Lianne La Havas - La Souldiva

Koninklijk Circus, Brussel, 23 november 2012

In een half jaar tijd gebeuren de meest absurde dingen: Bart De Wever kon enkel maar dromen van de titel als burgemeester van Antwerpen, Georges Leekens was nog de koning van Club Brugge en Sam De Bruyn had nog veertien kilo babyvet zitten. Maar de grootste verandering in die zes maanden kan misschien wel bij de Britse Lianne La Havas gevonden worden: zo verlegen als ze in de Botanique in mei was, zo ongedwongen stond ze woensdagavond in het Koninklijk Circus.

Maar eerst was het de beurt aan de vier Ierse heren van Kodaline. Zelf kondigden ze hun concert op Twitter aan als “It’s gonna be sweet.”, en dat kunnen we amper ontkennen. Hoewel het niet altijd duidelijk is hoe ze zichzelf nu willen profileren (Zijn ze nu een pop- of indierockband? Brengen ze nu ook pianoballads en country?) is hun muziek zeker te pruimen. Vooral de stem van Steve Harrigan verbaasde, Chris Martin van Coldplay was immers nooit ver weg.

Als enige kwam de drieëntwintigjarige Lianne La Havas in een kleurige outfit uit de coulissen, terwijl de rest van de band het eerder bij sobere grijstinten hield. Dat was al de eerste aanwijzing dat ze niet meer het bedeesde meesje van een half jaar geleden is. Wat ze later op de avond beaamde met de hilarische quote: “This next song does not require a guitar, so you can see my outfit.” Al had iedereen haar rood-gele jurkje en plateauzolen toen al lang opgemerkt.

Maar een outfit mag dan nog zo opvallen, een concertavond draait in de eerste plaats om muziek. Ook daar kunnen we echter weinig negatiefs over zeggen. De Britse deed zuiver zingen doodeenvoudig lijken. Het verlegen meesje werd een zelfzekere nachtegaal. Vooral bij Gone, geschreven voor haar ex-vriendje die ze naar eigen zeggen helemaal niet miste, ontpopte ze zich tot een ware souldiva die niet zou misstaan tussen Dionne Warwick en Whitney Houston.

Ook Lost&Found, Forget en Tease Me, die ze enkel kon brengen na het vervangen van de pleister op haar wijsvinger, waren steevast pareltjes die live nog subliemer klonken dan op plaat. We hebben haar ook geen enkele keer op een valse noot kunnen betrappen.

Een schamel punt van kritiek kan zijn dat de liedjesvolgorde niet altijd paste. Zo begon ze met Au Cinema, zowel muzikaal als tekstueel haar zwakste lied, en was de kloof tussen de vrolijke hit Is Your Love Big Enough? met het daaropvolgende No Room For Doubt net iets te groot. Al zijn we dan echt wel al meedogenloze muggenzifters

Het is zeker: als deze dame blijft groeien aan hetzelfde tempo als ze nu bezig is, dan mogen we nog grootste dingen verwachten. Tijdens de bisronde kreeg La Havas ook nog een huwelijksaanzoek. Meestal hebben we het daar moeilijk mee, maar hier leek dit toch volledig terecht. Wie wil er nu niet trouwen met een gloednieuwe souldiva?