Level 42 - Toch nog overtuigd
Paradiso Amsterdam, 28 oktober 2025
Jazzfunkband Level 42, al in 1979 opgericht, is bezig met een grootschalige tour om het veertigjarige jubileum te vieren van het in 1985 uitgebrachte album ‘World Machine’. Na Engeland en Eindhoven (NL) stonden de fans in het uitverkochte Paradiso te popelen om de band te zien die in de jaren tachtig hit na hit scoorde met songs als Running In The Family, Love Games, Something About You en Lessons In Love. Hoe zouden de jeugdhelden van vroeger het aanpakken hier in Amsterdam?
Zonder voorprogramma trapte Level 42 stipt op tijd de avond af met World Machine, het nummer, waarnaar de tour nu en het album zowat veertig jaar geleden werd vernoemd. Alle zeven heren droegen zwarte kleding en, als je ze in de stad zou tegenkomen, zou je ze straal voorbijlopen. Mark King, wereldberoemd vanwege de slapping-bastechniek stond vooraan op het podium, maar oogde als een bescheiden man. Zijn stem klonk nog net als vroeger en hij stond er toch ietwat verlegen bij temidden van de band. Naast gitarist Nathan King werd de frontman bijgestaan door drummer Pete Ray Biggin, toetsenist Mike Lindup. De blazerssectie bestond uit Sean Freeman op sax, Nichol Thomson op trombone, en Dan Carpenter op trompet. Laatstgenoemden namen ook de koortjes voor hun rekening en stonden alle drie op een verhoogd podium achterin.
Toen Physical Presence werd ingezet, werd ons duidelijk dat ze waarschijnlijk de hele plaat in exact dezelfde volgorde zouden spelen. Geen verrassingen dus, maar we hoopten wel op spontane acties of in elk geval enkele extra’s, toch waar we voor komen als we een concert bezoeken: de live sensatie, zeg maar. Something About You en Leaving Me Now zijn afkomstig van ‘World Machine’, maar Amsterdam was duidelijk niet onder de indruk. Er bleek meer nodig om indruk te maken in de Nederlandse hoofdstad. Hoewel er keurig werd geapplaudisseerd na afloop van iedere song, bleef het kalm en rustig met weinig reactie, laat staan gedans (op een enkeling na). Even leek zelfs de verveling toe te slaan. Saaiheid werd het codewoord en we smachtten naar opwinding. Het typische jarentachtiggeluid, dat zo typerend is voor Level 42, leek niet te volstaan om de zaal te betoveren. De Dutch disease sloeg zelfs toe bij de afsluiter van het jubilerende album, Lying Still. Er werd gepraat door het nummer heen en er werd bier gehaald.
Maar daarna volgden de hits. Het werd duidelijk dat dit was waar iedereen voor gekomen was. Niet de B-kantjes of de albumtracks, het waren Running In The Family, Lessons In Love en Love Games, die voor animo zorgden. En in laatstgenoemde liet King zien wat hij in huis had: een solo om u tegen te zeggen, zoals alleen hij dat kan. Het nummer werd uitgesponnen en ook de blazerssectie kreeg een welverdiend podium. De basvirtuozen in het publiek gingen ook helemaal los en er werd zelfs gedanst. En toch bleek het nodig dat toetsenist Mike Lindup af en toe de batterij toetsen liet voor wat het was om de toeschouwers in beweging te krijgen en even Kingss plek in te nemen. Natuurlijk deed het publiek dan mee, maar het was een teken aan de wand dat dit überhaupt nodig bleek. King zelf bleek desondanks een tevreden man en bedankte het publiek in het Nederlands, hetgeen op luid applaus werd ontvangen.
Met de toegift werd de band alles vergeven. King had een troefkaart achter de hand gehouden. Hij benaderde de eerste rijen, ging door de knieën en bood de gelegenheid tot selfies. Met bisnummers Heaven In My Hands, afkomstig van ‘Staring At The Sun’ en Hot Water werden wij volledig mee teruggenomen naar de eighties. Hoewel het ingestudeerde, enigszins flauwe dansje van de blazers en de keiharde snare van de drummer ons lichtelijk irriteerden, bewees Level 42 toch maar mooi het publiek alsnog wisten te overtuigen. De band uitte haar dankbaarheid en nam afscheid met een gezamenlijke buiging en de belofte “See you next year!”.
Level 42 speelt op 31 oktober in Tivoli Utrecht, op 1 november in Metropool Enschede en daags nadien in de Oosterpoort Groningen.