Liesa Van der Aa - Het hart op de weegschaal

Handelsbeurs, Gent, 25 januari 2015

Van Liesa Van der Aa is geweten dat ze haar luisteraars uitdaagt, dat ze hen vraagt naar "lelijke" of op zijn minst "niet-alledaagse" klanken te luisteren en dat ze zich niet in een hokje van één bepaald genre laat drijven. Dat is met haar nieuwste project WOTH opnieuw het geval. Wij gingen afgelopen zaterdag kijken naar haar concert in de Gentse Handelsbeurs. Of was het nu muziektheater? Of eerder performancekunst?

Liesa Van der Aa - Het hart op de weegschaal



Eind 2014 bracht Van der Aa 'WOTH' uit, een drieluik geïnspireerd op de oud-Egyptische rituelen rond de dood. Het uitgangspunt is De Weging van het Hart (Weighing Of The Heart), een ceremonie waarin het hart van de overledene wordt gewogen in het bijzijn van tweeënveertig rechters. Zij oordelen over al het goede en het kwade dat een persoon in zijn leven uitvoerde. Pas wanneer de weegschaal in evenwicht blijft, krijgt de dode toegang tot het hiernamaals. Die rechters werden op de cd een zeer divers koor. Met zowel mannen als vrouwen, zowel vijfjarigen als zestigplussers.

En dit vormde meteen ook het enige minpunt van deze liveproductie: het koor werd hier vertolkt door figuranten en de vooropgenomen zang schalde enkel door de boxen. Logistiek en financieel is dat uiteraard te begrijpen Maar hoe mooi was het geweest om dat koor ook live bezig te horen?

Laten we even terugkeren naar het begin. Liesa Van der Aa stond zielsalleen op het podium, als dode. Klaar voor de weging van het hart, het oordeel van de rechters. Het concert was onverdeeld in drie delen, waarbij het hart van de dode drie keer werd gewogen.

Een eerste keer was het hart te zwaar. Dat vertolkte zich in de muziek die enkel elektronisch was. Van der Aa begon met een logge beat en daaraan voegde ze loops van haar elektronische viool toe en haar door stemvervormers gekleurde vocalen. Hier alleen al werden tal van muziekgenres met elkaar gecombineerd; van psychedelische soundscapes over minimalistische techno naar donkere elektropop, zoals bij On The Heart I. Zelf riep ze, kloeg ze, zalfde ze en declameerde ze. En eventjes hoorden we Patti Smith. Maar het koor had al een eerste veroordeling klaar: de dode werd de toegang tot het hiernamaals geweigerd.

In het tweede deel stonden er acht musici op het podium. Deze keer verpersoonlijkte Van der Aa een jonge ziel, een piepkuiken, waarvan het hart nog te licht en naïef was om toegelaten te worden. Ook hier weer de bijpassende muziek met leuke combinaties van instrumenten zoals kromfluiten, klarinetten en de verrukkelijke klanken van de twee contrabassen. Je hoorde zuiderse tinten, ballades en jazz zoals bij On Names II. Heerlijk!

In hoofdstuk drie vertrok men van meer toegankelijke poprock waarbij een grote rol was weggelegd voor Arne Leurentop aan gitaar. Het resultaat was een mooie smeltkroes van acht topmusici en een verlossend einde met een hart dat in balans was en het hiernamaals mocht betreden.

Deze aparte drie delen zorgden voor drie totaal verschillende concerten, die toch perfect in één voorstelling pasten en resulteerden in meer dan anderhalf uur luistergenot. "Lelijke" klanken hebben we niet gehoord, ongewone en uitdagende daarentegen des te meer. Het bewees wat wij al langer vermoedden: Liesa Van der Aa is een van de meest interessante, Belgische musici van het moment.

25 januari 2015
Sharon Buffel