Linkerwoofer 2015 - Zonovergoten tristesse

Maritiem Openluchtmuseum, Antwerpen, 9 augustus 2015

Ook dag drie van Linkerwoofer was zonovergoten. Een nieuwe start die, verspreid over de drie dagen zesentwintigduizendvijfhonderd bezoekers op de been bracht. De organisatoren spreken van een succes en de basis voor “nog wel tien nieuwe Linkerwoofers.” Maar first things first: de eerste editie werd uitgewuifd door Admiral Freebee, Steve Smyth en Novastar.

Linkerwoofer 2015 - Zonovergoten tristesse



En er was een lijn te trekken in die dag: mooi, maar met sets die niet of niet helemaal op een festivalpubliek waren afgestemd. Luistermuziek met te bewonderen, moeilijke keuzes waarmee de artiesten het zich lastiger maakten dan gekund had en het gepraat luider weerklonk dan wij gewild hadden.

De set die Admiral Freebee speelde, verschilde niet zo gek veel van de set op het einde van het jaar in de Botanique. En dat bleek uit een aantal - zeker voor een festivalset - opmerkelijke keuzes. Zo opende hij ook hier met Little Village, een cover van Van Morrison die het escapisme dat Admiral Freebee vaak kenmerkt ook in zich draagt. Voor deze (trage) cover nam hij ruim de tijd.

Ook verderop in de set zat een cover, Get Out Of My Life, Woman van Allen Toussaint. Het nummer zat hem als gegoten en het was zelfs een hoogtepunt in de set voor de objectieve luisteraar, maar het gros van het publiek zat toch op lichter en vooral bekender werk te wachten als Always On The Run, Einstein BrainNothing Else To Do of de afsluiters Ever Present (in een stevig rockende versie), Breaking Away en Rags ’n Run.

Die nummers zaten er ook in en kregen de ondersteuning van een blazerssectie die een meerwaarde betekende voor het geheel. Tegelijkertijd nam Admiral Freebee ook de tijd voor de trieste kant van zijn oeuvre, alsof hij de zon toch even wilde terugdringen achter de wolken. Het eerder aangehaalde Get Out Of My Life, Woman werd gevolgd door het intrieste Look At What Love Has Done met de tekstparel “In everybody’s teardrops / I can still see my own reflection.” Daar wordt een mens even stil van. Een gebroken hart kan een mens kapotmaken.  

Een plezieriger hoogtepunt was Bad Year For Rock ‘n’ Roll, waarin Jasper Hautekiet (zoon van Jan) aantoonde dat er ook leuke dingen te doen zijn op een basgitaar, en het nieuwe Hesitation dat weer wat stevigere gitaren doet vermoeden op de volgende plaat.

Tussen Novastar en Admiral Freebee speelde de genaamde Steve Smyth, een onbekende Australiër die de laatste vier posts op zijn Facebookpagina aan Linkerwoofer had gewijd en maar wat blij was dat hij een plaatsje kreeg op het festival. Ons is vooral zijn schitterende snor bijgebleven. Muzikaal lonkte hij te vaak naar Jeff Buckley zonder ooit diens niveau te halen en het occasionele grommen deed vermoeden dat hij ook al eens een plaatje van Tom Waits had opgelegd.

Een sympathieke peer, daar twijfelen we niet aan, en ook het publiek bleef braafjes luisteren, maar wij raden Steve Smyth toch aan om de zoektocht naar zijn eigen stem en stijl verder te zetten, want Jeff Buckley kopiëren, daar kom je nu eenmaal niet zo snel mee weg.

We hebben een zwak voor Novastar, maar ook hier geldt: het was, ondanks zijn pracht, niet helemaal op zijn plaats. In het begin van de set leek Joost Zweegers zelf niet echt op zijn gemak te zijn, waardoor het openingstrio – het solo gebrachte The Best Is Yet To Come, Weller Weakness en Because – wat aan kracht miste. Maar toen zagen we Joost aan zijn piano zitten ergens halverwege Lost & Blown Away, we zagen hem lachen en wisten: nu komt het. En het werd een prachtige versie, inclusief gitaarsolo.

En toen stopte het niet meer, op een bleek Never Back Down na. De hoogtepunten waren verdeeld over de twee laatste platen, ‘Inside Outside’ en ‘Almost Bangor’. Mars Needs Woman was prachtig, maar het was met In Love With Another, dat bol staat van de ingehouden emoties, dat Zweegers tot in de kern van ons hart wist te komen.

Ook de pianoversie van Light Up My LifeBangor en Tunnelvision waren nog twee momenten waarin alles binnen de band perfect op zijn plaats leek te vallen, Wrong was het moment waar het publiek op stond te wachten en het kreeg dan ook zijn meezingmoment en afsluiten deed Novastar met het nooit teleurstellende kippenvelmoment Caramia en een te snel afgehaspeld When The Lights Go Down On The Broken Hearted.

Ondanks de ietwat mindere momentjes in de set overheerste op het einde een positief gevoel en dat geldt voor heel Linkerwoofer. We zijn blij met de nieuwe start die het festival genomen heeft en kijken al uit naar de volgende editie. 

9 augustus 2015
Geert Verheyen