken For Strangers werd opgedragen aan Wilco, de band die er naar eigen zeggen toe bijdroeg dat ze zelf ook een band wilden starten) of mocht er al eens een menselijk foutje gemaakt worden (Slow Show werd verkeerd ingezet, ironisch genoeg de song met de zin "I made a mistake in my life today"). Goddelijk werd het dan weer toen Conversation 16 het concert nogmaals naar een hoogtepunt stuwde of toen je tijdens het ingetogen Light Years een speld kon horen vallen (op een strand! faut le faire!). Je had de hele tijd het gevoel dat elke song gespeeld werd alsof het hun alllerlaatste nummer ooit was, met de drummende en bassende broers Devendorf als de onmiskenbare ritmesectie en ruggegraat van The National.

Matt Berninger (zonder fles wijn) genoot ook, want na Fake Empire (met blazers als muzikaal vuurwerk) bleef hij met de band gewoon doorspelen richting de bisreeks. Achteraf zagen we op de setlist “Go off briefly if we want”, als noot aan henzelf na Fake Empire. Daar had The National geen zin in en met Mr. November en Terrible Love werd zonder dralen doorgeraasd richting middernacht. Het optreden werd bloedmooi en beklijvend afgesloten met About Today, een stokoude song uit de periode voor doorbraakalbums ‘Alligator’ en ‘The Boxer’.

Of het nu aan Frank Deboosere dan wel aan Matt Berninger lag weten we niet, maar we konden met een warm gevoel naar huis. Dat we die dag nutteloos met onze zwembroek en handdoek rondzeulden (natuurlijk geeft zo’n festivalterrein niet uit op de open zee!) werd ruimschoots goedgemaakt door de vijf muzikale golven en onderstromen die ons in de loop van de dag en avond hadden meegesleept.