Lightning Dust - Subtiel en energiek

Het Bos, Antwerpen, 28 november 2019

Lightning Dust, de Canadese band rond Amber Webber en Joshua Wells, beiden ooit members van Black Mountain, bracht dit jaar de vierde en veruit beste plaat uit. Met ‘Spectre’ leek de band eindelijk de eigen sound (terug)gevonden te hebben na het meer elektronisch geladen ‘Fantasy’. Dat bleek ook in Het Bos.

Nochtans leek Lightning Dust met opener Devoted To even verder te borduren op het schier eindeloze elektronische tapijt dat voorprogramma Humbros uitrolde. De elektronische intro, die Wells uit de apparatuur toverde, leidde echter wel ergens heen: naar heerlijke songs die de aanwezigen meteen deden meewiegen. Meteen daarna werd de elektronica, niet onverwacht, aan de leiband gelegd. In Led Astray staat immers de fantastische zang van Amber Webber centraal. Haar stemgeluid kan je treffen als de bliksem en emoties in je losmaken die daar al lang vastgegroeid zaten.

Run Away kreeg een Supertramp-feel mee en met deze track hadden we onze favoriet van ‘Spectre’ eigenlijk al gehad. Maar weglopen deden we zeker niet, ook al keerden we daarna even terug naar ‘Fantasy’ met een stripped down versie van Never Again en vleiden de Canadezen er nog een ballade achteraan met More, een song waarmee de band magie opwekte met enkel piano en stem.

De meegereisde drummer bewees al meteen de meerwaarde in de eerste drie songs en in When It Rains toonde de bassist dat ook hij zijn inbreng had in de groei van de nummers. When It Rains voorzag hij immers van een heel lekkere intro. En die was het sein voor een meer uptempo deel van de set waarin ook het album ‘Infinite Light' bezocht werd. We kregen daaruit het leuke, opwekkende I Knew.

Diamond, het absolute hoogtepunt van ‘Fantasy’, liet het tempo terug zakken en ook Joanna toonde hoe subtiel het spel van Wells, Webber en co wel was. Maar hoe teder de piano ook werd aangeslagen, de gitaar en de bas deelden een paar stevige stoten uit. Het was dit spel tussen subtiliteit en energie dat zo betoverend was dat het leek alsof elk nummer maar een minuut of twee duurde.

Het duurde ook wel tot 3AM / 100 Degrees  eer de band zich eens echt durfde overgeven aan een jam. Die zat tussen de twee delen van deze Siamese tweeling, meteen ook de uitsmijters van de set. Al kregen we nog Agatha, uit ‘Fantasy’. Daarin zong Webber: “The best is yet to come”, maar dat moet dan een allusie geweest zijn op de toekomst, want voor vanavond was het sprookje onherroepelijk uit.

We hopen dat Lightning Dust nu weer geen vijf jaar gaat wachten om nog eens langs te komen. Het album bleef hier onterecht te veel uit de spotlights, ook al is het één van de beste platen die wij dit jaar hoorden. Ook live bewees de band dat het al lang geen zijproject meer is, maar een groep die strak samenspeelt en over heel sterke nummers beschikt.

Voor de zekerheid trekken we misschien nog naar de afsluitende show van de Europese tournee in Utrecht. Hopelijk zien we u daar.