#LesNuits25 - Azealia Banks - Avondje vuilgebekt clubben
Botanique, 20 mei 2025
Azealia Banks stond nog niet op onze radar, maar toen de Botanique aandrong om iemand te sturen, werden wij als Chinese vrijwilliger aangeduid. Die luisterde zich wat in, zakte af naar de kruidtuin, gaf oren en ogen de kost en kwam terug met stijve dansspieren en een blind vertrouwen in de smaak van de programmatoren.
Het publiek leek wel blijven hangen na de pride optocht van de zondag voordien. Er waren opvallend veel opgesmukte jongeren die leken te spelen met hun genderidentiteit. De clubsfeer zat er goed in, ook bij de voorprogramma's, die elkaar aan hoog tempo opvolgden, telkens met een zelfde opstelling: een dj die draait, een zangeres die performt. Veel om het lijf had het niet, ook letterlijk. Eerst was er Soo Joo, een fotomodel en architecte die haar geluk nu in de muziekindustrie beproeft. Daarvoor zong ze liefdesliedjes met een ijl stemmetje over dansbare technobeats uit de draaitafels van de dj. Miss Madeline was van hetzelfde laken een kort broekje. In haar geval bestond dat uit een stevige portie autotune en suggestief kontgewuif op ranzige Barbiepop. Zelfde recept, andere dj, andere zangeres: Swank Mami zong op loeiharde bassen in FWU dat ze niet met ons kon neuken. Voor alle duidelijkheid: niemand had daar om gevraagd. Muzikaal was dit wel het beste van de drie.
Op Azealia Banks zelf was het langer wachten en dat werkte enigszins op de zenuwen. Tweeëntwintig minuten na het officiële startuur begon de dj op te warmen met enkele plaatjes die de sfeer op peil brachten. Maar het duurde nog eens twintig minuten vooraleer Banks zelf kwam opdagen. Le beau monde se fait attendre, zoveel was duidelijk. Ze zag er beeldig uit in dat rood-gouden barokke broekpakje met gigantische mouwen en al even indrukwekkende epauletten. Het publiek maalde niet om het lange wachten, ging al bij de minste wenk van de artieste volledig uit de bol en zong luidkeels grote delen tekst mee. In Treasure Island liet Banks even horen dat ze over een goede stem beschikt, die de gevordere acrobatieën uit de r&b zou aankunnen, maar al snel rapte ze gewoon vuilgebekt over eenvoudige, maar bedwelmende housebeats.
Toen de rookmachine moest worden afgezet, ontstond er enige chaos. Daardoor vergat ze dat ze voor Yung Repunxel het enige attribuut op het podium nodig had: een megagrote megafoon. Zo groot dat een roadie leek te moeten helpen om hem vast te houden. Maar de felle Azealia werkte hem toch helemaal zelf voor de micro en schreeuwde zich de stem uit het lijf. Nadien gooide ze de megafoon onzacht weg. Alsof ze het ding beu was en het afdankte.
Het waren niet alleen Banks' epauletten die aan Janet Jackson deden denken, ook in de muziek en attitude leken er parallellen te trekken. Veelal waren de nummers op house geënt, soms op hardere of meer monotone dansmuziek, maar altijd was het op maat gesneden voor een avond in de club. Recentste hit, New Bottega, had strakker gekund, maar niet leuker. Daarna volgde nog snel grootste hit 212 en dan was het gedaan.
Ze stond uiteindelijk drie kwartier op het podium, maar in die tijd pakte ze wel het publiek in. Het had langer mogen duren, maar de diva gaf niet toe. En wat maakte het ook uit? We hadden ons kostelijk geamuseerd. En volgende keer staan we allicht helemaal vrijwillig in het publiek.
Foto: Hans Vermeulen (Luminous Dash)