Liars - Gezocht: Pepmiddel

Botanique, Brussel, 29 mei 2010

‘Sisterworld’, het laatste pronkstuk van Liars is een plaat waarop Angus Andrew en de zijnen de luisteraars durfden opzadelen met een behoorlijk paranoïde gevoel. Een concert van de band is bovendien keer op keer een totaalervaring waarin ze het publiek overdonderen met obscure, muzikale spinsels en heuse walls of noise. Reken daarbij nog het bezwerende geschreeuw van Andrew in combinatie met diens uitbundige armbewegingen en spastische dansposes en je schept onvermijdelijk een verwachtingspatroon.

De verwachtingen lagen deze keer misschien net iets té hoog, want de doemdenkers uit L.A. konden de Botanique niet volledig bekoren. De passage van Liars was er eentje van twijfelachtig allooi waar straffe hoogtepunten meteen de vergetelheid ingeduwd werden door plotse dipjes.

Iets waar wij ook wat aan twijfelden, was het potentieel van Fol Chen. Op muzikaal gebied had deze band het bij het rechte eind. We hoorden energieke en originele composities met hier en daar leuke live-elementen zoals opzwepende drums en psychdelisch echoënde synthklanken.

Toetseniste Sinosa Loa ging met de goede punten lopen als zij de vocals voor haar rekening nam, maar frontman/gitarist Samuel Bing maakte het op dat vlak niet helemaal waar. Het is slechts weinigen gegeven om met een iel zangstemmetje overtuigend uit de hoek te komen, zeker als de muziek meer baat heeft bij een straffe stem die nog eventjes blijft nazinderen. Maar mits enige functiewisselingen binnen de band komt Fol Chen er misschien wel. Die knalrode apenpakjes mogen ze in het vervolg trouwens ook gewoon thuislaten.

Op de donkere en bezwerende tonen van No Barrier Fun kwam opperhoofd Angus Andrew, zij het met het hoofd gebogen, het podium op. Het blijft toch een vreemd zicht: zo’n boomlange, stoere kerel met een walrussnor die pas de eerste keer zijn hoofd naar haar het publiek richt als hij even lekker een potje kan gaan schreeuwen.

De kogel was meteen door de kerk en de opzwepende energie vloog de zaal in tijdens songs als Clear Island en het wel zeer opzwepende Scarecrows on a Killer Slant waarin de surfriedeltjes verrasten. Ook Andrew leek weer een hele voorraad show uit de kast gehaald te hebben met zijn slungelige, soms zelfs schrikwekkende, dansmoves. Scissor, een single die even mysterieus klinkt als een doorsnee prent van David Lynch, zorgde zonder moeite voor een hoogtepunt dat nog lang kon blijven nazinderen. Eventjes sloeg Liars erin om een ijzingwekkend en spannend sfeertje op te wekken in de zaal.

Maar die hoogtepunten waren even snel vergeten toen de set halverwege in elkaar leek te zakken. De nieuwe nummers maakten plaats voor het wat oudere werk. En het leek alsof de heren dat laatste net niet voldoende in de vingers hadden om te overtuigen.

Van de ijzingwekkende spanning waar net nog sprake van was, bleef niet veel meer over. Andrew haspelde zijn teksten plots af alsof hij toch liever een paar uur vroeger van het Belgische bier wou genieten. En de rest van de bende stond er plots bij als koeien die voor de derde keer hun maaltijd herkauwden. Freak Out zorgde nog voor een piekmoment. En The Overachievers liet ook nog even een bommetje ontploffen en straalde door de snerende gitaren en het extra hoge volumenog meer punk uit dan op plaat.

Het zou een mooie afsluiter geweest zijn, maar dat was buiten Liars zelf gerekend. Voor de bisronde putten ze nog even uit de oude doos van ‘Drum’s not Dead’, maar ook hier stonden de heren al met een half been in de backstage.

Wij zien Liars graag terug en als het moet, voorzien we ze zelf van een driedubbele portie espresso of eender welk ander pepmiddel. Zolang ze bij hun volgende passage niet in slaap lijken te vallen en de spanning er van begin tot einde in kunnen houden.