Life of Agony, Ugly Kid Joe - Een avondje onder vrienden

Trix, 16 november 2025

Een nostalgisch weerzien, dat kan je wel stellen. Een koude, druilerige zondagavond in een uitverkochte Trix bleek in meerdere opzichten een avondje onder vrienden. Zo draagt Life of Agony inmiddels al drie decennia zijn eigen scene mee, eentje waarin ook fans van pakweg Alice In Chains, Stone Temple Pilots, Type O Negative en zelfs Biohazard een plekje kennen. Het is immers die laatste band die in het heilige jaar 1993 LoA naar het grote publiek toe bracht.

En als je weet dat Ugly Kid Joe-zanger Whitfield Crane de micro overnam wanneer Keith Caputo in 1997 eventjes het Life Of Agony-schip verliet, dan begrijp je dat er wel meer aan de hand was. Beide Amerikaanse alternatieve metalbands kwamen in Antwerpen hun broederschap bezegelen. Met verve.

De avond begon met een wat lauw ontvangen, maar wel luidruchtig optreden van het Nederlandse TerraDown. De band moest het spijtig genoeg stellen zonder zijn eerste gitarist (“huwelijksreis”), en ging dus vooral voor metalcore met hakkende, headbangende grooves en vervormde brulzang, maar zonder technisch spitsvondige thrashsolo’s. Hoewel we dit een beetje zonde vonden, was dit toch best aangenaam.

We vroegen ons af wat er zou nog overblijven van de energie en het charisma van jarennegentigeendagsvlieg Ugly Kid Joe, en vooral van zijn Cats In The Cradle en Everything About You? Het antwoord bleek niet eenduidig. Zo besefte de band goed genoeg dat zijn drie platen uit de jaren negentig nog wel aftrek vonden op Europese bodem, maar dat de ontvangst van hun tien, respectievelijk drie jaar oude releases aan deze kant van de grote plas ook voor hen een groot vraagteken bleef.

Die platen werden in de setlist dan ook compleet genegeerd. UKJ kweet zich echter aardig van zijn taak en won toch het publiek voor zich. Zowel een trager nummer als C.U.S.T. (“How many times should I stand up to fall back down again?”) als stevigere hakkers, zoals het bijna tot hardcore gepimpte No One Survives, kwamen aardig binnen. En dat bleek zowel te danken aan de nog steeds gepassioneerde en emotionele stem van Crane, als aan de gekende zelfspot en humor van de band (die zijn logo omtoverde tot een Heineken-gimmick). Bewijs? Het nooit op een studioplaat verschenen, zelfspottende en zelfdenigrerende The Milkman’s Son, een knaller van een song. We delen trouwens extra Ugly Kid-punten uit voor hun uitmuntende, stevig knallende, punky Motörhead-cover Ace Of Spades. Zeker op te zoeken!

Hoofdact Life Of Agony kwam integraal zijn tweede belangrijke langspeler ‘Ugly’ brengen, aangezien die welgeteld dertig jaar oud is. Het album zal altijd wat in de schaduw blijven staan van knaller ‘River Runs Red’, omdat het daar ook bewust geen copycat van probeerde te zijn - door de teugels strak te houden, en minder de typerende “zweverigheid” van zanger Caputo naar voren te schuiven. Hevigere riffs, complexere structuren, de stevige hand van producer Steve Thompson (zie ook: Metallica en Guns N’ Roses), maar ook songs die meer gevoelens van kwetsbaarheid, eenzaamheid en vervreemding blootleggen, maken van deze plaat een “volwassener” werk. Helaas moest ‘Ugly’ het destijds stellen zonder echt memorabele single.

Maar Life Of Agony heeft veel liefde voor België. En andersom ook, zoals bleek. Het charisma en de ongebreidelde energie van Keith Caputo, samen met zijn erg oprechte, emotionele teksten, werkten als een rode lap op een stier. Het dozijn liedjes van ‘Ugly’ werd door zowat de helft van de zaal meegezongen, meegeklapt, meegemosht of meegenoten. Gehuld in een ABBA- of Elvis- shirt of een Hawaiihemd, kwam het viertal erg ontwapenend over, maar zowel een erg log hakkend, zwaargestemd Other Side Of The River (met stevige TOOL-knipogen) als de funkmetalknokker Lost At 22 (Chili Peppers – iemand?) mokerden stevig in op het publiek.

Voor de wat vreemde albumafsluiter kwam het twee koppen grotere “kleine broertje” van Caputo even een keyboard aanslepen. Goed voor een metal-mashup van Don’t You (Forget About Me) en Alive And Kicking. Maar vooral ook goed om nog eens wat olie op het vuur te gooien, nadat enkele minder populaire albumsongs waren gepasseerd. Want u en ik konden natuurlijk wel voorspellen dat Life Of Agony na zijn ‘Ugly’-album - en na een stukje van Pantera-uppercut Walk - ook zou teruggrijpen naar de oldskool hits uit voorganger ‘River Runs Red’. En laten we een kat een kat noemen: als fans extra powerversies van This Time, River Runs Red of Underground over zich heen gesmeten krijgen, dan leidt dat tot… puur vuurwerk! Stagedive. Moshpit. Overgave. Respect. Goed voor een onvergetelijk “I was there”-avondje.