Lily Allen - Het laatste loodje

Ancienne Belgique, Brussel, 13 mei 2009

“Mama, papa, mag ik naar een optreden van een dame die meer kan zuipen dan de gemiddelde Ier, een heel penaltypunt kan opsnuiven in één keer en zo’n vuile woorden in de mond neemt dat zelfs Gilles de la Tourette er rood van wordt? Een dame die tweelingen laat kennis maken met haar derde tepel, geregeld vergeet ondergoed aan te doen en ooit eens drie weken in een gesticht heeft gezeten?” Wij alleszins wel.

Ze zijn met veel, de ouders die de roddelboekjes niet lezen en hun kinderen naar Lily Allen laten gaan. De zaal zat immers afgeladen vol met krijsende tieners in bolletjesjurken, die zich met het goedkope digitale fototoestel in de aanslag een weg naar voren baanden. Achteraan in de uitverkochte AB troepten de begeleidende ouder, de meerwaardezoeker en de stille fan intussen samen.

Al van bij de eerste noot barstte de hysterie los. Het doek viel letterlijk en daar stond ze dan, getooid in een simpel zwart jurkje, geen sporen van ondergoed en zilveren glitterpumps. Everyone’s At It schalde door de luidsprekers. Allen haar microfoon stond echter te stil, waardoor ze haar intro deels miste. Het geluid deed trouwens wel vaker tegendraads tijdens het concert, maar Allen counterde met gegiechel, enthousiast gedans en grappige smalltalk.

De AB was de laatste stop van de Europese tour en Lily Allen leek wat vermoeid. Ze had in het eerste deel van de show moeite om de toon aan te houden. Never Gonna Happen, I Could Say en zelfs Oh My God, een nochtans schitterende cover van de Kaiser Chiefs, kwamen dan ook niet ten volle tot hun recht. Gelukkig liep het wat gesmeerder in het akoestische gedeelte.

Bij Littlest Things verschenen hier en daar tranen in de ogen en ook He Wasn’t There miste zijn effect niet. Lily bewees dat ze wel degelijk kan zingen en het publiek bedankte haar daar dan ook voor. Na Not Fair bulderde zowat de hele zaal zich de longen uit het lijf. Lily Allen stond er zelfs even perplex van, en dus kon een bisronde niet ontbreken.

In een baggy broek en dito shirt bracht ze een coole, herwerkte versie van Smile en mochten de muzikanten eindelijk doen wat ze al langer hadden moeten doen: buiten het vaste stramien spelen. Een sample van Kid Cudi's Day ’n Night deed dienst als overgang tussen nieuw hitje The Fear en afsluiter Womanizer, eveneens een cover.

Op enkele minpunten na, hoorden we dus een geslaagd optreden. En nu terug naar de Joepie!