#LesNuits22 - Squarepusher, Plaid, Aksak Maboul - Oorlog en vrede
Botanique, 7 mei 2022
Les Nuits Botanique gaf zaterdagavond een lesje muziekgeschiedenis met Belgische avant-garde uit de jaren zeventig en elektronica-pioneers uit de jaren negentig. We werden heen en weer geslingerd tussen het jaar 2022 en gevoelens van lichtjes gedateerde nostalgie, maar voelden ons aan het eind van de avond vooral twintig jaar jonger. Waarvoor dank.
Wij lijden aan een erge vorm van concert-fomo. Dus dachten we zaterdag op Les Nuits de Chapiteau en de Rotonde te kunnen combineren. Tussen Laetitia Sadier (ja, die van Stereolab!) en Plaid kiezen is immers een beetje als kiezen aan welk kind je een nier zou afstaan, toch?
Laetitia Sadier gaf helaas verstek wegens ziekte, maar we pikten in de kleine gezellige Rotonde wel nog een stukje mee van hoofdact Aksak Maboul. Net als de avond ervoor bij Democrazy in Gent, bewees de Brusselse band rond Marc Hollander (in hoofdberoep de man achter het Crammed Discs-label) hoe invloedrijk en actueel hun avant-garderock van eind jaren zeventig gebleven is. Het was mooi om een soort kruisbestuiving doorheen de decennia te ontwaren: bands als Stereolab moeten ongetwijfeld de vroege platen van Aksak Maboul verslonden hebben, terwijl Aksak Maboul in Gent en Brussel dan weer gretig Stereolab-echo’s rondstrooide. De Frans gezongen nummers door Véronique Vincent (ooit zangeres van die andere cultband The Honeymoon Killers) deden ons de afwezigheid van Sadier zowaar vergeten. Haar live getekende en geprojecteerde visuals gaven ook een aardig onthaastende touch in de immer knusse Rotonde.
In de Chapiteau, de grote Les Nuits-tent in de tuin van de Botanique, ging het er dan weer iets minder subtiel aan toe. Toen we rond halfacht arriveerden, was opener Lorenzo Senni al aan de set bezig. De Italiaan kweet zich gedreven van die taak, maar van de ondergaande avondzon kon hij niet winnen. Terwijl Senni in de tent wijdbeens danste op de eigen tracks, hing het publiek vooral rond op de trappen van de Botanique, genietend van de eerste drankjes en de laatste zonnestralen.
Plaid kon het publiek wel naar de tent lokken. Het legendarische duo, dat zowel met The Black Dog en als Plaid mee de naam van Warp Records op de kaart hielp zetten, bleek in Brussel uitgebreid tot een trio. De bijdrage van derde man Benet Walsh was niet echt duidelijk. Pas na een uurtje hoorden we diens gitaar voor het eerst prominent in de mix, tijdens Yu Mountain. Plaid legde een zalig laagje zen over Brussel en plukte daarbij gretig uit de recentste platen. Bij songs als The Pale Moth waanden we ons al op de zomerfestivals, inclusief vrolijke gezichten rondom je heen. Afsluiter Clocks flirtte dan weer met de trofee voor "best bleeps forever".
Taalkundig klopte de avond, want waar Plaid zich als een warm dekentje gedroegen, deed Squarepusher ons hoofd vierkant op hol slaan. Tom Jenkinson hield op Les Nuits een tempo aan dat in een uurtje die hele twee jaar pandemie-achterstand wou inhalen. Een razendsnel offensief van het kaliber waarop Poetin gefrustreerd de nagels stuk bijt.
Squarepusher betrad degelijk voorbereid de arena. Terwijl de tapes en loops immens strak gespuid werden, leefde hij zich haast improviserend uit op basgitaar. Recent werk uit 'Be Up A Hello' werd door elkaar geklutst met het eigen jungle- of acid-verleden. Het publiek – zeven tot zevenenzeventig jaar - smulde gulzig van vijfentwintig jaar oude brokken als Vic Acid of 6 (Male Pill 5). De op muziek gezette waanzin daalde pas na een uurtje in tot normale proporties. Oberlove klonk als een serene muzikale postkaart uit het hiernamaals, maar de wapenstilstand was kort, want het duurde niet lang eer de drum&bass-variant ons immuunssysteem weer op slinkse wijze onderuit haalde.
Niet veel later eindigde de set abrupt. Het publiek joelde en stampte minutenlang om een toegift los te wrikken. Tevergeefs, maar wij waren alvast voldaan - lees: onze motor begon vervaarlijk te sputteren. Kort en krachtig heet dat dan. Zowel Plaid als Squarepusher, maar ook Aksal Maboul, sloegen voortreffelijk de brug tussen de twintigste en eenentwintigste eeuw.